حسگرهایی که دردسر دیابتی‌ها را کاهش می‌دهد
پژوهشگر ایرانی در دانشگاه کالیفرنیا، حسگر‌های پوستی تولید کرد که می‌تواند ترکیبات عرق را تشخیص دهد.
نتایج تحقیقات یک تیم پژوهشی در دانشگاه کالیفرنیا برکلی که با مدیریت علی جاوی، استاد ایرانی در رشته مهندسی برق و علوم کامپیوتر انجام شد، یک سنسور جدید را توصیف می‌کند که می‌تواند به سرعت با استفاده از یک روش پردازش جدید تولید شود.
آن‌ها از این سنسور‌ها برای نظارت بر میزان عرق، الکترولیت‌ها و متابولیت‌های موجود در داوطلبانی که ورزش می‌کردند در مقایسه با افراد معمولی که تعریق طبیعی داشتند، استفاده کردند.
این پژوهشگر ایرانی گفت: هدف از این پروژه فقط ساخت سنسور‌ها نیست، بلکه زمینه ساز شروع بسیاری از مطالعات کاربردی است و در واقع رمزگشایی ترکیب عرق است.
جاوی که به عنوان دانشمند دانشکده فعالیت می‌کند، گفت: برای این کار به سنسور‌هایی معتبر و قابل تکرار نیاز داریم تا بتوانیم چندین سنسور را در نقاط مختلف بدن قرار دهیم و آن‌ها را در موضوعات مختلف بکار ببریم.
سنسور‌های جدید حاوی یک لوله میکروسکوپی مارپیچ یا میکروسیالی هستند که عرق پوست را بکار می‌گیرد. سنسور‌ها با ردیابی سریع عرق درون لوله میکروسیال، می‌توانند میزان تعریق فرد را گزارش دهند.
بیشتر بخوانید: کُشنده‌ترین بیماری‌ها را بشناسید
این میکرو فلوئید‌ها همچنین به سنسور‌های شیمیایی مجهز هستند که می‌توانند غلظت الکترولیت‌ها مانند پتاسیم و سدیم و متابولیت‌هایی مانند گلوکزرا تشخیص دهند.
جاوی و تیم او با محققان دیگری در مرکز تحقیقات فنی فنلاند VTT همکاری کردند تا راهی برای ساخت سریع قطعات سنسور در یک روش پردازش رول به رول تهیه کنند. پردازش رول به رول که به عنوان پردازش وب هم شناخته می‌شود، فرآیند ایجاد دستگاه‌های الکترونیکی روی رول پلاستیک یا فلز انعطاف پذیر است.
هیلتونن پژوهشگر VTT گفت: این روش پردازش باعث تولید حجم بالا از قطعات یکبار مصرف با هزینه کم می‌شود.
احتمال حذف خونگیری از دیابتی‌ها
آن‌ها دریافتند که میزان عرق موضعی می‌تواند نشان‌دهنده از دست رفتن مایع بدن در حین ورزش باشد؛ به این معنی که امکان دارد ردیابی میزان عرق راهی باشد برای هشدار به ورزشکارانی که خود را خیلی سخت تحت فشار قرار می‌دهند. آن‌ها همچنین از این سنسور‌ها برای مقایسه سطح گلوکز عرق و سطح قند خون در بیماران سالم و دیابتی استفاده کردند.
امید است که روزی، نظارت بر تعریق بتواند نیاز به اقدامات تهاجمی‌تر مانند خون گرفتن را دور بزند و زمان واقعی رسیدن به کم آبی یا خستگی را تعیین کند.
