داستان ازدواج دختر و پسر آدم(ع) با یکدیگر

خبرآنلاین: مرحوم «محمدی ‌اشتهاردی» از نویسندگان به‌نام حوزه بود که
بیش از یکصد و پنجاه جلد کتاب درباره تاریخ اسلام و زندگی اهل بیت(ع) به
رشته تحریر در آورده است. وی شرح داستان زندگی پیامبر اکرم صلی الله علیه و
آله و سلم را به همراه داستان زندگی بیست و هفت تن از پیامبران دیگر که
نامشان در قرآن تصریح شده را در کنار داستانهای دیگری که در قرآن آمده؛ با
قلمی روان در کتاب «قصه های قرآن» جمع آوری و تدوین کرده است.

این
کتاب بر اساس آیات قرآن تنظیم شده، و برای توضیح از روایات و گفتار مفسران
استفاده شده است. در این کتاب سعی شده تا داستان های قرآن از پیامبران و
غیر پیامبران در دو بخش با بیانی ساده و خواندنی نگارش یابد تا همه بتوانند
از فراز و نشیب های این داستان های جالب و تکان دهنده، درس عبرت بیاموزند
تا در آینه این داستان ها، سرنوشت شوم متکبران و حسودان را با چشم خود
ببینند و عظمت و شکوه پارسایان و پاک سرشتان را مشاهده کنند. حاکمیت اراده
خدا را در همه چیز بنگرند، منظره های زشت و زیبا را تماشا نمایند و با
مقایسه عمیق بین آنها، از زشتی ها دور شده و به زیبایی ها بپیوندند.

کتاب
«قصه‌های قرآن» از دو بخش تشکیل شده‌است. بخش اول با عنوان داستان‌های
پیامبران در قرآن، که از داستان حضرت آدم شروع و با داستان حضرت عیسی(ع) به
اتمام می‌رسد و بخش دوم کتاب، داستان‌های پیامبر اکرم‌(ص) در قرآن را شامل
می‌شود که مربوط به آغاز بعثت، جنگ‌های پیامبر، بیعت، ماموریت علی(ع)
ماجرای مباهله، غدیرخم و تعیین جانشین است، وهمچنین داستان های غیر
پیامبران، از قبیل: حضرت لقمان، داستان اصحاب کهف، داستان اصحاب رقیم،
داستان ذوالقرنین، داستان اصحاب رس، داستان برصیصای عابد، ماجرای اصحاب فیل
و… هم در این بخش گنجانده شده.

در بخش هایی از این کتاب می خوانیم:
دو پسر آدم و ازدواج آنها
حضرت
آدم و حوا، وقتی در زمین قرار گرفتند، خداوند اراده کرد که نسل آنها را
پدید آورده و در سراسر زمین منتشر گرداند. پس از مدتی حضرت حوا باردار شد و
در اولین وضع حمل، از او دو فرزند دوقلو، یکی دختر و دیگری پسر به دنیا
آمدند. نام پسر را «قابیل» و نام دختر را «اقلیما» گذاشتند.مدتی بعد که
حضرت حوا بار دیگر وضع حمل نمود،باز دوقلو به دنیا آورد که مانند گذشته یکی
از آنها دختر بود و دیگری پسر. نام پسر را هابیل و نام دختر را«لیوذا»
گذاشتند.

فرزندان بزرگ شدند تا به حد رشد و بلوغ رسیدند. برای تامین
معاش، قابیل شغل کشاورزی را انتخاب کرد، و هابیل به دامداری مشغول شد. وقتی
که آنها به سن ازدواج رسیدند ( به کفته بعضی:) خداوند به آدم وحی کرد که
قابیل با لیوذا، هم قلوی هابیل ازدواج کند و هابیل با اقلیما هم قلوی قابیل
ازدواج نماید. حضرت آدم فرمان را به فرزندانش ابلاغ کرد، ولی هوا پرستی
باعث شد تا قابیل از انجام این فرمان سرپیچی کند. زیرا «اقلیما» هم قلویش،
زیبا تر از «لیوذا» بود، حرص و حسد آنچنان قابیل را گرفتار کرده بود که به
پدرش تهمت زد و با تندی گفت: «خداوند چنین فرمانی نداده است، بلکه این تو
هستی که چنین انتخاب کرده ای؟»

دو قربانی حضرت آدم (ع)
حضرت
آدم برای اینکه به فرزندانش ثابت کند که فرمان ازدواج از طرف خدا است، به
هابیل و قابیل فرمود: «هرکدام چیزی را در راه خدا قربانی کنید، اگر قربانی
هریک از شما قبول شد، او به آنچه میل دارد سزاوارتر و راستگو تر است.»
{نشانه قبول شدن قربانی در آن عصر این بود که صاعقه ای از آسمان بیاید و آن
را بسوزاند.}

فرزندان این پیشنهاد را پذیرفتند. هابیل که گوسفند
چران و دامدار بود، از بهترین گوسفندانش یکی را که چاق و شیرده بود،
برگزید، ولی قابیل که کشاورز بود، از بدترین قسمت زراعت خود خوشه ای ناچیز
برداشت. سپس هردو بالای کوه رفتند و قربانی خود را بالای کوه نهادند، طولی
نکشید صاعقه ای از آسمان آمد و گوسفند را سوزانید، ولی خوشه زراعت باقی
ماند. به این ترتیب قربانی هابیل پذیرفته شد و روشن شد که هابیل مطیع فرمان
خداست. ولی قابیل از فرمان خدا سرپیچی می کند.

