افزایش بیماری های مزمن با خوددرمانی ایرانی

درمان (Curing) زمانی معنی پیدا می کند که فرد مریض بوده و یا با مشکلات جسمی مواجه شده است که اغلب می تواند کشنده باشد یا نباشد. یک بیمار نیازمند یک پزشک است که مشکلات جسمی خود را با او در میان بگذارد و بتواند  از بیماری به سلامتی برسد. اما درمان اگر از شکل متعارف خود خارج شود ، قطعا نامتعارف شده و سبب مشکل فراوان برای بیمار می گردد و نه تنها از بیماری به سلامتی نمی رسد بلکه می تواند از بیماری به مرگ رهنمون شود. پروسه زندگی یک انسان از تولد شروع و به نونهالی ، نوجوانی، بلوغ، جوانی و پیری و نهایتا مرگ ختم می شود.

به گزارش خبرنگار عصر خبر ، غیر از مرحله مرگ، بیماری در تمامی مراحل زندگی فرد وجود دارد. یعنی امکان دارد یک فرد یک سری بیماریها را در نونهالی، یک سری را در نوجوانی، یک سری را در جوانی و پیری تجربه کند. با این تفاسیر ما دائما با بیماری پنجه در پنجه در حال مبارزه هستیم و او را به پیکار می طلبیم. اما چگونه باید با بیماری مبارزه کنیم؟ آیا بهترین استراتژی مواجه شدن با بیماری مراجعه به یک پزشک نیست؟ پس چرا عده ای خودسرانه عمل می کنند و با فرضهای من درآوردی و ارائه تزهای نامناسب پزشکی و غیر تخصصی جان خود و اطرافیان خود را به خطر می اندازند؟ خود درمانی می تواند به دلایل مالی باشد ، یعنی فرد برای اینکه هزینه ویزیت پزشک را پرداخت نکند روشهای خود را انجام داده و بیماری خود را به طریقی معالجه می کند. مثلا فرد گردن درد دارد جدا از اینکه مکانیسم این بیماری چگونه است و چه راهکاری دارد و چگونه می توان با آن مبارزه کرد از خودش یک قرصی را معرفی و همان را مصرف می کند و این امر در کوتاه مدت فرد را دچار مشکلات اولیه و در بلند مدت فرد را دچار مشکلات جدی خواهد کرد.

برخی هم که کلا از یک درمان و یک استراتژی برای رفع مشکلات درمانی خود بهره می برند ، مثلا ژلوفن همه درد ها را علاج می کند یا قرص استامینوفن هر دردی را می اندازد. جدا از دلایل عامیانه که برای مصرف نکردن قرص های بیماریزا وجود دارد مطالبی نیز در مورد این دسته قرص ها یا آرام بخش ها یا مسکن ها آمده است که فردی که این دسته قرص ها را مصرف می کند نوعی اعتیاد پنهان به این قرص ها پیدا می کند . یعنی ذهنش و سیستم فیزیولوژیکی  وی (فرد مصرف کننده قرص های آرام بخش پرخطر) به این دسته قرص هایی که بعضا ویژگی های نیرومند اعتیاد آوری آن ها ثابت شده است و مضر هستند آورده شده است، عادت می کند. مثلا در درد همواره نکته مهمی وجود دارد و آن این است که هرگاه در قسمتی از بدن درد احساس شود یک گیرنده در آن بخش دچار آسیب شده است و هر چه درد بیشتر باشد نشان می دهد آن گیرنده آسیب جدی تری دیده است و لزوم مراجعه به پزشک ضروری تر و حادتر است. برخی هم خود درمانی خود را روش مناسبتری از تجویز پزشک به آمپول می دانند (این به خاطر عدم اعتماد به پزشک یا فوبیای خاص فرد از برخی اعمال پزشکی مثل آمپول زدن است که خود یک ترس روانی است). و دائما ذهن آن ها مشغول است که مبادا به من آمپول تجویز کنند و من احساس درد بکنم  و این موضوع باعث می شود فرد به خود تجویزی روی بیاورد.

خانم ن 27 ساله می گوید : هر وقت سرم درد می گیرد ، یک قرص ایپوپروفن می خورم و دردم ساکت می شود ، واقعا این قرص عالی است و محشر . من فکر می کنم این قرص دوای تمام دردهاست و بسیار مفید است و احساس می کنم هر دردی داشته باشم این قرص آن را برطرف می کند.

از وی پرسیدیم که چرا پس از سر درد به پزشک مراجعه نمی کنید؟ که پاسخ داد چه نیازی به پزشک است ، مگر پولم زیادی کرده؟ اولا که دفترچه تامین اجتماعی ندارم ، شما پول ویزیت مرا می دهی که چنین توصیه می کنی؟ و بعد ادامه داد وقتی خودم می دانم که مشکلم چیست و دردم را خودم می دانم چرا پول ویزیت پزشک بدهم؟

از او پرسیدیم سراغ دفترچه تامین اجتماعی نرفتی؟ که پاسخ داد خیلی دوندگی کردم و آخر به هیچ نتیجه ای نرسیدم.

شهروند دیگری که خود را پیمان معرفی کرد و 39 ساله گفت: من به هیچ عنوان برای خودم چیزی را تجویز نمی کنم . متاسفانه یکی از عادات بدی که رایج شده این است که افراد برای خود نسخه می پیچند و جدیدا و اخیرا در این کار استاد شده اند و از این کار احساس غرور می کنند ، شاید برای بیماریهای پیش پا افتاده مثل سرماخوردگی انجام دادن این کار خیلی خطرناک نباشد ، و فرد با خوردن یک قرص سرماخوردگی بزرگسالان برای درد خود علاجی پیدا کند، اما برای بیماریهای پیشرفته و خطرناک با علائم مرموز که شما هیچ شناختی از آن ندارید کاری بسیار خطرناک و اشتباه محض است.

دو نکته پس از این دو مصاحبه به ذهن می رسد و آن اینکه اولا ذهنیت افراد باعث برطرف شدن بیماری می شود و نه صرف خود دارو. وقتی فردی خود درمانی را انجام می دهد ذهنش به کمک او می آید و نه قرص و این می شود که یک قرص خطرناک نقش یک پزشک معالج را ایفا می کند.
ثانیا اگر پروسه طولانی دریافت بیمه تامین اجتماعی برای افراد کوتاهتر شود و افراد بتوانند راحت تر دفترچه بگیرند خود درمانی تا حد زیادی کاهش می یابد (منهای افرادی که از پزشکان و دندانپزشکان واهمه شدید دارند). پس با تغییر ذهنیت و معالجه از راه های متعارف می توان سلامتی هر چه بیشتر را در جامعه رواج داد. ضمنا  خود درمانی باید در سطح کلان بررسی شود یعنی از طریق معاونت غذا و داروی وزارت بهداشت و درمان و آموزش پزشکی این موضوع بررسی و جنبه های نامناسب آن ریشه یابی شود و همچنین از طریق اجرایی می توان با سهولت در اخذ دفترچه بیمه و کنترل داروخانه جهت جلوگیری از دادن قرص های بدون نسخه از خود درمانی جلوگیری کرد.