این وضعیت نه فقط در مورد برجام که در همه سیاست‌های جاری و رسمی وجود دارد. ممکن است این سیاست‌ها بعضاً معقول هم باشد، ولی چون ساختار رسانه‌ای رسمی تن به آزادی نقد و گفت‌وگو نمی‌دهد و سیاستگذاران همواره تنها به قاضی می‌روند، همه سیاست‌هایشان با ابهام و ایهام و نقد مواجه و رد و تخطئه می‌شود.

مشکل آنان اینجاست که رویکردشان اقتضایی و باری به هر جهت است. هیچ نظریه مستدلی ندارند، حامیان آنان «توئیت به مزد» هستند، که از آنان خیری نمی‌تراود. مسائل کشور را در قالب‌های کینه‌ورزی علیه رقبای داخلی تحلیل می‌کنند.دشمنی آنان با بیگانگان نیز اصیل نیست، ولی دشمنی و کینه آنان علیه داخلی‌ها و مردم اصیل و غیرقابل تغییر است. هر کاری که خودشان انجام دهند، خوب است، و اگر همان کار را دیگران انجام دهند خیانت است. برجام را می‌خواستند آتش بزنند، الان در به در دنبال رسیدن به آن هستند. روابط با عربستان نیز همین‌طور. آنان مثل تیراندازهایی هستند که هر جا بزنند و اصابت کند، دور آن را به عنوان مرکز هدف خط می‌کشند.

از دستاوردهای عجیب و غریب خود سخن می‌گویند. از جمله اینکه می‌گویند تحریم‌ها را خنثی کرده‌اند، فروش نفت در بالاترین اندازه‌هاست، روابط اقتصادی عالی است، دشمنان نیز خاضع شده‌اند، تازه موشک هم شلیک می‌کنیم. ولی کسی نیست که جواب دهد اگر چنین است، چرا رشد اقتصادی معادل سال پایانی روحانی است؟ چرا تورم کمتر که نشده، بیشتر شده؟ چرا رشد اشتغال وجود ندارد؟ چرا وعده مسکن چنان است؟ چرا افزایش حقوق اقشار ضعیف خیلی کمتر از تورم است؟ چرا نرخ ارز به حدود 50هزار تومان رسیده؟ مگر نه اینکه آن دستاوردها باید به نتایج ملموس برسد؟ چرا نرسیده‌اند؟

اینجا که می‌رسند، پاسخی ندارند و مثل افراد فاقد اعتماد به نفس همه‌اش نق می‌زنند که دشمنان علیه ما تبلیغ می‌کنند و اجازه دیدن کارهای ما را نمی‌دهند! این اندازه ضعف نفس در تاریخ بی‌سابقه است. همه رسانه‌های رسمی کشور را در انحصار مطلق خود دارند باز هم از نداشتن رسانه و نفوذ رسانه‌های غیرخودی می‌نالند. باید به آنان گفت رسانه ظرف است. ظرفی که زیاد هم دارید آنچه ندارید مظروف و محتواست بهتر است فکری به حال آن کنید