وقتی برخی در مجلس قصد زیاده خواهی دارند!

زمانی بود که مردم ایران با شعار برابرای و برادری به خیابانها ریختند و با
تبیعیض و اختلاف طبقاتی به مبارزه برخواسستند نتیجه آن این شد که رهبر
انقلاب گفت من این کوخ نشینان را بر کاخ نشینان ترجیح می دهم. اکنون بعد از
گذشت بیش از سه دهه از انقلاب به جایی باز گشته ایم که برخی ها خود را
برتر از دیگران می بینند و ادعا دارند که با مردم عادی تفاوت دارند.

به
گزارش تابناک، این در حالی است که در نص صریح قانون اساسی به موضوع برابری
اشاره مستقیم شده و حتی در در انتهای اصل 107 قانون اساسی اعلام شده است
که: «رهبر در برابر قوانین با سایر افراد کشور مساوی است».

جای تاسف
است وقتی نمایندگان مردم که خود را باید بخشی از مردم بدانند ادعای دیگری
می‌کنند و خود را تافته جدا بافته می‌پندارند، گویا برخی از نمایندگان این
دوره واقف هستند که اگر وضعیت را به این منوال ادامه دهند دور بعد نه تنها
در مجلس بلکه در هیچ یک از مناسبتهای سیاسی دیگر جایگاهی نخواهند داشت.

این
نمایندگان محترم که تعدادشان نیز اندک است از هم اکنون به فکر چاره اندیشی
و به تعبیر دیگری دور اندیشی افتاده اند تا اگر چه نتوانستند حقوق مادام
العمر برای خود تصویب کنند و در حال حاضر از آن بی بهره مانده‌اند لااقل
بتوانند از آرم طرح طرافیک تا آخر عمر استفاده کنند، حال بماند که بیشتر
نمایندگان نماینده مردم شهرهای دیگر هستند و باید به شهر خود برگردند.

فقط
در این بین موضوعی که بیش از بقیه به چشم می خورد، اصرار نمایندگان برای
حمل سلاح کمری آن هم در دوران بعد از تصدی نمایندگیشان است.براستی حمل سلاح
کمری برای یک نماینده مردمی چه ضرورتی دارد، نمایندگان مردم از چه چیزی
واهمه دارند که احساس می کنند باید سلاح حمل کنند! آیا جز این است که قصد
خود نمایی و خود بزرگ بینی دارند و با انجام این فعل می‌خواهند همچنان
احساس قدرت کنند؟!

خواسته جالب دیگری که این نمایندگان پای آن را
امضا کرده اند در خواست پاسپورت سیاسی برای تمام طول عمر است، وکلای ملت در
اندیشه چه چیزی هستند که ضرورت داشتن پاسپورت سیاسی را برای خروج از کشور
احساس کرده اند و چه مزیتی برای آنها ایجاد می‌شود که خواستار استفاده از
این پتانسیل دولتی هستند!؟

معمولا در تمام دنیا وقتی حرفی از
ناعدالتی و تبعیض به وجود می آید مردامان آن کشورها اولین جایی که پناه می
برند و خواسته های خود را از آن جا پیگیری می کنند مجلس است، درواقع مجلس
نزدیکترین نهاد حکومتی است که غرابت بیشتری با مردم دارد، حال اگر کرسی
نشینان این نهاد خود را بالا تر از مردم حس کنند چه‌کسی باید پاسخوی مردم
باشد.

مردم کسی را میخواهند وکالتشان را بر عهده بگیرد که از خود
آنها باشند و درد جامعه ای که در آن زندگی می کنند را درک کرده باشد تا به
این وسیله بتواند از حقوق موکلین خود در بدنه قدرت دفاع کند. نمایندگان
مجلس تنها افرادی هستند که می توانند ازیک مسئول بلند پایه سوال کنند و یا
حتی وی را مواخذه و یا استیضاح نمایند، پس لزوم ارتباط بین مردم و وکلا
باید حفظ شود.

نکته دیگری که باید در این بین به آن اشاره کرد این
است وقتی با برخی از این نمایندگان محترم سعی کردیم تماس بگیریم متاسفانه
حاضر به پاسخ دادن به سوالات ما نشدند.

علی‌هذا تابناک اسامی امضا
کنندگان این طرح را که به قرار زیر است منتشر میکند و از نمایندگانی که
حاضر هستند در این خصوص مطالب و توضیحاتی ارائه نمایند  استقبال می‌کند وحق
نمایندگان را برای پاسخگویی محفوظ می داند.

بر اساس این گزارش موید
حسینی‌صدر، کمال‌الدین پیرموذن، علی محمد احمدی، یونس اسدی، عیسی امامی،
مهرداد بائوج لاهوتی، احمد بخشایش‌اردستانی، حبیب برومند داشقاپو،
موسی‌الرضا ثروتی، حسن خسته‌بند، عبدالکریم رجبی، غلام محمد‌زارعی، محمد
سقایی، نوذر شفیعی، نادر فریدونی، عباس فلاحی‌باباجان، علیرضا محجوب،
هدایت‌الله میرمرادزهی، جبار کوچکی نژادارم ساداتی، حسین گروسی و عزت‌الله
یوسفیان‌ملا این طرح را امضا کرده‌اند تا طبق آن یک‌سری امکانات رفاهی را برای نمایندگان مجلس دائمی کنند.