گفت‌وگو با زنی که شوهرش او را می‌فروخت!
«مینا»، در نوجوانی از خانه فرار کرده و در جوانی مرتکب قتل شده است: او
می‌گوید که شوهرش را کشته است چون وادارش می‌کرده تن‌فروشی کند؛ از او سوء
استفاده می‌کرده تا خرج خرید مواد مخدرش را درآورد و به مادر خودش کمک مالی
کند! مصاحبه‌ای را در ادامه بخوانید که در حاشیه جلسه محاکمه‌اش در دادگاه
با او انجام شده است.
چروک‌های عمیق بر گونه‌های مینای ۲۵ ساله عمق
دردهای او را نشان می‌دهد. وقتی در جلسه محاکمه پشت تریبون قرار گرفت تا
درباره نحوه قتل شوهرش توضیح دهد، چنان دادگاه را تحت تأثیر قرار داد که
قضات در پایان جلسه سعی کردند اولیای دم را راضی به گذشت کنند. مأمور
بدرقه‌ای که مینا را همراهی می‌کرد، در پایان جلسه خطاب به قضات گفت که او
از بهترین زندانیان زندان زنان تهران است و کاملاً بی حاشیه در بند زندگی
می‌کند و تا به حال حتی یک مورد درگیری لفظی هم نداشته.
او که تمام
مدت در کنار مینا حضور داشت، چند بار با صحبت‌هایش سعی کرد متهم را آرام
کند و منتظر نتیجه دادگاه بماند. این از معدود دفعاتی بود که یک مأمور
بدرقه چنین دلسوزانه سعی در کمک به یک مجرم داشت.
شاید درک
گفته‌های مینا توسط همین مأمور هم بود که باعث شد او با قضات صحبت کند و
مانند وکیل مدافع از مینا دفاع کند و بگوید که حتی اگر بپذیریم مینا دروغ
می‌گوید، چطور می‌توانیم گفته‌های همسر قبلی مقتول را که حالا او هم در
زندان است نادیده بگیریم؟
جلسه رسیدگی به پرونده مینا به قصاص ختم
نشد و او با رأی دادگاه به پرداخت دیه محکوم شد، اما زخم‌های برجای‌مانده
بر روح این زن حتی با حمایت قانون هم درمان نمی‌شود. بعد از پایان جلسه
رسیدگی به پرونده مینا در شعبه ۷۱، خبرنگار ما با او گفت‌وگویی انجام داده
است که می‌خوانید:
*چند وقت است در زندان هستی؟
از سال ۸۸ زندانی شدم، حالا می‌شود شش سال تمام.
*همان اوایل به اینکه قاتل هستی اعتراف کردی، چرا رسیدگی به پرونده طولانی شد؟
برای
اینکه حرفم را باور نمی‌کردند. البته اول خودم دروغ گفتم، اما بعد از
نزدیک به ۲۰ روز تصمیم گرفتم واقعیت را بگویم. وقتی اعتراف کردم قاتل هستم،
باز افسران باور نمی‌کردند، بعد هم پرونده با اقرار من به دادگاه آمد و
قضات هم اعترافات را باور نکردند. آن‌ها هم می‌گفتند تو قاتل نیستی.
*مگر
چه اعترافاتی داشتی که قضات و افسران پرونده که به صدها پرونده قتل رسیدگی
کرده‌اند و تجربه زیادی در این زمینه دارند، حرف تو را باور نمی‌کردند؟
آن‌ها
می‌گفتند تو به تنهایی نمی‌توانستی شوهرت را بکشی. می‌گفتند کسی همدستت
بوده و می‌خواهی نام او را پنهان کنی، این تصور آن‌ها به خاطر گفته‌های
همسایه‌ها و حرف‌های اولیه خودم بود. وقتی شوهرم را کشتم همسایه‌ها را صدا
زدم و گفتم شوهرم را کشتند و فرار کردند. بعد با ماشین به خانه مادر شوهرم
رفتم. در راه با راننده صحبت کردم و همین موضوع را گفتم؛ چون من زن ریزنقشی
هستم کسی حرفم را باور نمی‌کرد. شوهرم مرد تنومندی بود و همه می‌گفتند تو
به تنهایی نمی‌توانستی این کار را بکنی. یکی دیگر از دلایلش هم این بود که
من شوهرم را در خواب با چاقو زدم، اما خون در راهرو هم پاشیده شده بود به
همین خاطر می‌گفتند اعترافاتت درست نیست و با صحنه قتل هم‌خوانی ندارد.
*چرا این اعترافات با یافته‌های پلیس هم‌خوانی ندارد؟
شاید
به دلیل این است که همسایه‌ها بعد از اطلاع از قتل به خانه ما هجوم
آوردند. شاید کسی شوهرم را تکان داده و این رفت‌وآمدها باعث شده که خون به
جاهای مختلف پاشیده شود.
*در
ابتدای صحبت‌هایت گفتی قبلاً اعتراف کرده‌ای که شوهرت را افرادی دیگر به
قتل رساندند؛ چرا چنین اعترافی کردی و چرا آن را پس گرفتی؟
هر
بار اسم کسی را می‌آوردم، بعد دچار عذاب وجدان می‌شدم. من قتل را مرتکب
شده بودم و این انصاف نبود کسی دیگر به جای من بازجویی شود. چند روز بعد از
اعترافی که می‌کردم، می‌گفتم دروغ گفتم، دلم می‌سوخت؛ نباید بقیه در آتشی
که من روشن کرده بودم می‌سوختند. در آخر تصمیم گرفتم همه چیز را خودم
بگویم.
