خشت کج هر جا بنا گذاشته شود عمارت را لرزان می کند؛ چه “بی بی سی” چه “سیما”
روزنامه اطلاعات نوشت:هر اعتراض به حق و طبیعی که در دهه‌ی اخیر خودی نشان داده، جدای از نوع برخورد حاکمیت، از سوی رسانه‌های فارسیِ نشان‌دار در آن سوی دیارمان به اوج ابتذال و اشمئزاز کشانده و نمایش‌داده شده است.
«من و تو» و «ایران اینترنشنال» را حال و روز از روز تأسیسشان معلوم بود و رسواییشان در آتش‌افروزی و انحراف‌دادن اعتراضات به سمت اغتشاشات اظهر من‌الشمس بوده و هست. اصلا گاهی آدم شک می‌کند؛به چه؟ بمانَد!
سخن در مورد بی‌بی‌سی است. حجم و نوع پوشش خبری این رسانه‌ی به اصطلاح بی‌طرف، اگر در دو سه اعتراض پنج سال اخیر، ظاهری نسبتاً حرفه‌ای داشت، گویا در جریانات اخیر در جوّزدگیِ دو رسانه‌ی دیگر، با احساسِ باختن قافیه، نمی‌خواهد از ادبیات و فرم خبررسانی آن دو عقب بماند.
ببینید ویدئوها و خبرهایی از این قبیل را از بی‌بی‌سی که بیش از یک ماه است افزون بر نود درصد صفحات خبری‌اش را پر کرده:
– شعارنویسی بر دیوار مدرسه‌ای در شهرستان فلان در محله‌ی بهمان؛
-جولان دو خانم بدون روسری روی جدول خیابان سبلان!؛
-آغوش گشادن دو دختر جوان برای نوازش رایگان؛
-هم‌کلامی و کل‌کل عابری پیاده با مأموری سواره؛
-بوق زدن ممتد خودروها هنگام رقصیدن دو دختر نوجوان
-میز ناهار مختلط در سلف فلان دانشگاه (در حد پنج‌نفر و نصفی!)؛
کسی از سواد رسانه‌ای‌ها هست که به بی‌بی‌سی بگوید:
اگر هم قرار بود این حوادث اجتماعی به جایی برسد و کاری کند، شما نخودهای ناپز با ریختن این خبرهای یخ در دیگ جوشانِ اعتراضات، هر بار آن را از قُل و جوش انداختید و به ابتذال کشیدید با این فرم و کیفیت از انعکاس خبر.
اگر این اعتراضات، سرریز انبوهی از مطالبات زمین‌مانده برای بهبود و اصلاح زندگی مردم در سرزمین خودشان است، لطفا با این تابلوسازی‌های سخیف و احمقانه- و به احتمال قوی مزوّرانه و کارشده- نفَس صلح‌جویانه و احیاگر مطالبه‌گران را در پای رذالت‌های حرفه‌ای خود نبُرید.
اگر به ستوه‌آمدگان از اخبار تناقض‌آمیز سیما، رفتار خبری امثال بی‌بی‌سی را به تقاص گفتارهای سیمایی موجّه می‌بینند؛ باید بر این نکته نیر بیندیشند که خشت کج هرجا نهاده‌شود، عمارت را لرزان و ریزان بالا می‌برد و بار کج از هر معبری که بگذرد، راه، فرجام به دیارِ راست نمی‌کشد
