راز چمدان آیتالله بهجت چه بود؟
حجت‌الاسلام علی بهجت ضمن اشاره به شاخص‌ترین ویژگی‌های پدر خویش، از سرنوشت نامعلوم چمدانی سخن گفت که آیتالله بهجت اسرار مگوی خود را در آن نگهداری می‌کرد.
به گزارش فارس، به مناسبت 27 اردیبهشت
ماه، سالروز رحلت حضرت آیتالله بهجت، گفت‌وگوی مشروحی با فرزند این فقیه
ربانی انجام دادیم که بخش اول آن تقدیم خوانندگان گرامی می‌شود.
پدرم اسرار مگوی خود را مگو گذاشت/ راز چمدان آیتالله بهجت چه بود؟
حجت‌الاسلام و المسلمین علی بهجت در ابتدای این گفت‌وگو بیان داشت: زندگی
پدرم دو جهت داشت: بخشی از زندگی ایشان، جهت فیزیکی آن است که در خانواده
و دوستان مطرح بود و گوشه‌هایی از آن به ما رسیده است ولی جهت دیگر؛ زندگی
درونی ایشان بوده که نه خودشان راجع به عواملی که در شخصیت ایشان موثر
بوده صحبت و راهنمایی می‌کردند و نه حتی مدارک و آثار و نامه‌هایی را که
از علمای مختلف داشتند و ما می‌توانستیم از آن بهره ببریم را نشان
می‌دادند.
وی افزود: معمولا یک چمدانی داشتند که این مدارک و نامه‌های علمای بزرگ به
ایشان را در آن گذاشته و قفل کرده بودند که در دسترس ما نباشد. حدود یکسال
قبل از رحلتشان آن چمدان را از من خواستند. بنده چمدان را برای ایشان بردم
و بعد دیگر از آن چمدان خبری نشد. نمی‌دانیم که چه شد. یقین داریم از منزل
بیرون نرفته ولی دیگر نیست.
وی تأکید کرد: ایشان اسرار مگوی خود را واقعا مگو گذاشتند. ما یک سری
اطلاعات از ایشان به صورت کم و کوتاه و پراکنده به دست می‌آوردیم. این
اطلاعات به صورت معما برای ما باقی بود. بنده چون فارغ التحصیل فلسفه
بودم، عادت داشتم باور خیلی چیزها برایم با برهان و دلیل باشد. باید به
یقین صد در صد می‌رسیدم و ادله 20 درصد و 50 درصد برایم کافی نبود. لذا به
زندگی و تحصیل خود مشغول بودم و فقط لوازمات ضروری زندگی ایشان را تهیه
می‌کردم.
علامه جعفری فرمود: تمام کارهایت را رها و به این پیر خدمت کن!
فرزند آیت الله بهجت در بخش دیگری از گفت‌وگوی خود با فارس به ماجرای حضور
علامه جعفری در خانه‌شان اشاره کرد و افزود: میان کارهایم روزی چند ساعت
را به ایشان اختصاص می‌دادم و در خدمتشان بودم و بقیه را به اتاق خود در
بیرون و خوابگاه که حجره‌ای بود می‌رفتم و مشغول کارهای شخصی‌ام می‌شدم.
تا اینکه در سال 1363 علامه جعفری یک روز که از منزل آیت الله بهجت بیرون
می‌رفت، با حرف‌هایش یک تلنگری به من زد.
وی ادامه داد: علامه جعفری به من گفت که تو تمام کارهایت را رها کن و به
خدمت ایشان بیا. علامه جعفری با آن لهجه شیرین و غلیظ ترکی گفت: «تو عقلت
نمی‌رسه که این کیه!» علامه وقتی از احوالاتم پرسید و من گفتم که درس‌های
فلسفه و ریاضیات و ستاره‌شناسی و عرفان را خوانده‌ام، خیلی برایش جای تعجب
بود که چطور توانسته بودم اینها را در قم بخوانم. من هم به شوخی به ایشان
گفتم که استاد اینجا مجانی بود و من هم نشستم و خواندم.
فرزند آیتالله بهجت گفت: علامه به من فرمود حالا یک چیزی می‌گویم گوش کن.
گفتم آقا می‌شنوم. گفتند نه باید عمل کنی. گفتم آقا چطور به مجهول مطلق
عمل کنم؟ به چیزی که نمی‌دانم چطور عمل کنم؟ علامه با همان لهجه خود گفتند
دست بردار، من برایت می‌گویم. تو تمام کارهایت را رها کن و بیا خدمت همین
پیر را بکن.
