قاتل سریالی: حالا دیگر تغییر کرده‌ام
نشریه «تایم فری پرس» بتازگی گفت‌وگو با مردی به نام جوزف پاول فرانکلین را منتشر کرده است. جوزف، قاتل نژادپرست سریالی بود که نخستین‌بار در سال 1977 مرتکب قتل شد. او حدود یک‌ماهپیش در آمریکا اعدام شد. جوزف این گفت‌وگو را یک هفته قبل از مرگ انجام داد و گفت از قتل‌هایی که کرده، پشیمان است.
همان طور که می دانید، قرار است هفته آینده اعدام شوید. می خواهید از این فرصت استفاده کنید و پیامتان را به گوش خانواده قربانیان خود برسانید؟
بله. از همه آنها می خواهم مرا ببخشند. ای کاش می توانستم کار دیگری برای آنها انجام دهم اما در زندان هستم. خیلی خوشحالم که در بمبگذاری که در یک کنیسه انجام دادم، کسی کشته نشد. من درباره آن حادثه بسیار فکر کردم و خیلی خوشحالم که خداوند مرا یاری کرد که جان کسی را نگیرم.
شما در جلسه محاکمه در در ارتباط با بمب گذاری کنیسه، گفتید دلتان می خواست همه را می کشتید و حالا می گویید خوب شد کسی نمرد. آیا تغییری در افکار شما ایجاد شده است؟
بله. من تغییر زیادی کرده ام. چیزهای زیادی آموخته ام در سال های زیادی که در زندان بودم، خیلی فکر کرده ام. زمانی که فرد به آگاهی می رسد، انسان دیگری می شود. من بی سواد و از نظر روانی بیمار بودم. من ده یا 15 سال عقب تر از مردم دیگر فکر می کردم. دلیل همه اینها هم، کودکی بدی بود که داشتم و سوءاستفاده هایی که از من می شد. اکنون ثابت شده انسان هایی که در کودکی از آنها سوءاستفاده می شود بزرگسالی سختی دارند.
آیا شما به تشخیص پزشک، بیمار روانی تشخیص داده شده اید؟
بله. دکتر دوروثی لوییس، استاد روان شناسی و متخصص قاتلان سریالی تشخیص داد که من اسکیزوفرنیک پارانویید هستم. من وقتی بچه بودم، بیشتر اوقات زندانی می شدم و اجازه نداشتم با کسی معاشرت کنم. در چنین شرایطی، کسب مهارت های اجتماعی و ارتباط با دیگران، بسیار مشکل است. یکی از علائم این بیماری هم این بود که صدایی در درونم به من می گفت مردم را بکش. بگذارید خاطره ای برای شما تعریف کنم. سال 1980 در زندان، یک مامور مرا همراهی می کرد. دست های من بسته بود و مامور کنار من راه می رفت. صدایی به من می گفت دست هایت را دور گردنش بینداز و آنقدر فشار بده تا بمیرد اما من قبول نکردم و به صدا گفتم او مرد خوبی است و من دوستش دارم.
شما بارها گفته اید که در کودکی مورد سوء استفاده قرار می گرفتید چه کسی و چه نوع سوءاستفاده ای، از شما کرده است؟
مادرم. او مرا همیشه کتک می زد. مادر بزرگم هم مادرم را وقتی بچه بود، کتک می زد. او تعریف می کرد مادربزرگم یک بار در حالی که او را کتک می زد، پارچه ای توی دهنش گذاشت تا صدای جیغش بند بیاید اما نزدیک بود خفه شود. مادرم هم بچه های خودش را می زد؛ آن هم بدون دلیل. مثلا سرسفره در حال غذا خوردن بودیم که یک سیلی به صورت مان می خورد. یا زمانی که روی صندلی نشسته و درحال غذا خوردن بودیم، صندلی ما را واژگون می کرد. انگار دلش نمی خواست هیچ کس در آرامش باشد.
وقتی بزرگ شدید، چقدر با سیاهپوستان و یهودی ها در تماس بودید؟
در مدرسه ما هیچ سیاهپوستی نبود. فقط در سال های آخر چند نفر بودند. تماس زیادی با آنها نداشتم اما چند همکلاسی یهودی داشتم. من طوری تربیت شده بودم که از معاشرت فرار می کردم.
به یاد دارید چه زمانی نژادپرست شدید؟
سال 1968 عضو حزب نازی آمریکا شدم. سال بعد استعفا کردم و به کلیسا رفتم. آنجا با گروهی کار می کردم که عقاید نژادپرستانه داشتند.
چرا عضو حزب شدید و چرا از آن بیرون آمدید؟
سال 67 رئیس حزب نازی آمریکا ترور شد. من پس از خواندن مقاله هایی درباره او، به حزب علاقه مند شدم. مادر من آلمانی بود و چند نفر از خانواده ما از پیروان هیتلر بودند. من هم با حزب نازی احساس نزدیکی کردم. بیشتر اعضای حزب مثل من جوان بودند. اما بعدها حزب را رها کردند اما برای من این افکار تمام نمی شد.
اولین باری که کسی را کشتید، به یاد دارید؟
در مادیسون بود. هفتم آگوست سال 77. اولین ماموریت من بود.
چه کسانی را کشتید؟
یک مرد سیاهپوست و یک زن سفیدپوست در یک ماشین بودند که هر دو را کشتم.
