در این باره نکاتی را باید مورد توجه قرار داد.

نخست آنکه همانطور که آزادی بیان اصلی محترم است، «دروغ گفتن و افترا» هم به شهادت شرع و وجدان اخلاقی حرام و ممنوع است. و در حقیقت اصل «مراجعه به محاکم قضایی» و «مطالبه دلیل از دروغ گو» بزرگ ترین ضامن و حافظ اصل آزادی بیان است. و اگر چنین نبود هر روز صدها نفر به شکایت از کسانی که با دروغ و تهمت قصد تخریب فرد و یا نهادی را دارند، در اقصی نقاط عالم، اقدام نمی کردند.

در تمام کشورهای جهان در کنار آزادی بیان، برای کسانی که به ناحق مورد ظلم و دروغ واقع می شوند این حق مقرر شده است تا با مراجعه به دادگاه، از مفتری تقاضای دلیل کنند. و طبیعی است اگر گوینده ای معتقد است که سخن صحیح و بر حقی گفته نباید از حضور در محاکم قضایی واهمه داشته باشد و می تواند در آنجا ادله خود را ارائه دهد.

نکته دوم آنکه این اتهام فقط «یک توهین و یا دروغ »درباره «یک فرد و یا یک انسان معمولی» نیست. همه می دانند اگر تهمت «آغاز جنگ» به امام و انقلاب اسلامی و جمهوری اسلامی ایران زده شود و این دروغ با تکرار های غیر مسئولانه در رسانه جا باز کند، تا چه حد «آثار زیان بار حقوقی و اجتماعی» دارد.

در کنار این مسئله آیا کسی هست که از درد جانکاه مردان و زنانی مطلع نشود که فرزندانشان را برای دفاع از اسلام و ایران از دست داده اند و می بینند کسی رهبر آنها را به بی خردی در آغاز جنگ متهم می کند؟

نکته سوم آنکه این ادعا مستند به سخنان دروغی است که دبیر کل سابق نهضت آزادی از قول مرحوم دعایی نقل کرده است و شخص مرحوم دعایی بیش از چندین بار با صدای رسا آن را دروغ دانسته و در مجامع مختلف به تکذیب ادعای خلاف واقع دبیر کل نهضت آزادی اقدام کرده و این مطلب در زمان حیات او و مدعی بارها نشر یافته است. ولی متأسفانه اکنون باز هم بر اساس همان سخنانی که بارها تکذیب شده، کسی مجددا «تهمت کثیف آغاز جنگ» را متوجه امام می کند تا به خیال خود مخاطب خود را خوشنود کرده و یا کف و سوتی را برای خود بخرد.

و نکته آخر آنکه طبق قانون موسسه تنظیم و نشر آثار امام باید بر اساس وظایف محوله نسبت به این شکایت اقدام می کرد و از مظلومیت امام راحل و مردم ایران در مقابل این شبهه افکنی ها و دروغ پردازی ها دفاع می کرد.