توطئه های پیش روی جلیلی در بغداد

مشرق:
نشریه آمریکایی فارین پالیسی، روز گذشته در مقاله ای به قلم “ماتیو بون” و
“عباس مالکی” که گفته شده است هر دو از استادان دانشگاه هستند به بررسی
مذاکرات بغداد پرداخت و البته به صورت تلویحی نیز از خواب هایی رونمایی
کرد که آمریکا برای مذاکرات بغداد دیده است.

در
یادداشت مذکور که سعی شده است نماد ایرانی _ آمریکایی بودن نویسندگان آن
برای مقاصد خاص! پر رنگ باشد، اینطور ادعا شده است که آمریکا و ایران می
توانند با اخذ رویکردهایی، با یکدیگر مصالحه کنند. و البته نکته جالب
مقاله نیز بیان گام های یاد شده از سوی فارین پالیسی و نویسندگان آن است.

پذیرش
اتهام بمب اتمی، اجازه بازرسی های بیشتر از تأسیسات اتمی ایران، خارج کردن
رآکتور تحقیقاتی تهران از دسترس و البته نوشتن پیمان نامه با آمریکا برای
جلوگیری از هرگونه درگیری در خلیج فارس از جمله گام هایی هستند که فارین
پالیسی آنها را برای ایجاد اعتماد سازی اولیه! از سوی ایران لازم و ضروری
می داند.

در این مقاله البته به ترس های شدید آمریکا نیز از
مقولاتی مثل رویارویی نظامی با ایران، قیمت بالای سوخت و استیلای ایران بر
خلیج فارس نیز اشاراتی تلویحی می شود.

مقاله فارین پالیسی نشان می
دهد که تیم ارشد مذاکره کننده ایران در بغداد ساعات سخت و پر از تزویری را
برای موفق بیرون آمدن از اتاق مذاکرات در پیش رو دارد.

آنچه که در
ادامه می خوانید بخش هایی از مقاله یاد شده با عنوان ” چگونه از جنگ با
ایران اجتناب کنیم” است که توسط مشرق ترجمه و در اختیار کاربران قرار می
گیرد.

***
چگونه از جنگ با ایران اجتناب کنیم

ترس از جنگ دوباره به جوش آمده است.

چنین ناکامی ها (از گفتگو) و ترس هایی کاملاً قابل فهم هستند اما ممکن است چندان قابل توجیه نباشند.

با
وجود موانع واقعی اما شانس پیشرفت وجود دارد. به این شرط که طرف های گفتگو
با میل به سمت مصالحه و تمرکز بر همراهی گام به گام برای سود هر دو طرف به
سمت میزهای مذاکره بیایند. این مسئله عامل ایجاد اعتماد و سبب می شود تا
زمان بیشتری برای گفتگو درباره مسائل مهمتر به دست بیاید.

در واقع
مذاکرات ایران و 5+1 در بغداد از اهمیت زیادی برخوردار و آغاز یک راه
دشوار و طولانی است. هیچکس نمی تواند ادعا کند که این گفتگوها آسان هستند.
جمهوری اسلامی ایران و آمریکا از زمان وقوع انقلاب اسلامی در ایران با
یکدیگر در خصومت هستند و روابط آنها قفل شده است. در واقع، بین ایران و
آمریکا سال ها بی اعتمادی عمیق و محدودیت های سیاسی دشوار وجود داشته است.

در
سال انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، سازش دشوار است. و هیچ کاندیدایی نمی
تواند در مقابل ایران نرمش از خود نشان دهد و در ایران هم که در سال آینده
یک انتخابات ریاست جمهوری در پیش دارد، هیچ جناحی نمی تواند با عنوان چهره
نرمش کننده در مقابل فشارهای غرب مطرح شود. لذا برای یک معامله برای کار،
دو طرف باید به منافع ملی خود بیاندیشند.

با این حال، ما (نویسندگان) به عنوان یک آمریکایی و یک ایرانی که وطن پرست! هم هستیم معتقدیم که گفتگو برای معامله ممکن است.

ما معتقدیم که انعقاد چند پیمان هرچند ناقص بین ایران و آمریکا بهتر از بن بست خواهد بود.
برای ایران، وضعیت موجود به معنای تحریم مداوم و دسترسی محدود به سرمایه گذاری خارجی و تکنولوژی یک خطر محسوب می شود.

آمریکا هم نیز مشکلات خود را دارد که یکی از آنها بحث قیمت بالای نفت است.

نویسندگان
مقاله در ادامه با تأکید بر اینکه وقوع یک جنگ احتمالی در واقع تهدیدی
برای منافع هر دو کشور است، می نویسند: طرفین، برای رسیدن به توافق باید
در ابتدا گام هایی کوچک را با چشم اندازی وسیع به سمت روابط بهتر بردارند.
انجام اقداماتی برای ایجاد اعتماد در هر دو طرف سبب خریده شدن زمان بیشتر
برای ادامه گفتگوهاست.

از جمله این اقدامات تعلیق غنی سازی توسط
ایران، موافقت ایران با دریافت سوخت اتمی از اروپا و آمریکا و اجازه ایران
برای بازرسی های گسترده تر از تأسیسات اتمی است.!

اروپا و آمریکا
نیز می توانند به عنوان گام های اولیه، اقدام به ارسال قطعات یدکی
هواپیماهای مسافربری به ایران کنند و همینطور به هواپیماهای ایران نیز
اجازه دهند به راحتی از خطوط هوایی اروپا استفاده کنند و یا از امکانات
فرودگاه های اروپا استفاده کنند. (اشاره به یکی از تحریم های اعمال شده
علیه ایران)

طرفین همچنین می توانند یک پیمان برای جلوگیری از
درگیری های ناخواسته در خلیج فارس امضا و درباره همکاری پیرامون توقف
جریان ورود مواد مخدر از افغانستان به سمت ایران نیز گفتگو کنند.
این
در حالی است که هیچیک از این راه ها سازنده نخواهد بود مگر اینکه دو کشور
چشم انداز طولانی تر را برای ایجاد روابط سازنده پیش بینی کنند.

ایالات
متحده و شرکای مذاکره همچنین موافقت می کنند که اگر ایران مسئولیت فعالیت
های اتمی گذشته! خود را بر عهده بگیرد، مجازاتی در کار نخواهد بود.

اروپا
و ایالات متحده همچنین باید متعهد شوند که امکانات مدرن لازم برای تحقیقات
هسته ای در رآکتور تحقیقاتی تهران را در اختیار دانشمندان ایرانی قرار
دهند به این شرط که این رآکتور از تهران خارج شود.

البته مسئله
هسته ای تنها مسئله ای نیست که دو کشور باید بر سر آن گفتگو کنند بلکه
مقولاتی مثل تحریم ها و امنیت نیز باید مورد بحث قرار گیرند.

ایران
همچنین مایل است که آمریکا نسبت به براندازی در این کشور اقدام نکند و
همچنین کشورهای منطقه ای نیز از تجاوز به ایران بپرهیزند.

در هر صورت، بغداد آغاز مسیر مصالحه (بین ایران و آمریکا) و به دور از پرتگاه رویارویی مسلحانه است.