در دوره‌ای که مخاطب جمع کردن با هنر، که با جادوی جنجال در مجازستان صورت می‌گیرد؛ چه‌قدر به کلام و بیان اصیل امثال مرحوم فاطمی‌نیا و شیخ حسین انصاریان محتاجیم. به دینی که روشن است اما ژستش روشنفکرانه نیست؛ به اخلاقی که انسانی است اما ربطی به اومانیسم یا انسان‌گرایی الحادی غربی پیدا نمی‌کند؛ به نگاهی که شکاف‌ها و گسل‌ها را مرهم می‌گذارد و تضاد و دوگانگی‌های بی‌جهت ایجاد نمی‌کند؛ به قرائتی از دین که جلوه رحمت است اما صنمی با قرائت اسلام رحمانی که معنایش سازش با ظلم و بی‌غیرتی دینی است ندارد.

به شناختی از اسلام که سیاست‌زده نیست اما آن‌همه عمق و کیاست دارد که قدر و جایگاه ولایت را بشناسد و تضعیف آن را بالاترین گناه بشمارد. دلمان برای لبخند شیرین و صدای مهربان حاج‌آقا فاطمی‌نیا تنگ می‌شود و به مقام او در زندگی پس از زندگی‌اش غبطه خواهیم خورد.