جایی که دراگان اسکوچیچ، سرمربی فعلی تیم ‌ملی بدون داشتن تجربه‌ای در سطح جهانی، با تصمیم فدراسیون فوتبال قرار است هدایت یکی از بهترین نسل‌های تاریخ فوتبال ایران را بر عهده داشته باشد. هر چند عملکرد این مربی در رقابت‌های انتخابی جام‌جهانی با توجه به شرایط آن زمان فوتبال ایران قابل تقدیر است و او توانست با هدایت ستاره‌های چند سال اخیر فوتبال ایران، «سریع‌ترین صعود تاریخ ایران به جام جهانی» را ثبت کند اما ضعف فنی تیم ‌ملی فوتبال در ۲ دیدار رفت و برگشت برابر کره‌جنوبی نگران‌کننده به ‌نظر می‌رسد و این موضوع در حال حاضر به یکی از دغدغه‌های اصلی بخشی از فوتبال ایران، تعداد زیادی از کارشناسان و دلسوزان ورزش ایران تبدیل شده است.

اگر این ۲ دیدار را کنار بگذاریم، تیم ‌ملی محک جدی و مهم دیگری از زمان حضور اسکوچیچ نخورده و رقبای دیگر تیم ‌ملی هم به وضوح از شرایط آرمانی خود به دور بوده‌اند. حتی بازی با اروگوئه هم که می‌توانست عیار سرمربی تیم ‌ملی را مشخص کند با مخالفت اسکوچیچ برگزار نشد. البته این موضوع نافی درخشش و قدرت تیم ‌ملی نیست اما آنچه از تیم ‌ملی ایران یک قدرت آسیایی ساخته، بازیکنانی است که در این سال‌ها و پس از درخشش تیم ‌ملی در جام‌جهانی ۲۰۱۸ به تجربیات گرانسنگی دست پیدا کرده‌اند و اکنون یکی از بهترین نسل‌های تاریخ فوتبال ایران را ساخته‌اند نسلی که با هدایت یک مربی باتجربه و آشنا به مختصات فوتبال ایران، می‌تواند در یکی از مهم‌ترین گروه‌های جام‌جهانی ۲۰۲۲ نتایجی آبرومند را برای ورزش ایران رقم بزند.

اگرچه عملکرد اسکوچیچ در ۲ سال اخیر به واسطه شرایط متزلزل فدراسیون فوتبال قابل توجه است و او در آن شرایط و بعد از فاجعه فدراسیون قبل در استخدام مارک ویلموتس، «خیرالموجودین» بود اما حالا که فرصت فراهم است و تیم ‌ملی در جام‌جهانی با تیم‌های آمریکا و انگلیس هم‌گروه شده است، جای هیچ‌گونه تامل نیست و باید بدون رودربایستی و تعارف با اسکوچیچ، با تصمیمی سریع و بدون تعلل شرایط را برای تغییر وضعیت فنی تیم ‌ملی به سود «منافع ملی» دگرگون کرد. این نگرانی وقتی بیشتر می‌شود که اطلاعات موجود از وضعیت مدیریتی تیم در بیرون از زمین- که بخشی از آن برعهده سرمربی تیم هست – را هم مورد بررسی قرار دهیم و قطعا وضعیت مدیریتی بیرون از تیم هم شرایطی بهتر از مدیریت داخل زمین توسط اسکوچیچ ندارد.