بهجت ادامه داد: تو گفته‌هایش را یادداشت کن و ضبط کن که نه می‌شناسی‌اش و
نه می‌گذارد که بشناسی‌اش. من قم و تهران و مشهد و نجف و عراق و شیعه و
سنی را دیده‌ام؛ همین یکی آخرش مانده است. وقتی او را از تو گرفتند، آن
وقت می‌فهمی که بوده! بنده در آن زمان مشغول تحصیل بوده و کار فراوان
داشتم و در دانشکده بودم.
علامه جعفری: پدرت(آیتالله بهجت) مأمور این قرن و این دوره است
وی اضافه کرد: علامه جعفری به من دستور داد که ضبط کن و نگه دار و برای
نسل آینده امانت دار باش که این مرد تمام می‌شود و بعد از اینکه او برود
معلوم نیست تا 100 سال دیگر هم کسی چون او بیاید. خداوند در هر دوره‌ای یک
فرد را میدان می‌دهد، یعنی میدانی را که دارد برایش باز می‌کند و رشدش
می‌دهد تا برای دیگران نشان و الگو باشد.
بهجت گفت: علامه جعفری تأکید کردند آیت الله بهجت مأمور این قرن و این
دوره است. البته پس از رحلت پدرم نیز خیلی از شاگردان ایشان به من
می‌گفتند که ایشان دیگر تمام شد و تو فکر نکن که همه همین‌طور هستند. با
تلنگری که علامه جعفری در سال 63 به من زد، در همان بیست و چند سال پیش،
یک مقدار کارهایم را کم کردم و 7 ساعت در روز را به ایشان اختصاص دادم.
وی افزود: پس از سال 72-73 نیز حدود 15 ساعت شد و از سال 80 به بعد بیست و
چهار ساعته با ایشان بودم. با این حال ایشان خیلی هنرمند بود و همه
کارهایش را تحت یک پوشش و پوسته‌ای انجام می‌داد. وقتی مسائل بلند علمی را
می‌خواست نقل کند، خیلی ساده می گفت: می‌شود این چنین گفت…
آیتالله بهجت آخرین فرمول‌های عرشی را به ساده‌ترین شکل بیان می‌کرد
علی بهجت در بخش دیگری از گفت‌وگوی خود با فارس به شیوه برخورد پدر خود با
نظریات علمی اشاره کرد و گفت: ایشان اشکالات و ایرادات نظریه‌های دیگران
را می‌گرفت و بعد وقتی می‌خواست نظریه خودش را بدهد، نمی‌گفت که این نظریه
بنده است و هیچ کسی نگفته و در جایی نیست و یا خوب توجه کنید. بلکه فقط
می‌فرمود: این چنین هم می‌شود گفت، حالا شما ببینید. ایشان آخرین
فرمول‌های عرشی را از لحاظ علمی با این بیان ساده می‌گفت.
فرزند آیتالله بهجت گفت: از نظر بعد درونی که اصلا حاضر نبود اقرار به
چیزی بکند. حتی اینقدر پوشش داشت که مثلا اگر ما می‌خواستیم راجع به استاد
ایشان بپرسیم، که آیا از استادتان کار خارق العاده‌ای دیدید یا نه؟ و یا
شاهد عمل ممتازی از او بودید یا نه؟ حاضر نبود حرفی بزند. چرایش را بعدها
فهمیدم که اگر ایشان درباره استاد خود سخن می‌گفت، این سوال به ذهن ما
می‌آمد که حالا این استاد به شما چه یاد دادند؟ بنابراین ایشان از ابتدا
چیزی نمی‌گفتند.
وی ادامه داد: بنده دبستانی که بودم، یکی از علما که ریش حنایی می‌گذاشت و
سیدی حدود 80 ساله بود، به من گفت که برو تو نخ بابات و ببین که چی بلد
است. پدرم او را می‌شناخت ولی من خوب او را نمی‌شناختم. به من می‌گفت که
استاد پدرت آنقدر قوی بوده که به هر کسی چیز مهمی داده، برو ببین به پدرت
چه داده است.
وی افزود: من هم بچه بودم و می‌رفتم می‌گفتم بابا، آن آقا گفته برو ببین
پدرت چه گرفته. پدرم خیلی می‌خندید و در حال تبسم می‌گفت: بله، عجب…
عجب… و از کنار آن می‌گذشت. هیچ راهی نمی‌گذاشت تا بیشتر در موردش
بدانیم.
داستان عجیب قبل از تولد آیت الله بهجت
حجت الاسلام بهجت در مورد سیر زندگی پدر بزرگوارش از کودکی گفت: داستان
کودکی ایشان از سالها قبل‌تر شروع می‌شود و به داستان پدرشان بر می‌گردد
که معروف است. پدر آیت الله بهجت در نوجوانی در حال مرگ بوده که ندایی را
می شنود که این را رها کنید، او پدر محمد تقی است.
