گوهر انزانی با بیان اینکه “دست بِزن” داشتن کودک نوعی رفتار مشاهده‌ای است که می‌تواند علل متفاوتی داشته باشد، اظهار کرد: حتما پیش از بروز رفتار “دست بِزن” در کودک، فکرهایی در ذهن او فعال شده و او احساساتی را تجربه کرده است.

به گفته وی، زمینه این افکار گاهی می‌تواند بر اساس الگو برداری از والدین باشد و والدینی که عادت دارند یکدیگر یا فرزندان را به هنگام بروز اختلافات بزنند، فرزندان آنها نیز دست بزن پیدا می‌کنند.

این روانشناس تصریح کرد: گاهی نیز کودکان زدن دیگران را در فیلم ها و انیمیشن‌هایی که می‌بینند می‌آموزند. زدن نوعی پرخاشگری است و زمانی که خشم و پرخاشگری رخ می‌دهد حتما کودک درگیر ترسهای درونی، احساس عدم امنیت و دوست داشتنی نبودن، ترس از تنها ماندن، از دست دادن والدین و… را تجربه کرده است. گاهی والدین با بیان جملاتی نطیر اینکه “میذارمت و میرم” این ترس‌ها را در کودک ایجاد کرده‌اند.

انزانی همچنین معتقد است که پرخاشگری نظیر زدن دیگران می‌تواند دلایل جسمانی نظیر بی‌خوابی و گرسنگی کودک را نیز در پی داشته باشد.

این روانشناس با بیان اینکه پرخاشگری کودکان نظیر گلوله برفی است که از بالای کوه شروع به آمدن کرده و هرچه به سمت پایین آید تبدیل به بهمن می‌شود، ادامه داد: در ابتدا که پرخاشگری کودک کم است باید والدین جلوی آن را بگیرند. باید رفتار کودکان را در همان ابتدا در موقعیت‌های مختلف بررسی کنیم و در یابیم کودک در منزل چه کسی و در ارتباط با چه کسی و چه زمانی این رفتار را بروز می‌دهد.

انزانی همچنین درباره مداخله به هنگام والدین توضیح داد: پیش از بروز این پرخاشگری، والدین می‌توانند با انجام تمارین و بازی‌های ساده نظیر خمیر بازی، نقاشی، منچ بازی و پازل درست کردن خشم کودکان را از بین ببرند اما در شرایطی که کودک دست بزن پیدا کرده است والدین باید ابتدا بر روی احساسات خود تسلط داشته و آرام باشند و سپس بچه را از آن فضا دور و ذهن خود را آرام کنند. پس از آن راجع به این موضوع با کودک صحبت کنند و به او توضیح دهند رفتار او را دوست ندارند و باید از این رفتار دوری کند.

این روانشناس تاکید کرد که والدین در چنین شرایطی از سرزنش کودک خودداری کرده و تماس چشمی خود را با او حفظ کنند و اگر قادر به اصلاح رفتار فرزند نشدند از مشاوران و متخصصان حوزه کودک بهره گیرند