۱۰ روز بعد از فروریختن برج‌های دوقلوی متروپل، که ده‌ها کشته و تعداد زیادی مجروح باقی گذاشت، رئیس جمهور راهی خوزستان شد تا در جریان روند آواربرداری از پروژه ساختمانی حسین عبدالباقی قرار گیرد. اما این سفر با خود سؤالات بسیاری را برای افکار عمومی به دنبال داشت. یکی از مهمترین آنان این بود که چرا رئیس جمهور با چنین تأخیری در محل حادثه حضور یافته است؟

فروریختن متروپل تنها فروریختن یک ساختمان نبود، بلکه ریزش اعتماد و آشکارسازی فسادی بود که بر زخم‌های کهنه مصیبت‌های مردم آبادان نمک پاشید.

آمار رسمی تعداد کشته شدگان این حادثه هنوز اعلام نشده است اما بر اساس خبرها حداقل۳۸ تن در این حادثه جان باخته‌اند و همچنان عده‌ای نیز بر این باورند که تعداد زیادی از قربانیان در زیر آوارهای این فساد اقتصادی باقی مانده‌اند.

چنین شرایطی اعتراض‌های گسترده مردم خشمگین آبادان را به دنبال داشت اما بدتر از همه مدیریت ناشیانه این بحران و اظهارات ناپخته برخی از مسئولین بود که آتش خشم مردم این شهر و سایر شهرهای کشورمان را بر می‌افروخت.

در این میان آنچه که بیش از همه خشم مردم در منطقه آسیب دیده بر می انگیخت بی‌تفاوتی برخی از مسئولان به این شرایط بود. مردم گلایه داشتند که چرا آن‌ها زمان جنگ وایستادن در مقابل دشمن، مردم قهرمان و وطن پرست، انقلابی و غیور می‌شوند اما به هنگام بروز حادثه و بحران صدای آنان به گوش هیچ مسئولی نمی‌رسد و این درحالی است که هنوز آثار جنگ ایران و عراق بر این شهر باقی است.

سفر دیر هنگام رئیس جمهور به آبادان همچنین با این سؤال همراه بود، که چرا رئیس جمهور با تأخیری ده روز راهی آبادان شده است؟