یک تصمیم احمقانه دیگر از فیفا

مشرق: هشت
تیم سید اول رقابت های جام جهانی برزیل که قرار است در قرعه کشی روز 6
دسامبر در باهیا، به عنوان سرگروه معرفی شوند، اعلام شدند؛ برزیل، اسپانیا، آرژانتین، کلمبیا، بلژیک، سوئیس و اروگوئه؛
البته اگر این تیم بتواند در دیدار پلی آف، از سد اردن بگذرد. حضور چهار
تیم آخر در سید یک، در حالی که تیم های ایتالیا و هلند، قهرمان و نایب
قهرمان دو دوره گذشته، در سید دوم قرار گرفته اند، بسیار احمقانه به نظر می
رسد.

ایتالیا سال گذشته در یورو 2012 به عنوان نایب قهرمانی رسید و
هلند هم همین عنوان را در جام جهانی 2010 به دست آورد و اولین تیم های
قاره اروپا بودند که صعودشان به جام جهانی را قطعی کردند؛ بدون شکست در دور
انتخابی.

ایتالیا با چهار قهرمانی در جام جهانی، حالا 40 بازی در
مقدماتی جام جهانی و یورو است که شکست نخورده؛ آخرین شکست آنها در این
رقابت ها به دیدار 7 سال قبل آنها مقابل فرانسه در پاریس برمی گردد. آنها
در چهار تورنمنت بزرگ اخیر، دو بار به فینال رسیدند و یک قهرمانی و یک نایب
قهرمانی به دست آوردند. هلند هم در 26 بازی از 28 دیدار در سه دوره
انتخابی اخیرش (در مقدماتی یورو و جام جهانی) پیروز شده است و از این نظر،
حتی از اسپانیا نیز رکورد بهتری دارد.

این را با بلژیک مقایسه کنید
که در 12 سال اخیر در هیچ تورنمنت بزرگی حضور نداشته و در رقابت های
انتخابی سه تورنمنت بزرگ پیش از جام جهانی 2014، به ترتیب در رتبه های
پنجم، چهارم و سوم قرار گرفتند.

سیدهای یک جام جهانی 2014
رنکینگ		کشور
11		برزیل(میزبان)
1		اسپانیا(مدافع عنوان قهرمانی)
2		آلمان
3		آرژانتین
4		کلمبیا
5		بلژیک
6		اروگوئه(هنوز صعود نکرده)
7		سوئیس

این
را با نتایج کلمبیا مقایسه کنید که تعداد حضورش در جام جهانی کمتر از
قهرمانی های ایتالیاست و از سال 1998 تاکنون در این رقابت ها حضور نداشته
است.  یا سوئیس که به یورو 2012 راه پیدا نکرد و در جام جهانی آفریقای
جنوبی هم در همان مرحله گروهی حذف شد. آنها در یورو 2008 هم که یکی از
میزبانان مشترک بودند، به اولین تیم میزبانی تبدیل شدند که در همان مرحله
گروهی از دور رقابت ها کنار رفتند.

 برای سیدبندی از رنکینگ جدید فیفا استفاده شد؛ با این استدلال که فرم فعلی تیم ها، اهمیت بیشتری از سابقه آنها دارد.

اما
این سیستم، با در نظر گرفتن اینکه اروگوئه ای که هنوز به جام جهانی صعود
نکرده، در سید یک قرار دارد، مسخره به نظر می رسد. شاگردان اسکار تابارز در
دور انتخابی در منطقه آمریکای جنوبی حسابی به دردسر افتادند و از 16
دیدار، تنها 7 پیروزی به دست آوردند؛ با تفاضل گل صفر.

رنکینگ فیفا،
بیش از هر چیز براساس دیدارهای دوستانه کم اهمیت تنظیم می شود و همین باعث
شده تا تیم هایی مانند هلند و ایتالیا بیشترین ضربه را ببینند. از زمانی
که پراندلی جای مارچلو لیپی را در تیم ملی ایتالیا گرفت، ایتالیا تنها در 4
دیدار دوستانه از 17 دیداری که انجام داده، به پیروزی رسید و این نشان
دهنده رویکردی است که ایتالیا به دیدارهای دوستانه دارد. هلند هم در 14
دیدار دوستانه، تنها 5 پیروزی به دست آورد که بیشتر آنها در مقابل تیم های
کوچک بود؛ تیم هایی که پیروزی مقابل شان چندان امتیازی برای نارنجی ها به
همراه نداشت.

در مقابل، اروگوئه در 10 دیدار دوستانه اخیر، 6 پیروزی
داشته و تنها یک بار شکست خورده است. آنها با شکست دادن تیم هایی مانند
ایتالیا، فرانسه و شیلی امتیازات زیادی به دست آوردند. سوئیس هم در 6 دیدار
از 10 بازی دوستانه اش پیروز شد، دو بار شکست خورد. آنها با پیروزی مقابل
برزیل و آلمان، امتیازات زیادی به دست آوردند. کلمبیا هم در 7 دیدار، 6
پیروزی به دست آورد و بلژیک نیز در دیدارهای دوستانه، رکورد بهتری از
ایتالیا و هلند داشت.

شاید به همین دلیل قابل درک باشد که چرا یوفا
تصمیم گرفت با یک سیستم ضریب دهی، بین کشورهایی که تیم های شان در
چمپیونزلیگ نتیجه می گیرند، با کشورهایی که تیم های شان در لیگ اروپا به
موفقیت می رسند، تفاوت قائل شود.

بنابراین، وقتی قرعه کشی جام جهانی
در ماه دسامبر برگزار شود، می توان مطمئن بود که حداقل دو یا سه گروه مرگ
خواهیم داشت. ایتالیا، هلند، انگلیس و تیم های فرانسه و پرتغال که به پلی
آف رفته اند، در سید دو خواهند بود و این می تواند اتفاقات جام جهانی 2002
را تکرار کند؛ حذف شدن تیم های بزرگ در دور گروهی. کسی دوست دارد این اتفاق
رخ بدهد؟