بحران آفرینی پشت درهای بسته
موضوع ورود بانوان به ورزشگاه‌های فوتبال یک سوژه داغ فرهنگی و اجتماعی بوده است که خطای محاسباتی مسئولین و موج سواری برخی جریان‌های سیاسی به آن وجهه سیاسی و حتی امنیتی بخشیده است.
خود سوزی سحر خدایاری و انحراف رسانه‌ای در اصل و جزئیات خبر موجب شد چالش خودساخته ممنوعیت حضور بانوان در استادیوم‌ها در قالب هشتک دختر آبی انعکاسی جهانی یابد.
اما سوال اساسی آن است که آیا تصمیم گیران در داخل کشور، تبعات این آبروریزی بین‌المللی را می‌پذیرند؟
در حالی که پس از انقلاب، بازتعریف شخصیت زن ایرانی منجر به شکوفایی استعدادهای علمی، فرهنگی،سیاسی و اجتماعی زنان با حفظ کرامت و منزلت آنان شده، تصمیمات چالش برانگیز اشتباه موجب می‌شود که جریان قوی رسانه‌ای دشمن دستاوردهای کم نظیر بانوان در چهار دهه اخیر را خدشه دار کند.
ما چه دوست داشته باشیم و چه دوست نداشته باشیم زیر ذره بین رسانه‌ها و در معرض قضاوت افکار عمومی جهان هستیم، پس نمی‌توانیم بازخوردهای بین المللی برخی تصمیمات را نادیده بگیریم از سویی برخی موضوعات فرهنگی و اجتماعی ابرچالش نیستند که انعطاف پذیری در آن حوزه‌ها به معنای زیرپا نهادن اصول اعتقادی باشد.
شاید تا چند سال پیش و با رصد برخی سیاست‌ها و سخنرانی‌ها، تصور حضور پر رنگ بانوان در ورزش‌هایی چون کاراته، ووشو، تکواندو، بسکتبال، فوتبال و… آن هم در سطح قهرمانی به یک رویا شبیه بود اما با اتخاذ یک تصمیم منطقی شاهد آن هستیم که زن ورزشکار ایرانی مزین به گوهر حجاب، در میدان جهانی بعنوان یک رسانه موثر، بازتاب دهنده اراده بانوان عفیف ایرانی است.
این امر موجب شد که بسیاری از فدراسیون‌های جهانی و حتی برندهای بزرگ تولید کننده لباس‌های ورزشی با به رسمیت شناختن حجاب زنان مسلمان، خواست آنان را مد نظر قرار دهند.
تجربه موفق حضور تماشاگران زن در مسابقات والیبال، هندبال و بسکتبال موید آن است که پاک کردن صورت مسئله و پیش داوری عجولانه تصمیم صحیحی نیست.
امروز و در اجتماعات مختلف سیاسی، فرهنگی و اجتماعی، زنان در کنار مردان حضور بدون حاشیه و امنی دارند. ورود بانوان به ورزشگاه‌های فوتبال با ایجاد زیر ساخت‌ها از جمله محل استقرار، ورودی و خروجی، سرویس‌های بهداشتی، تامین امنیت طی مسابقه و… کار آسان و راحتی است اما نمی‌دانیم چرا عده‌ای در کشور تلاش دارند ساده‌ترین امور را به بحران تبدیل کنند.
فرجام این ممنوعیت به کجا ختم شد؟
جامعه دچار دوقطبی شد، دشمن سوءاستفاده کرد، وجهه کشور تخریب شد و دست آخر هم مطمئن باشید تحت فشار فیفا و افکار عمومی این ممنوعیت برداشته می‌شود. اما آیا فردی مسئولیت این تبعات را می‌پذیرد؟ کاش تصمیم گیران در موضوعات حساس فرهنگی و اجتماعی اندکی مشق خرد جمعی و مصلحت می‌کردند.
