مرحوم سید محمود دعائی در خاطرات خود با اشاره به ایام پیاده روی اربعین به همراه آقا مصطفی خمینی ، به احترام ویژه آقا مصطفی به موکب‌داران عراقی اشاره می‌کند. دعائی می‌گوید: عشایر بین مسیر، اصرار داشتند که از زوّار این کاروان‌ها پذیرایی کنند؛ چون معتقد بودند که پذیرایی از زوّار پیادۀ حضرت امام حسین(علیه‌السلام) حسنات بسیار دارد. در جاهای متعدد، می‌ایستادند و از آن‌ها دعوت می‌کردند. آن‌ها هم اصرار داشتند که به موقع به کربلا برسند. روز نوزدهم ماه صفر همۀ کاروان‌ها سعی می‌کنند تا مغرب خود را به کربلا برسانند. ‌

در یک سفر، نزدیک غروب شب بیستم صفر، نزدیک کربلا، یکی از این عشایر، جلوی کاروان آمده بود و اصرار می‌کرد که بفرمایید تا از شما پذیرایی کنیم. آقای حلیمی به او گفت: ما نیم ساعت پیش پذیرایی شدیم و می‌خواهیم امشب به زیارت برسیم. اما حاج آقا مصطفی(ره) که اصرار آن عشایری را می‌دید، گفت: «این‌ ‌بندۀ خدا امیدی دارد و التماس می‌کند. دنبال او می‌رویم تا خوشحالش کنیم. خوشحالی این‌ها اجر دارد». آقای حلیمی برافروخته شده بود و می‌گفت: «آقا مصطفی(ره)، ما می خواهیم اربعین به آنجا برسیم.» حاج آقا مصطفی(ره) هم با خونسردی خاصی می‌گفت: «حالا اربعین نشد، واحد اربعین می‌رسیم، اثنین اربعین می‌رسیم.»