چرا آنها را کشتید؟
من به سمت مادیسون می رفتم تا یک قاضی را بکشم. او خیلی مشهور شده بود. آن زمان دو نفر متهم به تجاوز شده بودند که او یکی را بی گناه تشخیص داده و دیگری را به کانون اصلاح و تربیت فرستاده بود. من تصمیم گرفتم او را بکشم. داشتم دنبال قاضی می گشتم که به این دو نفر برخوردم و هر دو را کشتم. حتی برای کشتن آنها نقشه هم نکشیده بودم.
می خواستید زوج هایی را که تداخل نژادی دارند، بکشید؟
من می خواستم آنقدر دست به قتل های نژادی بزنم تا رسانه ها به آن بپردازند. ولی نمی دانم چرا گزارش ها را منتشر نمی کردند. قتل های زیادی مرتکب شدم اما تا زمان دستگیری ام در سال 1980، اخبار آنها زیاد منتشر نمی شد.
چرا می خواستید رسانه ها به جنایت های نژادی شما توجه کنند؟
می خواستم مردم ببینند چه بلایی سر سیاه ها می آید تا با آنها ازدواج نکنند و بقیه ملی گراهای سفید هم به کشتن سیاه ها اقدام کنند اما این اتفاق نیفتاد. من واقعا به فلسفه نازی اعتقاد داشتم.
زمانی که اولین زوج را کشتید، چه احساسی داشتید؟
نگران بودم دستگیر شوم. قبل از آن هیچ کس را نکشته بودم. برای مدت طولانی نمی توانستم آن خاطره را از ذهنم پاک کنم. بوی باروت همیشه در دماغم بودم.
اگر با اولین قتل آسیب روحی دیدید، چرا کشتن را ادامه دادید؟
فکر می کردم این وظیفه از طرف خدا به من محول شده است.
تعداد دقیق افرادی که کشتید، به یاد دارید؟
بله، ولی نمی توانم بگویم. این یک راز نظامی است.
چرا؟
چون کار من ذات نظامی دارد. حدود 20 نفری می شوند اما دقیقش را نمی توانم بگویم. حقیقتش، دقیقش را خودم هم نمی دانم.
نمی دانی چند نفر را کشته ای؟
تعداد دقیق را نمی دانم.
یادت هست وقتی می خواستی کسی را بکشی، چه احساسی داشتی؟
بعضی وقت ها می ترسیدم. ترس همیشه با من بود. می ترسیدم اشتباهی بکنم مثلا در صحنه جرم ردی از خودم جا بگذارم. من از این کار خوشم نمی آمد اما انجامش می دادم.
چرا «چاتانوگا» را برای بمبگذاری در کنیسه انتخاب کردید؟
نمی دانم چرا مثلا به جای آتلانتا، آنجا را انتخاب کردم. درباره آتلانتا اطلاعات بیشتری داشتم. فکر کنم اتفاقی انتخابش کردم.
در بمبگذاری کنیسه قرار بود بمب بین ساعت 7 و 30 تا 8 و 30 دقیقه که اهالی جلسه داشتند، منفجر شود اما ساعت 9 منفجر شد. چرا؟
نمی دانم اما هر چه شد، خوشحالم که کسی نمرد. من داشتم کارهای بدی انجام می دادم که خودم از آن خبر نداشتم. خدا را شکر می کنم که جلوی مرا گرفت.
گفتید به خاطر دانش جدید که کسب کرده اید، افکارتان تغییر کرده و پشیمان هستید. چه دانشی کسب کرده اید؟
یک کتابی در کتابخانه زندان پیدا کردم با عنوان چطور ذهن شما می تواند شما را خوب کند، نوشته روی مسترز. این کتاب در خودشناسی، به من کمک کرد.
روز خود را در زندان چطور می گذرانید؟
با مدیتیشن و دعا، البته مطالعه هم می کنم.
چه چیزهایی می خوانید؟
کتاب، مجله و روزنامه. جمله خوبی را که پیدا می کنم، برای خودم می نویسم.
شما قرار است هفته آینده اعدام شوید. دوست دارید در این یک هفته چکار کنید؟
خیلی کارها هست که دلم می خواهد انجام دهم. دلم می خواهد از این درها بیرون بروم و پرواز کنم.
فکر می کنید لیاقتش را دارید که بیرون بروید؟
فقط خدا می داند. من جنایت های زیادی مرتکب شده ام. نمی دانم لیاقتش را دارم یا نه اما آن زمان نمی دانستم چکار می کنم و آگاه نبودم.
شما از خانواده قربانیان طلب بخشش کردید. آیا فکر می کنید لیاقت بخشیده شدن دارید؟
من تغییر کرده ام و فکر می کنم حالا لیاقت بخشیده شدن را دارم. این طور هم نیست که بگویم شما حتما باید مرا ببخشید اما فقط می گویم که تغییر کرده ام و می دانم اشتباه کرده ام.
برخی می گویند شما دارید ادای پشیمان ها را در می آورید تا مجازاتتان لغو شود؟
من چنین آدمی نیستم. من نمی توانم نقش بازی کنم.
هفته آینده این زمان، شما اعدام شده اید. چه آرزویی دارید؟
هر چه را که خداوند برایم در نظر گرفته، قبول دارم./ ضمیمه تپش
