جواب رئیس‌جمهور ما را چنان می‌دهند که در خور شان خودشان است. باید دست تحسر بر پشت دست کوبید. به واقع، از ماست که بر ماست.

به آدم برمی خورد وقتی گروهکی که همه هنرش انتحار و انفجار است، می‌خواهد به ما درس دیپلماسی و ادبیات دیپلماتیک بدهد. بدتر این که برخی فعالان فضای مجازی شان که به جاروی دم دست می‌مانند هم با کلماتی در شان خود، دولت ایران را خطاب قرار می‌دهند.

جوابشان را باید داد اما نه در شان آنان بلکه در تراز ادب ملت بزرگ ایران. باید شان گفت بر این سفره که دارید نمکدان می‌شکنید، نمک‌ها خورده اید. آب که حالا در “دبه زرد” به تمسخر پیشکش می‌کنید را چند میلیون برابر خورده اید و باز هم هموطنانتان که به مهمانی بر سفره ما نشسته اند، نوش جان می‌کنند.

قوانین بین‌المللی راه را هموار کرده‌اند. همان راه را باید بپیمایند دولتیان. چیزی که در این میان می‌ماند، هوشیار سازی خود ماست. به ویژه کسانی از ما که اینان را “جنبش اصیل منطقه” می‌خواندند و از گل نازکتر گفتن به آنان را نمی‌پذیرفتند. در جایگاه دانای کل، همه را بی‌خبر می‌پنداشتند و تارِ هر نقد را به پودِ آمریکا خواهی گره می‌زدند. نگو که خود در بی‌خبری بودند و دشمنی ظاهری طالب‌ها با آمریکا را چنان باور کرده بودند که در برابر سؤالات، ضرب المثلِ “دشمنِ دشمنِ تو، دوستِ توست” را مطرح می‌کردند. به رفتاری چنین انگار اصلا فکر هم نمی‌کردند بماند که فریاد خیرخواهانه آنانی که حقیقت را بی‌نقاب و حجاب می‌دیدند هم نشنیدند. باز هم بماند که نشنیدند، به فریاد بانگ برمی‌داشتند که چرا می‌بینید و می‌گوئید؟ حالا که خُلف وعده آن جماعت را دیده‌اند، حالا که کلی نمکدان شکسته بر سفره مانده است، چه دارند که بگویند؟! امید واریم از میانه راه ضرر برگردند و سفره را جمع کنند تا بیش از این از حساب ما برای آن جماعت کسر نشود. هرچند هزینه همین نمکدان‌های شکسته هم خیلی می‌شود