وی گفت: خلاصه ایشان جانی دوباره می‌گیرد و همه تعجب می‌کنند. بعد ازدواج
می‌کند و فرزندانش متولد می‌شوند و این داستان را فراموش کرده بوده تا
موقع تولد فرزند سومش به یاد می‌آورد که وقتی کوچک بوده به او گفتند که
پدر محمد تقی است. اولین پسر را محمد مهدی و دومی را محمد حسین و سومی را
که به یاد می‌آورد نامش را محمد تقی می‌گذارد.
وی ادامه داد: محمد تقی هفت ساله بوده که در حوض خانه می‌افتد و خفه
می‌شود. از دست دادن این بچه برای آنها غم سنگینی است و مادر آیت الله
بهجت متوسل می‌شود تا این فرزند را خداوند به آنها می‌دهد و نامش را محمد
تقی می‌گذارند. محمد تقی ثانی؛ که من در یادداشت های پدر ایشان دیده بودم
که نامشان را محمد تقی دومی نوشته بودند.
مادر ایشان نمی‌خواست تا دوباره محبت مادر و فرزندی زنده شود
فرزند آیتالله بهجت بیان کرد: از آنجا که خداوند کسانی را که می‌خواهد
پرورش دهد با رنج پرورش می‌دهد و در ناز و نعمت نمی‌خواباند، آیت الله
بهجت هم در 16 ماهگی مادر جوان خود را از دست می‌دهد. مادر ایشان حدود 28
سال داشته است.
وی افزود: یکی از اقوام که اینها را برای من تعریف می‌کرد گفت انسانهای
بزرگ به راحتی می‌توانند با اموات ارتباط برقرار کنند و سپس به پدرم گفت:
آقا شما مادرتان را در خواب دیده‌اید؟ پدرم گفت: بله؛ ایشان پرسید که
مادرتان چه شکلی بود؟ پدرم گفت: چادرش را پایین آورده بود و صورتش پوشیده
بود.
بهجت ادامه داد: آن فرد تعجب کرد و گفت: عجب مگر شما پسرش نبودید؟ مگر
نامحرم بودید که این کار را کرده بود؟ پدرم لبخندی زد و اشک گوشه چشمش جمع
شد و گفت: شاید می‌خواسته تا محبت مادر و فرزندی دوباره در وجود من زنده
نشود. ایشان خیلی زود از محبت مادری محروم می‌شود و خواهر بزرگ ایشان
متکفل امور او می‌شود.
وی اشاره کرد: پدرم از خاطرات کودکی با خواهرش تعریف می کرد . ایشان می
گفت روزی خواهرم داشت نشاءهای گوجه فرنگی و بادمجان را در باغچه می کاشت.
من کوچک بودم و پشت سر او می رفتم و می دیدم که نشاء سبز را در داخل خاک
می گذارد، آن را بر می داشتم و همین طور تا آخر خط هرچه کاشته بود را
برداشتم. در آخر یک دسته نشاء به او دادم. خواهرم گفت چرا تمام کارهای مرا
خراب کردی و یک بار مرا زد. من گریه کردم و عمویم گفت که چرا او را می
زنی؟ او هم می خواسته خدمت کند و قصد بدی نداشته. این خاطره از حدود سه
سالگی در ذهن ایشان باقی بود.
محمد تقی جانِ مرا چوب زدن یعنی چه؟
بهجت ادامه داد: پدر ایشان نیز خیلی به او علاقه داشته و او را مکتب خانه
گذاشته بود. ایشان در مکتب خانه باهوش بوده و خوب درس می‌خوانده و عزیز
بوده است. یک بار مربی مکتب خانه برای اینکه از بقیه زهر چشم بگیرد، او را
تنبیه می‌کند. او که اصلا توقع نداشته تنبیه شود، پیش پدر رفته و ناراحتی
می‌کند. پدر او چون شاعر بوده برایش قصیده‌ای می‌گوید که مفصل است. این
شعر را داخل پاکتی به محمد تقی می‌دهد تا به معلمش بدهد. مقداری از آن این
بود:
محمد تقی جان مرا چوب زدن یعنی چه / گل و بستان مرا چوب زدن یعنی چه
وی افزود: آیتالله بهجت از کودکی اعمالی را انجام می‌داده که با کودک
سازگار نبوده است. هم مکتبی‌های او برای من می‌گفتند که در مکتب کارهای
بچه‌گانه نمی‌کرد و خیلی جدی بود و اگر مسئول نظم ما می‌شد، مثل یک
فرمانده همه را به صف می‌کرد.
