درمانی که آثار حمله قلبی را کاهش می دهد
تحقیقات جدید بالینی در مدل های حیوانات نشان می دهد که تزریق یک پروتئین خاص به بافت همبند جای زخم بعد از حمله قلبی باعث بهبود و تسریع در بهبود قلب می شود.
خونرسانی مجدد، روشی که جریان اکسیژن را به بافت قلب آزاد می کند، یک روش معمول درمان پس از سکته قلبی است. با این حال، حدود یک چهارم از افرادی که تحت فشار خون مجدد قرار می گیرند در طی یک سال دچار نارسایی قلبی می شوند.
محققان جدیدا یک روش درمانی جایگزین را مورد هدف قرار داده اند که بافت همبند جای زخم را تشکیل می دهد که پس از سکته قلبی تشکیل می شود.
محققان پتانسیل درمانی یک پروتئین درمانی بنام فاکتور رشد نوترکیب مشتق از پلاکت انسانی-rhPDGF-AB را ارزیابی کردند.
همانطور که از نام آن پیداست، rhPDGF-AB یک فاکتور رشد نوترکیب- است که از پلاکت های انسانی حاصل می شود. پلاکت ها سلول های خونی کوچکی هستند که در هنگام لزوم برای کمک به لخته شدن خون و شروع روند بهبود، به محل آسیب می رسند.
محققان این روش درمانی جدید را در یک مدل خوک آزمایش کردند که نتایج امیدوار کننده آنها حاکی از آن است که این درمان به زودی ممکن است به انسان در بهبودی از حمله قلبی کمک کند.
به طور خاص، ۲۸ روز پس از حمله قلبی، این روش جدید ۴۰ درصد بقا را در مقایسه با دارونما بهبود داد و کسر تخلیه قلب در بطن چپ – جایی که حمله قلبی در آن رخ داده بود – را ۱۱.۵ درصد بهبود بخشید.
با بهبود عملکرد قلبی و تشکیل بافت همبند جای زخم در اثر سکته قلبی، درمان با rhPDGF-AB منجر به افزایش کلی میزان بقا در این مطالعه شد.
در حالی که این درمان بر اندازه کلی بافت همبند جای زخم تأثیر نمی گذارد، rhPDGF-AB منجر به تراز و استحکام فیبر کلاژن بافت همبند جای زخم می شود.
این یک رویکرد کاملاً جدید است و هیچ درمان فعلی قادر به تغییر بافت همبند جای زخم از این طریق نیست.
این پروژه بیش از ۱۰ سال توسعه یافته است، این یافته ها در زمینه بزرگتر افزایش بیماری های قلبی به عنوان عامل اصلی مرگ و میر قرار می گیرد: در حالی که پروتکل های درمانی در دست پزشکان است، واضح است که برای بهبود نتایج بیمار به ویژه پس از سکته های قلبی، نیاز به درمان های اضافی و فوری وجود ندارد.
بعضی از مطالعات بیشتر حیوانات برای روشن شدن ایمنی و دوز مورد نیاز است. بنابراین می توان خیلی زود به دنبال آزمایش های بالینی برای انسان بود.
RhPDGF-AB به روشنی یک گزینه درمانی امیدوارکننده است و به طور بالقوه می تواند در کنار درمان های موجود برای بهبود نتایج بیماری قلبی و میزان بقا مورد استفاده قرار گیرد.
