سرنوشت آینده قالیباف

سیدصادق حسینی: « به نظرم باید بره کار علمی کنه. از اجرا بیاد بیرون. بره گفتمان سازی کنه. به هر حال دوبار تا به الان شکست خورده و خیلی باید برای بررسیش وقت بذاره» این بخشی از گفت و گوی من با یکی از مشاوران امین محمدباقر قالیباف نامزد ناکام یازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری بود در واکنش به این حرفم که «باقر حتماً در دولت آینده مسئولیت بالایی خواهد داشت».
واقعیت این است؛ محمدباقر قالیباف که سازماندهی ترین شده ستاد، متنوع ترین و با کیفیت ترین تبلیغات انتخاباتی را داشت، مدیرتوانمندی است که نشان داده توان اجرایی و عملیاتی اش، بیش از هوشمندی سیاسی اش است. از «تهران» سازی او از سویی و اظهاراتی که در میان بسیجیان و دانشجویان در خصوص موضوعی فراموش شده (کوی دانشگاه) در جامعه و در حمله اش به «حسن روحانی» در آخرین مناظره می توان فهمید که هوش عملیاتی و اجرایی اش بیش از سیاست ورزی اش است.
قالیباف که در آستانه ۴۴ سالگی برای نخستین بار خود را در معرض انتخاب(انتخابات ریاست جمهوری سال۱۳۸۴) مردم قرار داده و توانسته بود ۴میلیون رای به دست آورد، بار دیگر در آغاز میان سالی و در ۵۲ سالگی بعد از ۸ سال تلاش طاقت فرسا و کادر سازی و فعالیت مداوم ستادهایش، نتوانست منتخب ملت باشد، اما آیا این پایان کار سیاسی محمدباقر قالیباف فرمانده موفق سپاه و پلیس و شهردار توانمند تهران است؟
اگر «محمدباقر قالیباف» به دنبال ماندگاری در تاریخ ایران و انقلاب اسلامی است و اگر نمی خواهد مانند یکی از نامزدها پای ثابت انتخابات ها باشد و از انتخاباتی به انتخابات دیگر حلول کند و ناکام شود، باید روی ویژگی ای «عمل‌گرایی» اش تمرکز کند و از آن بهره ببرد. امروز و فردای ایران بیش از آن که نیازمند «کار علمی» قالیباف باشد، نیازمند «عمل‌گرایی و ظرفیت بالای عملیاتی و اجرایی» اوست.
نخستین بیانیه رییس جمهور منتخب نیز موید پیش فرض ابتدای یادداشت است که: « با همت مردم فصل جدید همدلی آغاز شده است. بار دیگر به توان این ملت شگفتی آفرین ایمان بیاوریم و به مدد همه فرزانگان و شایستگان خدمت به این مردم وفادار سامانی نو بخشید. در این راه من دست همه اعتدال‌گرایان، اصلاح طلبان و اصولگرایان به گرمی می فشارم.»