زنان پابسته چینی(+عکس)
عصر خبر:با اینکه 103 سال از ممنوعیت بستن پاها در چین می‌گذرد، هنوز زنانی هستند که پاهای سخت و تغییرشکل یافته دارند. جو فارِل – انسان‌شناس و عکاس – 50 نفر از این زنان را در چین یافته و با آنها مصاحبه کرده است. او از این زنان که حالا همه پیر شده‌اند، عکاسی کرده و در کتابی با عنوان «داستان زندگی؛ زنان پابسته چینی» آنها را منتشر کرده است.
یک قرن قبل، کوچک‌پا بودن زنان به نوعی زیبایی محسوب می‌شد. آنها برای رسیدن به این زیبایی، پاهای دختران را از کودکی تا نوجوانی می‌بستند تا کوچک بماند. هزینه این کار، شکستن تمام انگشتان پا و بعدها، از دست دادن توانایی راه رفتن است!
یکی از آخرین زنان پابسته چینی، می‌گوید: «آنها فکر می‌کردند این کار به ما زندگی بهتری می‌دهد.»
در زیر، روایت جو فارل از ملاقات با برخی از این زنان – که در گاردین منتشر شده – آمده است:
سو شی رونگ 75 ساله در سال 2008، استان شاندونگ
او به خاطر پاهای کوچک، خوش‌فرم و بسته‌اش، به زیباترین دختر روستا معروف بوده، اما وقتی او را در نوامبر 2014 دوباره دیدم، به سختی می‌توانست قدمی بردارد و به همین دلیل اضافه وزن پیدا کرده بود و دیگر پاهای کوچکش نمی‌توانستند او را تحمل کنند.
او به من گفت به خاطر رسوم طایفه‌ای، اگر پاهایت را نمی‌بستی نمی‌توانستی ازدواج کنی. اگر او تلاش می‌کرد تا پاهایش را باز کند، مادربزرگش ممکن بود تکه‌ای از پوست انگشت پایش را ببرد تا تنبیهش کند.
پوئه خویی یینگ، 76 ساله در سال 2011، استان یونان
بر اساس رسوم آن زمان، پاهای پوئه در هفت سالگی بسته شد و در 1949 یعنی 12 سالگی او گشوده شد. باز کردن کردن پاها، زنان را مجبور می‌کرد شیوه ایستادن خودشان را تغییر دهند و با انگشتان شکسته راه بروند. به همین دلیل پوئه پاهایش را تا به حال بسته نگه داشته است.
ژائو خوَه هونگ، 83 ساله در سال 2010، استان شاندونگ
ژائو زن دوست‌داشتنی بود که سه سال قبل از ملاقات ما سکته مغزی کرده بود و نمی‌توانست حرف بزند. همه حرف‌ها را همسرش زد و گفت که پاهای او در 15 سالگی بسته شده است.
سی یین ژین، 90 ساله در 2011
پاهای سی یین تغییرشکل یافته‌ترین پایی بود که تا به حال دیده بود، از نظرم دیگر شبیه پا نبودند و شکل کفش را به خود گرفته بودند. پاهای او هرگز باز نشده بودند و او همیشه سعی می‌کرد پاهایش را پنهان کند.
خوا گوان یو، 89 ساله در 2010، استان شاندونگ
وقتی شش ساله بود، خواهرش به او گفته بود که چطور پاهایش را ببندد و پاهایش تا سال 2010 بسته مانده بود و بعد از آن دیگر پاهایش را نمی‌بست. وقتی از او پرسیدم چرا تصمیم گرفته پاهایش را بعد از این همه مدت دیگر نبندد؟ گفت او حالا برای بستن پا نیاز به کمک نیاز دارد و هیچ‌کس بلد نیست این کار را به درستی انجام دهد.
یانگ جینگ ئه، 87 ساله در 2010، استان شاندوندگ
پاهای یانگ در پنج سالگی توسط مادربزرگش بسته شده بود.
