او ادامه داده که «وقوع ابرشورش که راه‌حل مشکلات نیست بلکه ایران را ناامن‌تر می‌کند. راه‌حل انجام انقلاب دیگر هم که اصلاً شدنی نیست. حتی اگر انقلاب شدنی بود با حضور جریانات خطرناکی مثل نتانیاهو، ترامپ-پمپئو، فرقه رجوی، سلطنت‌طلبان مستبد و آویزان محافل غربی، تمامیت ایران به مخاطره می‌افتد. درست است راه‌حل انتخابات ناهموار است، ولی ممکن‌ترین و بهداشتی‌ترین راه ممکن برای مواجهه با بحران‌های ایران است».

جلایی‌پور در بخشی که با شورش مخالفت کرده و یا انقلابی دیگر را نشدنی و حاصل آن را به خطر افتادن کل موجودیت ایران دانسته، هم نظر با منتقدان داخلی اصلاح‌طلبان یا طیف اصولگرا و انقلابی است. چه آنکه بسیاری از همفکران اصلاح‌طلب او، یا صریحاً از مسیر انتخابات برای اصلاح ابراز ناامیدی و انتخابات را تحریم می‌کنند، یا تلویحاً به تشویق برای حل مسائل از طریق حضور در کف خیابان می‌پردازند؛ لذا می‌توان این بخش از سخنان او را نقدی لطیف و تلویحی به برخی همفکرانش دانست.

برخی نیروهای رادیکال اصلاح‌طلب حتی از همنوایی و هم جبهه بودن با جریانات خطرناکی که جلایی پور نام برده هم ابایی ندارند. بزرگان و خواص اصلاحات البته از درون خود با این جریانات مرزبندی دارند، اما کمتر اصلاح‌طلبی پیدا می‌شود که اینگونه به صراحت از این جریانات خطرناک ابراز برائت کند و انقلابی دیگر را برای تمامیت ایران خطرناک بداند و خط مرز را شفاف کند. به طور مثال موضع‌گیری اخیر فائزه هاشمی، عضو حزب کارگزاران سازندگی که از تحریم سپاه به دست امریکا دفاع کرده بود، با مخالفت و ابراز برائتی – جز یکی دو مورد- از سوی اصلاح‌طلبان مواجه نشد.
اما جلایی پور هم که راه‌حل اصلاح را در «انتخابات» دانسته، معتقد است: «حاکمیت علامتی از انعطاف و بازگشت به رأی برابر مردم از خود نشان نمی‌دهد و برای سازوکار دموکراسی و انتخابات منصفانه ارزشی قائل نیست.»