به گفته بعضی مفسران،
قبولی عمل هابیل و رد شدن عمل قابیل، از طریق وحی به آدم ابلاغ شد، و علت
آن هم چیزی جز این نبود که هابیل مردی با صفا و فداکار در راه خدا بود، ولی
قابیل مردی تاریک دل و حسود بود، چنانکه گفتار آنها که در قرآن (سوره
مائده آیه 27) آمده، بیانگر این مطلب است. آنجا که می فرماید: «هنگامی که
هرکدام از فرزندان آدم، کاری برای تقرب به خدا انجام دادند، از یکی پذیرفته
شد و از دیگری پذیرفته نشد. آن برادری که قربانیش پذیرفته نشد، به برادر
دیگر گفت: به خدا سوگند تو را خواهم کشت. برادر دیگر گفت: من چه گناهی
دارم، زیرا خداوند تنها از پرهیزگاران می پذیرد.»

کشته شدن هابیل و دفن جنازه او
حسادت
قابیل از یک سو و پذیرفته نشدن قربانیش از سوی دیگر، کینه او را به جوش
آورد، نفس سرکش بر او چیره شد، بطوری که آشکارا به قابیل گفت: «تو را خواهم
کشت.» آری وقتی حرص، طمع، خودخواهی و حسادت بر انسان چیره گردد، حتی رشته
رحم و مهر برادری را می برد، و خشم و غضب را جایگزین آن می گرداند.

هابیل
که از صفای باطن برخوردار بود و به خدای بزرگ ایمان داشت، برادر را نصیحت
کرد و او را از این کار بر حذر داشت و به او گفت: خداوند عمل پرهیزگاران را
می پذیرد، تو نیز پرهیزگار باش تا خدا عمل تو راهم بپذیرد، ولی این را
بدان که اگر تو برای کشتن من دست دراز کنی، من دست به کشتن تو نمی زنم،
زیرا از پروردگار جهان می ترسم، اگر چنین کنی، بار گناه من و خودت بر دوش
تو خواهد آمد و از دوزخیان خواهی شد که جزای ستمگران همین است.

شیطان
قابیل را وسوسه می کرد و به او می گفت: قزبانی هابیل پذیرفته شد ولی
قربانی تو پذیرفته نشد. اگر هابیل را زنده بگذاری دارای فرزندانی می شود،
آنگاه بر فرزندان تو افتخار می کنند که قربانی پدر ما پذیرفته شد، ولی
قربانی پدر شما پذیرفته نشد.

این وسوسه ادامه داشت تا اینکه فرصتی
بدست آمد. حضرت آدم (ع) برای زیارت کعبه به مکه رفته بود، قابیل در غیاب
پدر نزد هابیل آمد و به او پرخاش کرد و با تندی گفت: قربانی تو قبول شد ولی
قربانی من مردود گردید، آیا می خواهی خواهر زیبای مرا همسر خود سازی و
خواهر نازیبای تورا به همسری بپذیرم؟

هابیل پاسخ او را داد و
او را انذار نمود که: دست از سرکشی و طغیان بردار. کشمکش این دو برادر
شدید شد. قابیل نمی دانست چگونه هابیل را بکشد. شیطان به او چنین القا کرد:
سرش را در میان دو سنگ بگذار و سپس با آن دو سنگ سرش را بشکن. قابیل همین
روش را از ابلیس برای کشتن برادرش آموخت و با همین ترتیب، برادرش هابیل را
مظلومانه به شهادت رساند.

از امام صادق (ع) نقل شده که فرمود: قابیل
جسد هابیل را در بیابان افکند. او سرگردان بود و نمی دانست جسد را چه کند
(زیرا قبلا ندیده بود که انسان ها را پس از مرگ به خاک می سپارند). چیزی
نگذشت که دید درنگان بیابان به سوی جسد هابیل روی آوردند. هابیل ( که گویا
تحت فشار شدید وجدان قرار گرفته بود) برای نجات جسد برادر خود مدتی آن را
به دوش کشید، ولی باز پرندگان اطراف آن را گرفته بودند و منتظر بودند که او
چه وقت جسد را به زمین می افکند تا به آن حمله ور شوند.

خداوند زاغی
به آنجا فرستاد، آن زاغ زمین را کند و طعمه خود را در میان خاک پنهان کرد،
تا بدین طریق به قابیل نشان دهد که به چه طریق جسد برادرش را به خاک
بسپارد…»

شایان ذکر است این کتاب را دو انتشارات کتاب یوسف و نبوی، به شکل مجزا منتشر کرده اند.