چرا پزشکیان نبود؟

  این تصویر اما با خود پرسشی صریح را دارد: چرا وزیر ارشاد؟ چرا رئیس‌جمهور نه؟ آیا سطح خاکسپاری پاپ در حد سفر  مسعود پزشکیان نبود؟ آیا سر زدن به آکادمی فوتبال و همبازی شدن با کارگران مهم تر از حضور در این مراسم احترام‌آمیز جهانی بود؟

   یا آنکه، مساله هراس است؟ هراس از تابویی که گرچه در این ۱۰سال بارها در میدان دیپلماسی و صحنه عمل شکسته؛ اما باز هم بر ذهن و ضمیر ما حاکم است. تابوی همنشینی هرچند غیرررسمی و اتفاقی با سران آمریکا.

   در شرایطی که  دونالد ترامپ برای دیدار با سران ایران اعلام آمادگی می‌کند، طرف ایرانی همچنان در دام‌های خودساخته اسیر است.

   همان دام‌هایی که  خاتمی را واداشت از دیدار با  بیل کلینتون بگریزد.

   همان دام‌هایی که با وجود همه تلاش سران فرانسه و انگلیس و آلمان، مانع از دیدار  حسن روحانی با  ترامپ شد.

  همان دام‌هایی که  برجام و حتی مذاکرات اخیر بر سر هسته‌ای را در قالبی غیرمستقیم گرفتار کرده است.

  همان دام‌ها  مسعود پزشکیان را نیز از حضور در خاکسپاری رهبری جهانی بازداشته است.

    مذاکره مفید و مهم و موثر است؛ اما نمی‌توان همچنان تابوهای فرصت‌سوز و بی‌حاصل را در اذهان زنده نگاه داشت و بی‌باور و صرفا در صحنه عمل، گامی به پیش برداشت…