سریال «یاغی» با بازی علی شادمان چه‌طور شروع شد؟
خراسان نوشت: قسمت نخست «یاغی»، در فضای کاملا جنوب شهری می‌گذرد و روایتگر تلاش «جاوید» و خواهرش برای گرفتن شناسنامه است. در این قسمت مخاطب با شخصیت اصلی سریال و گره‌های اصلی زندگی او آشنا می‌شود و «یاغی» در صحنه‌هایی پرافت‌وخیز، به اصطلاح قالب خود را به ذهن مخاطب می‌اندازد.
پنج‌شنبه‌ای که گذشت، قسمت اول از مجموعه نمایش خانگی «یاغی» ساخته محمد کارت در شبکه نمایش خانگی پخش شد. این سریال ۲۰ قسمتی که با نگاهی به رمـان «سالتو» نوشته مهدی افروزمنش و محصول نشر چشمه ساخته شده، دومین سریال اقتباسی ماه‌های اخیر پلتفرم‌ها، پس از «زخـم کــاری» محمدحسین مهدویان محسوب می‌شود. نخستین قسمت از «یاغی» به شکلی جالب توجه، در ۹۵ دقیقه منتشر شد که دو برابر زمان معمول سریال‌های نمایش خانگی است.
نسخه سریالی «شنای پروانه»
«یاغی» مـاجـرای جــوان کشتی‌گیری به نام «جاوید» را روایـت می‌کند که در جنوب شهر تهران، زندگی و کار می‌کند. او که در خانواده‌ای از هم پاشیده و درگیر اعتیاد متولد شده، سال‌هاست پدر و مادر خود را از دست داده و دغدغه اصلی‌اش این است که بتواند نسب خود را ثابت کند و شناسنامه بگیرد؛ در حالی که به دختری به نام «ابرا» نیز علاقه‌مند است. محمد کارت که برای کارگردانی فیلم سینمایی «شنای پروانه» و شماری از فیلم‌های مستند اجتماعی با تمرکز بر مسائل اجتماعی جنوب شهر خصوصا اعتیاد شناخته می‌شود، در نخستین سریال خـود نیز که با همکاری نویسندگان «شنای پروانه» نوشته شده، فضایی مشابه با تنها فیلم کارنامه‌اش دارد. نقش اصلی «یاغی» بر عهده علی شادمان است و ستاره‌های پرشمار دیگری در این سریال بازی می‌کنند که از جمله آن‌ها می‌توان به پارسا پیروزفر، طناز طباطبایی، امیر جعفری، نیکی کریمی و فرهاد اصلانی اشاره کرد. البته از این فهرست تنها امیر جعفری در قسمت نخست حضور پررنگی دارد.
قلاب قصه به ذهن مخاطب
قسمت نخست «یاغی»، در فضای کاملا جنوب شهری می‌گذرد و روایتگر تلاش «جاوید» و خواهرش برای گرفتن شناسنامه است. در این قسمت مخاطب با شخصیت اصلی سریال و گره‌های اصلی زندگی او آشنا می‌شود و «یاغی» در صحنه‌هایی پرافت‌وخیز، به اصطلاح قالب خود را به ذهن مخاطب می‌اندازد. هرچند با توجه به حضور کوتاه پارسا پیروزفر و معرفی کاراکتر «بهمن»، مخاطب می‌تواند تا حدی به سمت‌وسوی ادامه قصه پی ببرد. درام سریال در قسمت نخست تأثیرگذار است و بازی برون‌گرای کاراکتر اصلی نیز به آن می‌نشیند. اگرچه نقاط ضعفی نیز در سریال به چشم می‌خورد که از جمله آن می‌توان به اجرای کمابیش تصنعی صحنه‌های کشتی اشاره کرد. با این حال، آن‌چه مهم است، آن است که «یاغی» در سال‌هایی که قصه‌های جنوب شهری با حضور مجرمان مناطق پایین شهر با استقبال مواجه می‌شود، منتشر شده و همین امر، شانس نخستین سریال محمد کارت را برای موفقیت بالا می‌برد.