*مگر شوهرت چه کرد که او را مستحق چنین مرگی دانستی؟
من
را وادار به تن‌فروشی می‌کرد و با پولی که به دست می‌آورد مواد می‌خرید و
خرجی خانه را تأمین و به نزدیکانش رسیدگی می‌کرد. دیگر حالم از او به هم
می‌خورد و نمی‌توانستم تحملش کنم.
*چرا از او جدا نشدی؟
یک
بار خانه را ترک کردم و به شهرمان برگشتم. مادرم من را از خانه بیرون کرد.
هیچ وقت برایم مادری نکرد. بلایی که در بچگی سرم آمد، تقصیر مادرم بود. از
من حمایت نکرد و باعث شد به این بدبختی بیفتم.
*یعنی تو را از خانه بیرون کردند و مجبور شدی دوباره نزد شوهرت برگردی؟
خانه
خاله‌ام هم رفتم. او هم گفت برو نمی‌توانم تو را نگهداری کنم. آن زمان
برادر کوچکم که حالا حامی من است و دنبال کارهایم افتاده، اهواز بود و از
زندگی من زیاد خبر نداشت چون سال‌ها بود که فرار کرده بودم و از اعضای
خانواده‌ام کسی از من خبر نداشت. مجبور شدم دوباره پیش شوهرم برگردم. جایی
نداشتم.
*اتفاقی که در بچگی برایت افتاده چیست؟
دو
برادر بزرگم من را آزار دادند. وقتی به مادرم گفتم کتکم زد و گفت ساکت شو و
این حرف را جایی نگو. حتی کلانتری هم رفتم. مأمور گفت: این حرف‌ها را
می‌زنی خودت را می‌کشند؛ پس برو خانه و سکوت کن.
*همین برادری که حالا کمکت می‌کند چرا سکوت کرد؟
او
بچه بود؛ فقط یک سال از من بزرگ‌تر است. آن زمان ۱۱ سالم بود و این برادرم
۱۲ سالش بود. من مدتی بعد از خانه فرار کردم و به تهران آمدم. بعد هم با
شوهرم آشنا شدم و ازدواج کردم. ۶ ماه اول خوب بود، اما بعد از آن من را
وادار به تن‌فروشی می‌کرد. دیگر تحملش را نداشتم.
*در دادگاه از زنی صحبت کردی که او هم در زندان است و همسر سابق شوهرت بوده.
بله،
من بعد از اینکه به زندان رفتم با او آشنا شدم. به خاطر حمل مواد و
اعتیاد او را به زندان آوردند. گفت صیغه شوهرم بوده و شوهرم با او هم همین
کارها را می‌کرده است، گفتم بیا این‌ها را در دادگاه بگو، گفت دنبال دردسر
نمی‌گردم، برو خودت از خودت دفاع کن. البته این طور که متوجه شدم او خودش
هم راضی بوده، اما قسم می‌خورم من راضی نبودم.
*در
جلسه محاکمه از هیئت قضات تا مأمور بدرقه زندان، سعی داشتند به تو کمک
کنند و از مادر شوهرت رضایت بگیرند، اما تو حاضر نشدی جلوی او زانو بزنی و
التماس کنی.
از ۱۱ سالگی در بدبختی زندگی کردم. ازدواج کردم،
شوهرم از من سوء استفاده کرد و از آن پول‌ها به مادرش هم می‌داد و به او
رسیدگی می‌کرد. برای چه باید جلوی این زن زانو بزنم؟ طناب دار بدتر از
وضعیتی که با شوهرم داشتم نیست. من به زنی که می‌دانست فرزندش چطور با من
رفتار می‌کند و پول او را قبول می‌کرد، التماس نمی‌کنم.
*اگر به هر نحوی رضایت گرفته شود یا اینکه دادگاه به آزادی تو رأی بدهد، چطور می‌خواهی زندگی کنی؟
برادر
کوچکم از من حمایت می‌کند. قبلاً همسرش اجازه نمی‌داد، چون فکر می‌کرد من
زن فاسدی هستم، اما حالا که دیده واقعاً از سر بدبختی به این روز افتاده‌ام
من را قبول کرده است. حالا هم کسی از اعضای خانواده به سراغم نمی‌آید. فقط
برادرم ماهی یک بار به دیدنم می‌آید. کمی پول به حسابم در زندان واریز
می‌کند تا لباس و چیزهای ضروری بخرم و کمکم می‌کند. در دادگاه هم قول داد و
قبول کرد تعهد بدهد از من نگهداری کند.
*تکلیف دو برادری که تو را شکنجه کرده‌اند چه می‌شود؟
از
آن‌ها شکایت کرده‌ام و حالا پرونده داریم. هرچند می‌گویند ثابت کردنش آن
هم بعد از این همه سال خیلی سخت است؛ اما پرونده در جریان است و شاید راهی
پیدا شود که من از سختی بیرون بیایم. پ
منبع: سلامت‌نیوز
