براحتی می‌توان دریافت که میزان تجویز داروها از سوی پزشکان با توجه به جمعیت و وضعیت اپیدمیولوژیک بیماری‌ها قرابت و همخوانی ندارد. در واقع، از یک سو آمار تجویز داروها از سوی پزشکان در قیاس با مراجعات مردمی به داروخانه برای تهیه دارو محدود بوده و این امر به خودی خود حکایت از چالش بزرگ در نظام سلامت کشور دارد که با عنوان خوددرمانی یا مصرف خودسرانه دارو شناخته می‌شود. در سوی دیگر این ماجرا بسیاری از ما ایرانی‌ها پس از مراجعه به پزشک و دریافت دارو، داروهای تجویز شده را تا انتها مصرف نمی‌کنیم و این داروها را در قفسه داروی خانه برای روز مبادا نگهداری می‌کنیم که الزاماً به معنای خودداری از عمل کردن به دستور تجویز داروی اصلی پزشک نیست.

آنتی بیوتیک‌ها و سوسپانسیون‌های خوراکی باید به اندازه نیاز بیمار تجویز شوند اما گاهی می‌بینیم ظرفیت و اندازه شیشه‌های شربت یا بسته‌های قرص بیش از اندازه نیاز بیمار است، به گونه‌ای که معمولاً حجم زیادی از داروهای نسخه شده یا داروهای بدون نسخه پس از بهبودی علائم بیماری دور ریخته می‌شوند. اینکه به یکباره برخی داروها در بازار دارویی کشور کمیاب می‌شوند معضلی است که می‌تواند نشأت گرفته از این باشد که ظرفیت و اندازه بطری‌های شیشه‌ای و پلاستیکی و بسته‌بندی ورق قرص‌ها با طول دوره درمان همخوانی ندارد و دارو به دلیل حجم بالای بیش از نیاز یک دوره درمان بیماری در دسترس بیمار قرار می‌گیرد.