ژانگ یون یینگ، 103 ساله در 2014 در استان شاندونگ
من ژانگ را در نوامبر 2014 دیدم، او اصرار داشت که فقط 99 سالش است. یکی از دخترانش به من گفت ژانگ چیزی که او را به مرگ نزدیک‌تر کند، حس نمی‌کند.
ما ژن ئه، 96 ساله در 2014، استان شاندونگ
او پاهایش از هفت سالگی بسته بود. او آنقدر گریه کرد تا پدربزرگش را به اعتراض به این کار وادار کرد، اما او هم نتوانست بستن پاهای دختر را متوقف کند. او پاهایش را در 30 سالگی باز کرد.
گوا تینگ یو، 83 ساله در 2010، استان شاندونگ
مادر گوا دلش نمی‌خواست پاهای او را ببندد، بنابراین در سن 15 سالگی خودش پاهایش را بست. او نگاه کرد که چطور مادرش پاهای خودش را می‌بندد و این کار را تکرار کرد. همه انگشت‌های کوچکش را به تنهایی شکست، اما در کوچک کردن پاهایش موفق نبود.
پروژه عکاسی جو فارِل از زنان پابسته چینی، پشت یک تاکسی شکل گرفت. او برای پروژه دیگری در چین بود که از راننده تاکسی درباره رسم بستن پاها در چین پرسید. راننده گفت که مادربزرگش چنین پاهایی دارد، در حالی که فارِل فکر می‌کرد زنان دارای چنین پاهایی دیگر در قید حیات نیستند. او به روستای محل زندگی مادربزرگِ راننده در استان شاندونگ رفت و اولین زن پروژه را ملاقات کرد.
بعد از 9 سال سفر فارِل در چین و جستجوی بازماندگان زنان پابسته، او 50 زن پیدا کرد. پنج نفر از آنها هنوز کاملا پاهای خود را می‌بستند، اما دیگران اغلب پاها را رها کرده بودند. همه این زنان متعلق به دو استان شاندونگ و یونان بودند.
بستن پاها در چین بیش از صد سال است که ممنوع شده، اما کارخانه‌ای که «کفش‌های نیلوفری» با نوک مثلثی تولید می‌کرد و زنان برای پوشیدن آن باید پاهای تغییر شکل یافته میداشتند، فقط 60 سال است که بسته شده است. زنان برای پوشیدن این کفش‌های نیلوفری باید انگشت‌ها را سفت و محکم به هم میچسباندند تا نوک پا حالتی سه گوش پیدا کند. پاها فشار داده می‌شدند و در روغن و انواعی از گیاهان نگه داشته می‌شدند تا پوست خود را از دست بدهد و در کفش‌های نیلوفری جا بشوند.
بعد از ممنوعیت بستن پاها، این کار تابو شد و در سال 1950 مائو جریانی را برای محدودتر کردن این کار سازمان داد و می‌گفت این کار چینِ مدرن را نشان نمی‌دهد و باید متوقف شود.
پای بیشتر این زنان در سن هفت سالگی بسته شده بود. سال اول حتماً مشقت‌بار بوده چون دخترها مجبور بودند راه بروند تا انگشتان پاها زیر فشار وزن آنها بشکند. بعد از آن، انگشت‌ها بی‌حس میشده و حالا بعد از 60 – 70 سال، آنها دیگر دردی ندارند و همه انگشتان پا کرخت و بی‌حس است.
فارل تاکید دارد که پروژه او فقط برانگیزاننده احساسات نیست و میخواهد درباره یک رسم، اطلاعات بدهد. با وجود خشونت عریانی که این پروژه بر بسترش شکل گرفته، پیام آن نجات، امید و استقامت است. در جامعه چین این تنها راه در پیش پای برخی زنان بوده و آنها این کار را انجام می‌دادند چون فکر می‌کردند این کار به آنها آینده بهتر و زندگی بهتر می‌دهد.
