.

  می‌دزدند و می‌برند و جایش تا مدت‌ها خالی می‌ماند. آن هم در شرایطی که نیاز به ظرفیت ارتباطی، از تلفن تا اینترنت، در شمار نیازهای اولیه قرار گرفته است. فرایندِ آموزشی متکی بر آن هم این نیاز را در صدر فهرست اولویت دارها قرار می‌دهد.

تجهیزاتِ برق هم در فهرست سرقتی‌ها جای خود را دارد. تابلوهای شهری و راهنمایی و رانندگی هم در امامان نیستند از طمع دزدانِ فرز به دست. خیابان‌ها هم یک‌دفعه، چاه می‌شوند سر راهِ مردم چون دزد، در پوش‌های سطح خیابان و پیاده‌رو را با خود برده است. پل‌ها و تجهیزات شهری و روشنایی هم در امان نیستند از دستانِ امنیت ستیز دزدان. خانه و کاشانه مردم که همیشه مورد طمع دزدان بوده‌اند.

آنچه امروزه شاهد آن هستیم فراتر از سرقت، عادی شدن ربودن همه چیز از همه جاست. دست شان برسد، تجهیزات امدادی و پزشکی را هم می‌دزدند. این خیلی خطرناک است. توسعه دامنه سرقت به همه چیز، روح و روان همه را به فرسایشی هولناک دچار می‌کند. ما می‌مانیم چه باید گفت. لابد مسئولان هم می‌مانند که چه باید کرد والا کاری می‌کردند که ما به کمبود ” تیتر” دچار نشویم!

این سرقت‌های خُرد، نباید عادی و به جزئی از زندگی روزمره تبدیل شود. کوچک انگاری آن به عادی‌انگاری تبدیل و زندگی را با معضل جدی مواجه می‌کند. مثل ویروس می‌ماند. خُرد و ریز و نادیدنی است اما نظام سلامت را مختل و گاه حتی بیمار را می‌کشد. نباید بگذاریم این عادی انگاری به تیغی تبدیل شود در پهلوی زندگی مردم. به قدرت باید با آن مقابله کرد. در کنار این هم به قوت برای ارتقای سطح زندگی مردم کوشید تا کسی از سر نیاز به سرقت‌هایی از این دست، نپردازد.

لقمه حلال حق مردم است که چون بدان دست نیابند، به شکل حرام آن را از هرجا که شود به چنگ خواهند آورد چه از خیابان شهر و چه از دهان مردم. شوربختانه زشتی سرقت اموال عمومی دارد رنگ می‌بازد و دارد شمارشان اضافه می‌شود که می‌گویند “خب، چکار کند اگر دزدی نکند؟!” این نگاه خیلی خطرناک است. هم خطرناک و هم امنیت‌سوز. یعنی اگر کسی را ببییند که تابلو و درپوش و… را سرقت می‌کند، به او پوشش هم خواهند داد. حساس باشیم به سرقت‌های خرد. حساس باشند مسئولان محترم که فقر فقط مال مردم را تهدید نمی‌کند، باور و ایمان‌شان را هم می‌پوکاند