نقش فعالیت بدنی در پیشگیری از سرطان روده بزرگ

سرطان روده بزرگ به طور معمول بزرگسالان مسن را مبتلا می‌کند، اگرچه ممکن است در هر سنی اتفاق بیفتد. معمولاً ابتدا سلول‌هایی به نام پولیپ، به صورت توده‌های کوچک و غیرسرطانی (خوش‌خیم)، در قسمت داخلی روده بزرگ تشکیل می‌شود. با گذشت زمان، برخی از این پولیپ‌ها می‌توانند به سرطان روده بزرگ تبدیل شوند.

پولیپ ها ممکن است کوچک باشند و در صورت وجود، علائم کمی دارند. به همین دلیل، پزشکان آزمایش غربالگری منظم را برای جلوگیری از سرطان روده بزرگ همراه با شناسایی و از بین بردن پولیپ‌ها قبل از تبدیل شدن به سرطان، توصیه می‌کنند.

در صورت بروز سرطان روده بزرگ، بسیاری از روش‌های درمانی برای کمک به کنترل آن وجود دارد از جمله جراحی، پرتودرمانی و درمان دارویی مانند شیمی‌درمانی، درمان هدفمند و ایمنی‌درمانی.

اخیراً یکی از مطالعات انجام شده نشان داده است افرادی که در نوجوانی فعال بودند و این فعالیت فیزیکی را تا بزرگسالی ادامه دادند، به نسبت افراد غیرفعال، ۲۴ درصد کمتر مستعد ابتلا به سرطان کولون یا روده بزرگ هستند.

در افرادی که ورزش را از بزرگسالی آغاز کردند هم مزایایی دیده شد، هرچند این مقدار کاهش، قابل توجه نیست. این افراد ۹ درصد به نسبت سایرین، کمتر در معرض ابتلا به این بیماری می‌باشند.

به آنچه در دوران نوجوانی انجام دادید فکر کنید. آیا عضو یک تیم ورزشی بوده‌اید؟ آیا با دوستانتان همیشه فوتبال بازی می‌کردید؟

بعد از آن دوران، چقدر فعال باقی ماندید؟ اکنون چقدر ورزش می‌کنید؟ پاسخ این سؤالات، برای تعیین میزان خطر ابتلای شما به سرطان روده بزرگ اهمیت دارد. فعالیت بدنی در دوران نوجوانی می‌تواند خطر ابتلا به این بیماری را کاهش دهد و اگر به طور متوسط فعالیت بدنی روزانه را به خوبی در بزرگسالی ادامه دهید، نتایج چشمگیر است.

این تحقیق که در مجله سرطان منتشر شد، به بررسی داده‌های مطالعه بر روی سلامت پرستاران، در مورد خطر عمده بیماری‌های مزمن می‌پردازد. محققان داده‌های مربوط به ۲۸۲۵۰ زن ۲۵ تا ۴۲ ساله را مورد بررسی قرار دادند و تأثیرات طولانی مدت فعالیت بدنی، تغذیه و هورمون‌ها را، از میان دیگر فاکتورهای بهداشتی، مورد بررسی قرار دادند.

آن‌ها دریافتند افرادی که حداقل یک ساعت فعالیت بدنی در روز را از سن ۱۲ تا ۲۲ سالگی گزارش داده‌اند، خطر ابتلا به آدنوما در آن‌ها کاهش یافته است. آدنوما همان پولیپ‌هایی هستند که باعث سرطان روده بزرگ می‌شوند. این میزان کاهش، ۷ درصد، در مقایسه با کسانی که فعالیت کمتری دارند، بود. فعالیت بدنی که در بزرگسالی شروع شده است خطر را ۹ درصد کاهش می‌دهد؛ اما برای کسانی که از نوجوانی شروع به فعالیت کرده‌اند و ادامه آن فعالیت روزانه را به مدت یک ساعت در پیش گرفته‌اند، میزان خطر ابتلا چقدر است؟ آن‌ها بزرگ‌ترین شانس را نسبت به دیگران داشتند. در آن‌ها خطر ابتلا به آدنوما تا ۲۴ درصد کاهش یافت.

نکته کلیدی این مطالعه این است که با افزایش سن، فعالیت ورزشی اثر تجمعی دارد. شروع فعالیت فیزیکی در هر سنی، بر افزایش سلامت کولورکتال اثرگذار است و هرچه شما این فعالیت را برای مدت طولانی‌تری ادامه دهید، برای شما بهتر خواهد بود.

فعالیت فیزیکی خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ را با چندین مکانیسم بیولوژیکی، کاهش می‌دهد. احتمالاً مدیریت و کنترل وزن، مهم‌ترین فاکتور است. زیرا کنترل وزن مقاومت انسولین و التهابی که موجب بروز و پیشرفت سرطان می‌شود را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

اگرچه این مطالعه به این موضوع توجه نمی‌کند که آیا شدت فعالیت یا فرکانس آن، تفاوت بیشتری ایجاد می‌کند یا خیر؛ اما مطالعات قبلی نشان داده است که فعالیت متوسط تا شدید با کاهش خطر سرطان روده و همچنین سرطان سینه و آندومتر همراه است.

همچنین آخرین یافته‌ها حاکی از آن هستند که برای انجام فعالیت ورزشی نیاز به انجام آن در یک باشگاه ورزشی ندارید و یا طبق باورهای اخیر مردم، نیاز به افزایش ۱۰ دقیقه‌ای زمان، در هر بار فعالیت نیست. حتی فعالیت‌های پشت سر هم نسبتاً کوتاه هم می‌تواند مؤثر باشد.

هرچه فعالیت بیشتری انجام دهید، به ویژه اگر این کار را هر روزه و در سطوح بالاتر تکرار کنید نیز تأثیر بیشتری در پیشگیری از سرطان خواهد داشت.