حمیدرضا نعیمی: عده‌ای خاص می‌توانند به خط قرمزها نزدیک شوند و این ناعادلانه است
اعتماد نوشت: فیلم «منصور» به کارگردانی سیاوش سرمدی یکی از آخرین نقش‌آفرینی‌های حمیدرضا نعیمی در سینما به شمار می‌رود
بخشی از گفتگو با حمیدرضا نعیمی بازیگر فیلم سینمایی «منصور» را بخوانید.
از حق نگذریم یکی از ویژگی‌های برجسته فیلم منصور تصویر متفاوتی است که ما از یک مبارز و خلبان نیروی ارتش می‌بینیم. به دور از قهرمان‌گرایی‌های عجیب و غریب.
دقیقا، منصور شخصیتی جنگجو و البته رهبر هم هست که مثل همه آدم‌ها که دارای پوست و گوشت و استخوان هستند ممکنه از نظر روحی و جسمی کم بیاورد. اما جنگندگی، سرسختی و عشق به هدف و آرمانش موجب می‌شود دست از تلاش بر ندارد؛ فارغ از اینکه پیروز شود یا شکست بخورد.
البته نکته‌ای هم که وجود دارد اینکه چنین پرداخت و نگاهی فقط در توان سازمان اوج بود. موافقید؟
با نظر شما مخالف نیستم. بی‌شک هنرمندان و آرتیست‌های زیادی در سینمای ایران دوست داشته یا دارند که درباره بسیاری از واقعیات کشور ما و شخصیت‌های دوران جنگ فیلمنامه بنویسند و فیلم بسازند، اما این اجازه یا حمایت رو در نیافته‌اند. متاسفانه در کشور ما یک تعداد خاص از افراد می‌توانند به خط قرمزها نزدیک شوند یا درباره موضوعات خاص کار کنند و این ناعادلانه است، در حالی که در یک جامعه باز همه می‌توانند فیلم‌های مورد علاقه‌شان را بسازند. بگذارید یک نکته بگویم، سکانس‌ها و صحبت‌هایی که امروز در فیلم منصور می‌بینیم و می‌شنویم که باعث تعجب است حین اکران فیلم قرار بود حذف شوند و همین باعث نگرانی من شده بود. مطمئنم اگر قدرت چانه‌زنی (بین عوامل فیلم و کسانی که دوست نداشتند این صحنه‌ها در فیلم باشد) وجود نداشت فیلم پر از هیچ و تهی از حرف می‌شد. الان که تماشاگران فیلم را می‌بینند قطعا خوشحالند که مجالی دست داده تا شاهد این مباحث و نکات باشند. به هر حال در طول تاریخ سینمای ایران فیلم‌هایی هستند که اشخاص خاصی اجازه ساخت آن را داشته‌اند مثل آژانس شیشه‌ای، مارمولک، محمد رسول‌الله، ماجرای نیمروز و… به هر حال باید آرام آرام سینمای ایران به سمتی برود که نگاه متفاوتی به شخصیت‌های جنگی داشته باشد و از آن زاویه دید منفعل و خنثی که متعلق به دهه شصت است، خارج شود. فیلم منصور از این نظر می‌تواند یک نقطه شروع و الگو برای خلق چنین آثاری باشد.
همان‌طور که فیلم متری شش‌ونیم ساخته آقای سعید روستایی یک شاخص برای ساخت فیلم پلیسی در ایران محسوب می‌شود. تا پیش از آن جز تعداد معدودی فیلم مثل معما، بندر مه آلود و… فیلم‌هایی که با محوریت شخصیت‌های پلیس در کشورمان ساخته می‌شد همه عاری از جذابیت بودند. ولی وقتی فیلم متری شیش‌ونیم را دیدیم تازه آن زمان بود که متوجه اقتدار پلیس در کشورمان شدیم و متوجه شدیم چقدر خشم‌ها، سختکوشی‌ها، تنهایی‌ها، شرافت و انسانیت این افراد زیباست. در فیلم متری شیش‌ونیم برای اولین‌بار با پلیس‌هایی جذاب و دراماتیک مواجه شدیم که گاه احساس عجز می‌کردند، گاه نمی‌توانستند بر خشم خود غلبه کنند، با متهمان رفتارهای خشن داشتند، به همدیگر پرخاش می‌کردند، دیگر نشانی از کلانتری‌ها و بازداشتگاه‌های شیک و براق نبود، همه‌چیز همان‌گونه بود که مردم باور می‌کردند. حالا اگر سعید روستایی با یک حمایت خاص موفق شد چنین فیلم پلیسی ماندگاری بسازد مفت چنگ ما. اگرچه زمان اکران فیلم آقای فرزاد موتمن گفت آیا به ما هم اجازه نشان دادن چنین تصویری از پلیس داده می‌شود
