امام به‌عنوان عارف، مجتهد، فقیه جامع‌الشرایط، خوش‌منظر و با نبوغ بالا در انقلاب و برنامه‌ای که طراحی فرمودند و تا آخر هم به آن وفادار بودند، خشونت نداشت. یعنی از طرف ایشان، امت ایشان و پیروان ایشان برنامه‌ای برای خشونت نبود. ما ندیدیم که کارهای خشن را اجازه دهند. ایشان تا آخر عمرشان جریان مبارزه مسلحانه را تأیید نکردند.

رفتار امام با مردم با تمام انقلاب‌هایی که در تاریخ سراغ داریم، تفاوت داشت. امام تمام ارگان‌های دوران پهلوی را نگه داشتند. ارتش، ژاندارمری، شهربانی، ادارات و همه کارکنان دولت بودند. به استثنای افراد خاصی که جنایت مشخصی کرده بودند و مردم تحمل نمی‌کردند.

در جنگی که با عراق شروع شد، این نیروها به‌خوبی جنگیدند و حتی نیروهای شهربانی و ژاندارمری نیز لشکری آماده کرده و به جبهه رفتند. مردم با اجازه‌ امام وارد صحنه شدند و کمیته‌های انقلاب تشکیل شد و تا عمق روستاها هم رفت و همه‌جا را حفظ کردند. تا زمانی که لازم بود، ماندند و تقویت کردند.

جنگ که شروع شد و آن روزی که سپاه پاسداران انقلاب اسلامی تشکیل شد، سپاه یک نهاد داوطلبانه بود و هیچ‌کس در سپاه از جایی مأمور نشد. مردم جمع شدند و کارها را خود انجام می‌دادند و امام فقط تأیید کردند. سپاه و بسیج کاملا مردمی و از دل مردم شکل گرفتند که توانستند امنیت داخلی را حفظ کنند.

عقبه همه اینها مردمی است و بدون خشونت است. اگر خشونت پیش می‌آید، به خاطر این است که طرف مقابل اشکالی پیدا می‌کند و از آن طرف خشونت خلق می‌شود. بنای خشونت در انقلاب با نظر امام‌(ره) نبود