به بهانه حذف سرخابی‌ها از آسیا و بهانه‌های واهی؛ پایان دیپلماسی فرش و پسته ایرانی

امیررضا احمدی؛ سرانجام خبری که مدت ها بود منتظرش بودیم رنگ حقیقت به خود گرفت و استقلال و پرسپولیس، تیم های پر طرفدار فوتبال ایران که به آن ها ویترین فوتبال کشور هم می گویند، از آسیا حذف شدند. اتفاقی که به قول امیر حاج رضایی از آن متعجب نشدیم چرا که باید سال ها زودتر اتفاق می افتاد. در فوتبال ایران که فقط یک برچسب حرفه ای دارد و در بقیه حوزه ها حتی ردی از آن هم دیده نمی شود، نمی توان با سلام و صلوات مجوز حرفه ای گرفت و بالاخره یک جا دستمان رو شد و دیگر دیپلماسی فرش ایرانی و پسته هم جواب نداد تا مهر حذف به پیشانی این دو تیم بخورد و تبعات سنگین آن هم در راه باشد.

نکته اسف بار ماجرا اما اینجاست که بعد از این قضیه، خیلی ها لب به سخن گشودند و راهکارهای مختلفی دادند. نمونه بارز آن مجید صدری، سرپرست تیم فوتبال پرسپولیس است که در برنامه ای تلویزیونی گفت اگر اولیایی‌سکوت می‌کرد و نمی گفت جداسازی مالکیت استقلال و پرسپولیس صوری است، مجوز حرفه‌ای صادر می‌شد. واقعا مشخص نیست صدری در خواب است یا خودش را به خواب زده؟ مجوز حرفه ای دقیقا باید با کدام متر و معیار حرفه ای صادر می شد؟ بر اساس ورزشگاه های استاندارد یا حق پخش مشخص و تبلیغات محیطی اصولی؟ اصولا چرا باید به دو باشگاهی که بعد از گذشت سال ها هنوز خصوصی سازی نشده اند و ساده ترین ملزومات یک تیم حرفه ای از جمله زمین تمرین را ندارند مجوز حرفه ای داده شود؟ مگر غیر از این است که در همه این سال ها با سند سازی و دروغ به AFC مجوز گرفتیم و حالا دیگر راه جستن نبود و گیر افتادیم؟ آقای صدری و همتایانش بهتر است از این خواب غفلت و سر در زیر برف کردن ها بیدار شوند و طعم تلخ حقیقت را بچشند. واقعیت فوتبال ایران همین است که اتفاق افتاد و اگر می خواهید در باتلاقی عمیق تر فرو نرود، باید هرچه زودتر بر اساس معیار های حرفه ای بروز شود و تیم های استقلال و پرسپولیس خصوصی سازی شوند تا بتوانند در یک مسیر حرفه ای قرار بگیرند و یک بار برای همیشه این درد مزمن را درمان کنند