هاشمی ،حلالیت ۸۴ و آینده توافق ژنو!

عصر خبر : خبرنگار پایگاه اطلاع رسانی آیت الله هاشمی رفسنجانی، در حاشیه نگاری خود از دیدار رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام با حزب اراده ملت ایران، پیرامون پاسخ ایشان به سوالی درباره آینده توافق ژنو نوشت: “درباره آینده توافق ژنو، آقای هاشمی قبلاً به صراحت پاسخش را داده‏. پاسخی حتی صریح ‏تر از خود دولت و مذاکره کنندگان. آقای هاشمی به جدّ معتقد است «توافق ژنو» یک نمایش سیاسی نیست که بشود یا نشود، توافق ژنو انتخاب یک ملّت است که همه را به تمکین وادار می‏ کند. هاشمی خوب می ‏داند مذاکره وقتی با اراده ملّتی همراه شد، هیچ مانعی جلودارش نیست. عاقبت توافق ژنو از همان روز اول برای هاشمی روشن بود. درست مثل مذاکرات پایان جنگ.”

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی آیت الله هاشمی رفسنجانی، متن کامل این حاشیه نگاری بدین شرح است:
امروز نوبت دیدار حزب اراده ملّت با آقای هاشمی است. آنها پارسال هم آمده ‏بودند. دل‏ نگرانی پارسال آنها برای تحقق اراده ملّت در انتخابات 92 بود. دل نگرانی امروزشان هم شده حفظ و تداوم آن. آقای هاشمی پارسال هم راه تحقق اراده ملّت را نشان داد و هم آستین همّت برایش بالا زد. امروز هم باید منتظر بمانیم و ببینیم که نقشه راه آینده هاشمی چیست؟.

