تمرینات ورزشی صرف‌ نظر از نوع آن، شاخص‌های استرس اکسیداتیو را در کنار شاخص‌های گلایسمیک در بیماران پیش دیابتی بهبود می‌ بخشد.

به گزارش ایسنا، بر اساس طرح پژوهشی با عنوان «چه نوع تمرینی برای بیماران پیش دیابتی ازنظر پاسخ‌های اکسایشی مناسب‌تر است؟ تداومی یا تناوبی شدید؟» که از سوی هادی روحانی، عضو هیات علمی گروه فیزیولوژی ورزشی پژوهشگاه انجام شده و در اختیار ایسنا قرار گرفته آمده است: پیش دیابت به ‌عنوان یک اختلال متابولیک شایع و گسترده در دنیا، به‌ وسیله تغییرات قند خون که بالاتر از سطح طبیعی و پایین‌تر از آستانه دیابت است، مشخص می‌شود.

عواملی همچون سن، جنسیت، شاخص توده بدنی، فشارخون، سابقه خانوادگی دیابت، ‌تری گلیسرید بالا، کلسترول پر چگال (HDL) پایین، نوع سبک زندگی و استرس اکسیداتیو می‌ تواند پیش‌بینی اولیه خطر ابتلا به دیابت را نشان دهد و وضعیت پیش‫دیابتی با افزایش شاخص‌های استرس اکسیداتیو و کاهش آنتی‫اکسیدان‫ها مرتبط است.

هدف از این پژوهش، بررسی اثر ۱۲ هفته تمرین تداومی با شدت‌های Fatmax و آستانه بی‌هوازی و تمرین تناوبی شدید بر آنتی‌اکسیدان‌های آنزیمی و شاخص پر اکسیداسیون لیپید در بیماران پیش‫دیابتی بود.

بنابراین ۳۲ بیمار پیش دیابتی در چهار گروه هشت نفری کنترل، گروه تمرین تناوبی، گروه تمرین تداومی با شدت و گروه تمرین تداومی با شدت آستانه بی‌هوازی قرار گرفتند.

به ‌طورکلی، تمرینات ورزشی صرف‌ نظر از نوع آن، شاخص‌های استرس اکسیداتیو را در کنار شاخص‌های گلایسمیک در بیماران پیش دیابتی بهبود می‌ بخشد.

با این ‌حال، یک فرد پیش دیابتی با صرف زمان کمتری در تمرینات تناوبی شدید و صرف انرژی برابر، می ‌تواند به فوایدی مشابه با تمرینات تداومی با شدت کم در ارتباط با شاخص‌های استرس اکسیداتیو دست یابد که توصیه نهایی، استفاده از تمرین تناوبی شدید برای این بیماران است.

با توجه به اینکه ۱۲ هفته تمرین ورزشی با شدت متفاوت سبب کاهش شاخص‌های استرس اکسیداتیو شد، اما به نظر می ‌رسد تمرینات تناوبی شدید و یا تمرین تداومی با شدت کم تا حدودی می‌توانند اثرات بیشتری داشته باشند.

در نهایت با توجه به اینکه شخص با انجام تمرین تناوبی شدید می ‌تواند در زمانی معادل نصف زمان تمرین تداومی، انرژی مصرفی برابر مصرف کند و اثراتی تقریبا یکسان را در کاهش شاخص‌ های استرس اکسیداتیو داشته باشد، توصیه نهایی، استفاده از تمرین تناوبی شدید است.