حاشیه ای بر اعتراض به هاشمی در دانشگاه امیر کبیر(عکس)

تصاویر منتشر شده درباره حاشیه حضور هاشمی رفسنجانی در دانشگاه صنعتی امیر
کبیربرای افتتاح آزمایشگاه گداخت هسته ای از تجمع شمار اندکی از دانشجویان
در اعتراض به این حضور و دفاع از حقوق هسته ای ایران حکایت می کند.گزارش
ها حاکی از آن است که رییس مجمع تشخیص مصحت نظام از مشاهده آنان نه تنها
ناخرسند نشده که از اتومبیل پیاده شده و خطاب به آنان که خود را دلواپس و
نگران خوانده بودند گفته است :« نگران نباشید، همه شما حقوقی دارید که همه
آنها باید محقق شود و مطمئن باشید که مسوولان کشور در تلاشند همه حقوق ملت
محقق شود.»

فارغ ازاین که تصور دانشجویان از تناقض میان افتتاح
آزمایشگاه گداخت هسته ای با حمایت هاشمی از مذاکرات و توافقات، تا چه حد
درست است این که در هر دو سو لبخند می زنند فی نفسه نکته مثبتی است.

در
تصاویر دقت کنید! هم جوانان معترض لبخند می زنند و هم آیت الله هاشمی. اگر
پرخاش کرده و الفاظ نابه جا به کار برده بودند در چهره هاشمی هم لبخند نمی
نشست و طبعا روی ترش می کرد.

این جوانان 20 تا 25 سال دارند و
هاشمی پا به 80 سالگی گذاشته است و البته احترام سن و سال هم نگاه داشته
اند و هاشمی نیز نگاه پدربزرگ واری به آنان دارد و چه بسا در دل سخن مشهور
را بگوید: آنچه برای شما آرزوست برای من خاطره است! اما به جای نگاه از
موضع بالا بر حقوق مردم تاکید ورزیده است. لبخند هاشمی می تواند از سر
احساس شادابی مواجهه با جوانان یا اندک بودن شمار معترضان نسبت به فضای
غالب بر محیط های دانشگاهی هم باشد. اما آشکار است که رنجیده نشده است.

بحث
برسر درستی یا نادرستی عباراتی که بر روی مقواها نوشته اند نیست. این
نوشته کوتاه تنها بر چهره های آنان و نیز هاشمی تاکید دارد. چرا که پیداست
که نه رییس مجمع تشخیص مصلحت نظام از گفتار و رفتارآنان آزرده شده که اگر
چنین بود لبخند نمی زد. لبخندی که از سر تفاخر و تفرعن هم نیست و صمیمانه
است و نه معترضان غیظ و غضب کرده وخشم گرفته اند.

این
اتفاق خوبی است که یک عده دانشجوی جوان ولو کم شمار به خود جرات و جسارت
دهند در یک محیط مشخص و با نام و نشان و هویت و نه به صورت گمام و ناشناخته
به شخصیتی در اندازه و آوازه هاشمی معترض و متعرض شوند. اما خوب تر می بود
اگر دو نکته روشن یا روشن تر می شد:

اول این که این تجمع واقعا خود جوش بوده باشد و شایبه هدایت از سوی یک تشکل خاص به میان نیاید.

دوم
این که اعتراض را حق انحصاری خود ندانند و چنین نباشد که اگر دانشجویانی
دیگر و با همین لبخند و نوشته های محترمانه به مقامی دیگر معترض شوند اینان
یا دیگران خشم گیرند و توهین به مقدسات تلقی کنند و خودشان  یا دیگران
وارد عمل شوند.

یک بار دیگر به تصاویر نگاه کنید! هر دو سو لبخند می
زنند. نه از مشت های گره کرده خبری هست نه از چشمان از حدقه درآمده. درست
است که شخصیت  هاشمی چنین اقتضا و ملاحظه ای راضروری ساخته اما از رفتار
مدنی این دانشجویان باید استقبال کرد. آن دو نکته هم اگر رعایت شود جای
شایبه ای باقی نمی ماند.