وی گفت: سپس پدرم تا 13 سالگی مقداری از درس طلبگی را در همان جا خواند.
بعد سیدی که وضع مالی خوبی داشته و زمین دار بوده و خیلی به آیت الله
بهجت علاقه مند بوده، خانواده او را تحریک می‌کند تا او را همراهش به
عراق بفرستند. علت علاقه این سید هم معلوم نبوده است.
بهجت بیان داشت: من ایشان را در کودکی دیده بودم و این سید خیلی مرا دوست
داشت. همیشه وقتی وارد خانه آنها می‌شدیم، مرا می‌گرفت و بر روی طاقچه‌ای
می‌نشاند. خلاصه این سید می‌خواسته پدرم را با خود ببرد که بار اول موفق
نمی‌شود و آنها برای بار دوم و با کاروان بعدی عازم می‌شوند.
تحصیلات آیتالله بهجت در کربلا و نجف
فرزند آیت الله بهجت ادامه داد: ایشان به مدت 4 سال برای تحصیل در کربلا
بوده، خوب درس می‌خواند و سپس به نجف می‌رود. طلبه‌هایی که در کربلا بودند
می‌گفتند که مثلا درس فلان استاد نباید رفت چون طولانی است و به درس
استادی می‌رفتند که در مدت کمتری آن درس را بگوید. ولی آیت الله بهجت درست
برعکس همه بر سر درس استادی می روند که 14 ساله تمام می‌کند. آن استادی
بسیار قوی به نام مرحوم کمپانی بوده که از لحاظ فکری خیلی مسلط و قدرتمند
بوده است. پس از آن آقایی از علما بوده که نه تنها علم روز حوزه را داشته
بلکه علم باطن را هم کسب کرده بوده به نام سید علی آقا قاضی.
وی افزود: پدرم با وجود اینکه خیلی‌ها به درس او نمی‌رفتند، به درس او
می‌رود. شرایط آقای قاضی برای درس بسیار سنگین بوده و کسی که می‌آمده باید
فارغ التحصیل 10 سال حوزه و نیمه مجتهد یا مجتهد بود. آیت الله بهجت هنوز
به این مراحل نرسیده بود ولی توانست در درس آقای قاضی شرکت کند. اینکه آقا
چطور توانست به درس آقای قاضی راه یابد معلوم نیست و نمی‌گفت.
حجت‌الاسلام بهجت گفت: من کلی فکر کردم که چطور چیزی از ایشان بشنوم و در
نهایت به ذهنم رسید تا این گونه سوال کنم. بنابراین از پدرم پرسیدم اولین
باری که اسم آقای قاضی را شنیدید کجا بود؟ ایشان گفت من در کربلا که بودم
برادر علامه طباطبایی که به زیارت می‌آمد، به حجره من می‌آمد و مهمان من
می‌شد و با هم دوست شده بودیم. او اسم آقای قاضی را آورد و گفت که او مردی
این چنین است. ولی پدرم دیگر از درون خودش چیزی نگفت.
وی ادامه داد: ایشان در اثر ریزگردهای زیاد هوا، ریاضت، درس، و خواندن
نماز و روزه مریض می‌شود و برای اینکه بهتر شود بین نجف و کربلا جا به جا
می‌شده و گاهی به کاظمین که هوای بهتری داشته می‌رفته است. آیت الله بهجت
در سن 29 سالگی و در سال 1324 شمسی فارغ التحصیل می‌شود و به ایران
برمی‌گردد و در شمال ازدواج می‌کند.
20 مقام معنوی در سن جوانی / پیش رو و پشت سر برای پدرم فرقی نداشت
حجت‌الاسلام بهجت در بخش دیگر از این مصاحبه به فارس گفت: در مورد مقاماتی
که ایشان به آنها رسیده بود، یکی از علمای بزرگ نجف به نام آقای قوچانی
در مورد ایشان گفته بود که خداوند در جوانی 20 مقام بزرگ را به ایشان عطا
کرده ولی چه کنم که با ایشان عهد دارم نگویم. فقط یکی از آنها که مردم
می‌دانند این است که برای ایشان پیش رو و پشت سر فرقی نداشت.
وی اضافه کرد: پسر آن عالم بزرگ که آقای قوچانی بود به من گفت آقای قوچانی
نزدیک فوت خود نگران بود که مبادا عهدش را با آیت الله بهجت شکسته باشد و
بدون اینکه اسم او را ببرد، آن مقامات بلند را برای کسی تعریف کرده باشد و
دیگران از ویژگی‌های آقای بهجت و علاقه‌ای که آقای قوچانی به ایشان داشت،
حدس زده باشند که اوست.