میهمانان در جای خود مستقر شده ‏اند که به جلسه می ‏رسم. تازه نشسته بودم که آیت‏الله وارد شدند. مثل همیشه آرام و با انرژی. در چند هفته اخیر ویروس فصلی هم حریف همت هاشمی نشد تا لااقل چند روزی را به عنوان بیماری استراحت کند. زیر لب ماشاء‏اللهی می‏گویم و بس. چرا که عنایت الهی و دعای خیر مردم راه بر چشم ‏زخم هر بدخواهی می ‏بندد.
هر میهمانی که شروع به سخن می‏ کند. اوّل از همه ذکر خیری از دیدار پارسال می‏ کند. از نا امیدی آن روزها و امیدواری آقای هاشمی. تعبیر یکی از میهمانان جالب است. می‏ گوید: “مردم در آن روزها به روزنه امیدی هم راضی بودند اما شما آمدی و افقی از امید ساختی”. این تعبیر را که می شنوم ناخودآگاه یاد بیتی از غزل معروف حافظ می افتم.«بر سر آنم که گر ز دست برآید/دست به کاری زنم که غصه سرآید» . روش زندگی هاشمی از دیرباز همین بوده. از جوانی و دوران مبارزه تا میانسالی و ماجرای پایان جنگ . تا امروز و انتخابات 92 و حتی تا فردا و سالهای آتی. هاشمی درس غزل امام را هم بخوبی پس داد تا لبخند مردم در انتخابات امسال قلب امام را دوباره شاد کند. «من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم/ چشم بیمار تو را دیدم و بیمار شدم/  فارغ از خود شدم و کوس انا‏لحق بزدم/ همچو منصور، خریدار سرِ دار شدم».
حرفهای میهمانان را اگر بخواهم خیلی کوتاه خلاصه کنم، این چند سوال می‏شود که: سرنوشت دولت آقای روحانی چه خواهد شد؟. امید مردم حفظ می ‏شود؟. آیا مانع ‏تراشی‏ها راه تدبیر دولت را می ‏بندد؟. نتیجه نهایی توافق ژنو چه می ‏شود؟. آیا سرنوشت انتخابات آینده مشابه انتخابات 92 خواهد شد یا نه؟.
در آخر این همه سوالات هم جملگی هم یک سوال مشترک دارند که: «آقای هاشمی! نقشه راه شما برای ادامه این مسیر چیست؟». با خودم می‏ گویم سطح انتظارات و سوالات از آقای هاشمی روزبه ‏روز بالاتر می ‏رود. پارسال فقط پاسخی درباره آینده ایران می‏ خواستند اما امسال سوالاتی می ‏پرسند که پاسخش آینده منطقه و دنیا را عوض می‏ کند!.
هاشمی همواره برای پاسخ به سوالات از تاریخ می‏گوید.«تاریخ» از نگاه هاشمی آیتی از آیات خداست. “فاعتبرو یا اولی الابصار” رمز فهمیدن اعتدال است.هاشمی در پاسخ به سوالات میهمانان از تاریخ می‏ گوید. با روایت جالبی از صحنه انتخابات 76 تا میدان انتخابات 84. ناگفته‏ هایی هم دارد از اتمام حجّت‏ هایی که کرد و گوش کسی بدهکار نبود. چه با اصولگرایان و چه با اصلاح‏ طلبان.
اعتدال ،”هزار راه نرفته” ندارد، اعتدال، آزمون و خطا ندارد. اعتدال مسیر مشخصی دارد. اعتدال آمیزه ‏ای از آموزه ‏های قرآن و اراده مردم است. درست مثل خود جمهوری اسلامی. اصلاح‏ طلب و اصولگرا در سالهای گذشته به راه اعتدال نرفتند و به “هزار راه نرفته” رفتند و نتیجه‏ اش را دیدند. برای اعتدال رقیب تراشیدند و عاقبتش را دیدند. هاشمی از انتخابات 76 و 84 می‏ گوید تا همه بدانند نقشه راه آینده، «یک مسیر» بیشتر ندارد. چه آینده نظام، چه آینده دولت روحانی، چه آینده انتخابات و چه آینده مردم. تاریخ از نگاه هاشمی آیتی از آیات خداست هم برای خودش، هم برای انقلاب، هم برای سیاستمداران و هم برای مردم.
درباره آینده توافق ژنو، آقای هاشمی قبلاً به صراحت پاسخش را داده‏. پاسخی حتی صریح ‏تر از خود دولت و مذاکره کنندگان. آقای هاشمی به جدّ معتقد است «توافق ژنو» یک نمایش سیاسی نیست که بشود یا نشود، توافق ژنو انتخاب یک ملّت است که همه را به تمکین وادار می‏ کند. هاشمی خوب می ‏داند مذاکره وقتی با اراده ملّتی همراه شد، هیچ مانعی جلودارش نیست. عاقبت توافق ژنو از همان روز اول برای هاشمی روشن بود. درست مثل مذاکرات پایان جنگ. هاشمی تجربه غلبه بر تردید افکنی ‏ها بر مذاکرات را هم دارد. هاشمی از همان روز اول مذاکرات پایان جنگ و پذیرش قطعنامه به نتیجه اش خوشبین بود. البته نه هر مذاکره ‏ای. مذاکره به شرط اراده ملّت. مذاکره اگر با حمایت مردم نباشد، می ‏شود نمایش بی ‏نتیجه. همان مذاکره اگر با ارادۀ مردم باشد ،می‏ شود توافق با نتیجه. طرفش هر که می خواهد ، باشد. عاقبت توافق ژنو برای هاشمی روشن است. چون انتخاب یک ملّت است.
آقای هاشمی در بخش دیگری از سخنان خود شرحی قرآنی از اعتدال  می‏ دهد. شرحی از امّت وسط اسلامی. امّتی که هم منطق و استدلال دارد، هم تفکر و تعقل. هاشمی می‏ گوید: اعتدال، دنبال جنگ نمی رود!. اعتدال دست به سلاح هم نمی ‏برد، مگر برای دفاع در مقابل تهاجم. هاشمی با همین شرح کوتاه هم اعتدال را به خوبی تعریف می کند، هم پاسخ آنانی را می دهد که هنوز فکر می‏ کنند امام آرزوی جنگ با دیگران را داشت و نشد!.
پایان سخنان هاشمی اما با اتفاق غیر مترقبه ‏ای همراه می ‏شود. جوانی بلند می ‏شود و می‏ گوید حرفی دارد. ته ریشی دارد با لباس و چهره‏ ای موجه. آقای هاشمی می‏ گوید: می ‏دانم، ولی چون دیگران هم خواسته دارند و نمی ‏شود. جوان اصرار می‏ کند. آقای هاشمی می‏ گوید: خب، بگویید. حرفهای جوان حزب‏ اللهی که شروع می شود همه را شوکه می‏ کند. خیلی صادقانه می‏ گوید: آقای هاشمی،حلالیت می ‏‏خواهم!. هم از شما و هم از پدرم. پدرم در انتخابات 84 که علیه شما تبلیغ می‏ کردم به من گفت: آقای هاشمی از رأی ندادن و تبلیغ منفی شما ضرری نمی ‏کند. ضرر این کارها به خود شما و نظام می‏ رسد. من امروز بعد از هشت سال معنی حرف آن‏روز پدرم را فهمیدم. با شنیدن این حرفها سکوت عجیبی بر جلسه حاکم شد. انگار همه می‏ خواستند باقی حرفهای جوان را بشنوند. جوان با صدایی بغض‏ آلود ادامه می‏ دهد: آقای هاشمی! حلالم کنید. من تا همین دو سال قبل هم، علیه شما مقاله و مقوا نوشتم و شعار دادم و بدگفتم و …. حلالم کنید. حرفهای جوان که تمام می‏شود، چشم همه به سوی هاشمی دوخته می شود. همه منتظر پاسخ آیت‏ الله هستند. هاشمی پاسخ کوتاه و معنادار می ‏دهد: “من همۀ شماها را همان سالها حلال کردم و در نماز جمعه هم اعلام کردم”.
با شنیدن این حرف همه دست می ‏زنند. خود جوان هم دست می ‏زند. من هم دست می ‏زنم. بیشتر برای صداقت این جوان دست می زنم تا مروت هاشمی. چراکه صداقت، مودّت می ‏آورد، بزرگی می ‏آورد. حتی اگر اقرار به اشتباه باشد.
روایت مصلحت ادامه دارد…