این مسئله در واقعیت هم مهم و جدی است. همان‌گونه که در انتخابات‌ گذشته که جمعیت پرشوری حضور پیدا می‌کردند، آثار مثبت و شیرینی برای جامعه داشت و برعکس.هم از حیث امیدآفرینی و هم از جهت قدرت ملی در برابر بیگانگان بسیار اثربخش بود. ولی اینها آثار تبعی شرکت در انتخابات بود و مردم برای تحقق این اهداف نبود که در انتخابات شرکت می‌کردند، بلکه علت اصلی شرکت در انتخابات این بود که می‌دیدند نامزدهایی متناسب علایق و سلایق متنوع مردم هستند که می‌توانند مطالبات آنان را نمایندگی کنند، لذا به این علت در انتخابات شرکت می‌کردند و حتی نیازی به دعوت از مردم برای شرکت در انتخابات وجود نداشت، همچنان که تحریم هم اثربخش نبود.

انتخابات دقیقاً مثل رفتن به مغازه برای خریدن نیازهای زندگی است. نه تحریم معنا دارد و نه تبلیغ. اگر هم اثربخشی داشته باشد، بسیار اندک و فرعی است. برای مراجعه به هر مغازه‌ای از جمله مغازه سیاست، باید در درجه اول نیازهای روزمره مردم را عرضه کرد.

ما از آن مغازه‌ای خرید می‌کنیم که نیازهای ما را عرضه می‌کند. دوم اینکه قیمت و کیفیت آن مناسب باشد. کالاهایش مسموم و بی‌کیفیت نباشند. به همین علت است که مردم تا ساعت‌ ۱۲شب هم در صف رای دادن می‌ایستادند تا به نامزد مطلوب خود یا همان کالای سیاسی مورد نیاز خود رای دهند و با رای خود انتخاب شدن او را بخرند.

با این مقدمه، باید گفت که تاکید بیش از اندازه بر تبلیغات امری بی‌اثر و یا کم‌اثر است. اینکه فقط مردم را مخاطب قرار دهیم و به آنان بگوییم شرکت در انتخابات چنین و چنان است و چه منافعی دارد، مشکلی را حل نمی‌کند. تاکید اصلی باید به سمت عرضه یا همان مغازه‌داری باشد که کالای مورد نیاز مردم را تامین و عرضه می‌کند. اگر اجناس متنوع، باکیفیت و با قیمت مناسب را بیاورد و عرضه کند، در این صورت مردم خودشان با سر به پای صندوق می‌روند، به‌ویژه اینکه مردم می‌دانند یکی از بزرگترین و حیاتی‌ترین نیازهای آنان تامین عناصر سیاسی در مجلس و دولت و سایر ارکان حکومت است.

از این رو هر فرد یا نهاد یا گروهی از جمله ائمه محترم جمعه که به دنبال دعوت مردم به انتخابات هستند، باید توجه خود را به جای مردم معطوف به مجریان و دست‌اندرکاران انتخابات کنند که در این مغازه سیاست، بهترین کالاها و باکیفیت مناسب عرضه شود تا همه سلایق را پوشش دهد.

مردم ایران برای اولین‌بار نیست که می‌خواهند پای صندوق بروند، بارها و بارها رفته‌اند و با این شیوه آشنا هستند و در این ۴۵سال ده‌ها بار پای صندوق رای رفته‌اند و هر گاه کالاهای مناسب بود؛ یعنی امکان انتخاب نامزدهایی کارآمد و متنوع را داشتند، رای داده‌اند و اگر فقط یک سلیقه، آن هم کم‌کیفیت بوده، نتیجه‌اش را پیشاپیش می‌دانستند و آثارش را در دو انتخابات ۱۳۹۸ و ۱۴۰۰ دیدیم. فرض کنید که در هر دو انتخابات مزبور بالای ۷۰درصد شرکت می‌کردند، نه‌تنها وضع بهتر نمی‌شد بلکه بدتر هم می‌شد، چون منتخبین خیال می‌کردند که مردم آنان را قبول دارند در نتیجه آنان در اجرای سیاست‌هایی که ما را به اینجا رسانده است، زیاده‌روی هم می‌کردند.

هدف انتخابات تشکیل یک مجلس کارآمد با نمایندگی ملت است و این مستلزم تغییر رویکرد دست‌اندرکاران انتخابات است تا اتفاق سال۱۳۹۸ دوباره تکرار نشود. اگر چنین شود، همه برای رای دادن از یکدیگر سبقت خواهند گرفت و باید گفت لطفاً عجله نکنید! اجازه دهید حوزه‌های اخذ رأی با آرامش کار خود را انجام دهند