فرزند آیتالله بهجت گفت: بعدها معلوم شد پدرم از خیلی از دوستانش که
متوجه می‌شدند عهد می‌گرفته تا این سر را فاش نکنند. یکی از این مقامات طی
الارض ایشان بوده که آقای ری شهری در کتاب زمزم عرفان خود از قول پسر یکی
از علما نقل می‌کند که پدرش شاگرد آقای بهجت در نجف بوده و با ایشان طی
الارض کرده بودند.
وی ادامه داد: این عالم در یکی از چهل شبی که نذر داشتند تا به مسجد سهله
بروند و پدرشان مهمان ایشان در کربلا بوده و نمی‌توانستند تنهایش بگذارند،
آقای بهجت با طی الارض ایشان را از کربلا به مسجد سهله می‌برد و بر
می‌گرداند تا نذرش را ادا کرده و دوباره کنار پدر پیرش که مهمان او بوده،
بر گردد و او بعد متوجه می‌شود.
بهجت گفت: آیتالله بهجت از او عهد می‌گیرد تا زنده است، به کسی نگوید. پس
از سالها این عالم و پسرش آیت الله بهجت را در حرم حضرت معصومه سلام الله
علیها می‌بینند. سپس آن عالم از ترس اینکه بمیرد و آن راز با او دفن شود،
برای پسرش باز گو می‌کند و از او عهد می‌گیرد تا او و پدرم زنده‌اند، سر
را فاش نکند.
چشم آیتالله بهجت حقیقت معصیت را می‌دید، بنابراین مرتکب نمی‌شد
حجت‌الاسلام علی بهجت افزود: بنده پس از رحلت پدرم متوجه خیلی از این
قضایا شدم. در روز دوم ختم پدرم یکی از علما که الآن فوت کرده و پسر مرحوم
آقا سید جمال گلپایگانی بود، به من اشاره کرد که نزدیکش بروم. ایشان روی
ویلچری نشسته بود و کنار گوش من گفت: من 60 سال پیش در نجف که بودم، آقای
قوچانی که با پدر شما نزدیک بود و از اسرار او اطلاع داشت و ارتباط خوبی
با استاد آیت الله بهجت نیز داشت، به من چیزی گفت.
وی ادامه داد: او گفت سر اینکه آقای بهجت از همه هم کلاسی‌هایش ممتاز شد،
یک چیز بود و آن این بود که آقای بهجت از کودکی و سالها قبل از بلوغ خود
در اثر عبادت، چشمش معصیت را می‌دید و مرتکب نمی‌شد. لذا دوران کودکی را
با پاکی گذراند و بعد از دوران کودکی هم همین طور گذشت.گناه او را سنگین و
چرک و آلوده نکرد. در مدارج ترقی که دیگران باید پله پله بالا بروند،
ایشان چون پاک و سبک بود پرواز می‌کرد.
بهجت ادامه داد: پدرم هم در صحبت‌هایش داشت که گناه را کوچکش را هم نباید
کوچک بشماری. همیشه می‌گفت اگر در بالاترین حد ترقی باشی و ببینی کودکی
آجری جلوی پای نابینایی می‌گذارد تا او زمین بخورد و کودک بخندد و تو فقط
یک لبخند زدی، همین کافی است تا تو را با مغز از آن بالا به پایین اندازد.
وی تأکید کرد: این صحبت پسر آقای سید جمال گلپایگانی خیلی به ما کمک کرد و
اطلاعات ما را به هم دوخت و وصل کرد. من همیشه طلب مغفرت برای ایشان
می‌کنم. بنده بارها از پدرم شنیده بودم و خیلی دیگر از شاگردان ایشان نیز
شنیده بودند که پدرم می‌گفت کسی را می‌شناسم که خداوند توفیق معصیت از
کودکی به او نداد. هربار معصیت پیش می‌آمد، خداوند یک طور منصرفش می‌کرد.
حجت‌الاسلام علی بهجت در پایان بخش نخست گفت‌وگوی خود با فارس اظهار داشت:
هیچ وقت پدرم «من» نمی‌گفت و همیشه همه عنوان‌ها و برچسب‌ها و من‌ها را
پاک می‌کرد. بسیاری از مطالب را با عنوان سوم شخص می‌گفت و خیلی‌ها
می‌گفتند خود آقاست. و من باور نمی‌کردم و دنبال دلیل بودم. او هم که هیچ
اقراری نمی‌کرد و من بعدها فهمیدم.
