مروری به خبرنگاران و مجریانی که از صداوسیما رفتند و بازنگشتند از سینا ولی الله تا مزدک میرزایی کامران نجف‌زاده از نیویورک بازگشت اما نه به سازمان
کامران نجف زاده خبرنگار صداوسیما که سال‌ها در دفتر نیویورک این سازمان بود، از پایتخت سیاسی و اقتصادی آمریکا به تهران بازگشت و با انتشار ویدئویی در صفحه شخصی‌اش حاشیه تازه‌ای را برای سازمان رقم زد، او در یک استوری به مخاطبانش گفت: «از اینجا به بعد اگر مایل باشید در صفحه اینستاگرامم بیشتر با هم خواهیم بود.»
بخشی از گیر و گرفتاری تلویزیون در این سال‌ها مربوط به مجریان و خبرنگارانی بوده است که یا به‌کل از ساختمان جام جم رفته‌اند و در تلویزیون‌های آن‌سوی آب از بی‌بی‌سی و صدای آمریکا گرفته تا من و تو ایران اینترنشنال مشغول به کاری صد درصد در مغایرت و مخالفت با کار پیشین خود شده‌اند یا بازگشته‌اند اما نه به صداوسیما و با قطع همکاری، تجربه خبرنگاری آنان در آن سوی آب به کار همکاران در داخل نیامد.
نمونه کامران نجف‌زاده که سال‌ها برای تلویزیون و معاونت سیاسی آن و جریان سیاسی خاص آن واحد، ستاره بود، تازه‌ترین بروز یک اختلاف است. کمتر کسی اطلاع دقیق داشت که زمان مأموریت کامران نجف‌زاده در نیویورک پایان یافته است و انتشار خبر پایان مأموریت و عدم تمایل او را برای بازگشت را به‌احتمال زیاد خود مجموعه صداوسیما منتشر کرده است تا او را تحت‌فشار بگذارند، و پاسخ در تهران اما خارج از سازمان نجف زاده به مخاطبان نه به مدیران هم شاید تأییدی بر این اختلاف باشد.
خبرنگاران صداوسیما آنان که رفتند آنان که ماندند
از میان خبرنگارانی که به نیویورک رفتند و بازگشتند اما نه به تلویزیون می‌توان به بیژن نوباوه اشاره کرد. خبرنگاری که پس از بازگشت تمایلات سیاسی‌اش او را به جبهه پایداری کشاند و راهی مجلس شورای اسلامی شد اما دیگر در قاب تلویزیون به‌عنوان خبرنگاران دیده نشد.
خبرنگار چسبیده به رمِ ایتالیای صداوسیما حمید معصومی نژاد است که سال‌ها به ایران بازنگشت. او تنها خبرنگاری است که صدابردار و فیلم‌بردار و تدوینگر و… گزارش‌هایش خود اوست. معصومی نژاد رم را رها نکرد حتی بعد از آن‌که به او اتهام جاسوسی زدند و ۸ سال در زندان ایتالیا ماند. اتهامی که هیچ‌وقت اثبات نشد و در همه سال‌های بازداشتش تعدادی از خبرنگاران ایتالیایی به جد از بی‌گناهی او نوشتند. حمید معصومی نژاد زمانی به یک مسئله بین ایران و هم‌پیمان سنتی خود در اروپا شد اما هنوز رم را رها نکرده است.
مرتضی غرقی یکی دیگر از آن خبرنگاران بود که سال‌ها در نیویورک گزارش تهیه کرد. با آن‌که طولانی شدن بازگشت او از نیویورک موجی از خبرها را ساخت که او باز نخواهد گشت اما او بازگشت و تقریباً تنها خبرنگاری است که به محل کار خود بازگشت.
اسماعیل فلاح دیگر خبرنگار سازمان بود که از دفتر لندن برای تهران نشینان گزارش‌های تند و تیز از فلاکت مردمان سرزمین ملکه می‌فرستاد اما در چرخشی نامعلوم و پر ابهام به ایران برنگشت اگرچه به تلویزیون‌های آن سوی آب هم نپیوست اما همچون بهروز میرورزند خبرنگاری که نسبتی خانوادگی با او داشت، زندگی و کار در غرب را به تهران و ساختمان جام جم ترجیح داد.
احمد صمدی خبرنگار اعزامی به آلمان و نیلوفر پور ابراهیم هم از خبرنگارانی بود که در سازمان کار خود را آغاز کردند اما با آن به پایان نبردند و امروز تلویزیون مخالف ایران اینترنشنال همکاری می‌کنند.
بیشتر بخوانید:
مخاطبِ امروز محکوم به دیدن صداوسیما نیست/رسانه را با مدل گذشته اداره نکنیم
رضا امیرخانی: نظام نیازمند چند تغییر اضطراری است/ هیچ بیگانه‌ای نگران کشور ما نیست
کارشناس رسانه: تلویزیون اثرش را از دست داده،گاهی ناخواسته به رسانه های برانداز، خوراک می دهد / سانسور به «اغتشاش خبری» منتهی می شود
مجریان بی مأموریت و بی‌بازگشت
اگرچه همیشه نسبت به خبرنگاران صداوسیما که به نیویورک یا بعضی از کشورهای اروپایی همچون انگلستان و فرانسه و آلمان حساسیت‌هایی بوده است اما موج گسترده مهاجرت از صداوسیما با مجریانی بوده است که سازمان هزینه شهرتشان را داد اما محصولش را دیگران برداشت کرده‌اند.
مزدک میرزایی گزارشگر- مجری‌ای که کارش را با برنامه نود آغاز کرد امروز برنامه هت تریک ایران اینترنشنال را اجرا می‌کند. یکی دیگر از مجریان صداوسیما فرشید منافی بود که سال‌ها در رادیو جوان از تهران برنامه می‌ساخت و سال‌ها در این رادیو در اوج بود اما به‌یک‌بار خبر مهاجرتش به پراگ و همکاری‌اش با رادیو فردا اعلام شد. (رادیویی مخالف جمهوری اسلامی که کنگره آمریکا هزینه آن را پرداخت می‌کند.)
به این فهرست اسامی دیگری همچون سینا ولی‌الله، آیدین مقیمی، نیلوفر مولایی و… را می‌توان اضافه کرد. نکته آنجاست که هزینه‌های شهرت را سازمان عریض و طویل صداوسیما می‌دهد اما بهره را تلویزیون‌های کوچک آن‌سوی آب می‌برند
