ملاقات‌های مردمی یا تکرار تشریفات در شهرداری منطقه ۲۰ تهران؟
اگر همین روند ادامه یابد، رسیدگی به مشکلات تمام مردم منطقه شاید تا چند دهه‌ی دیگر هم به پایان نرسد!
در تازه‌ترین خبر روابط عمومی شهرداری منطقه ۲۰ تهران آمده است که «شصت‌ویکمین جلسه ملاقات مردمی شهردار منطقه با حضور رضا شنگی و جمعی از معاونان و مدیران برگزار شد و درخواست‌های هفت نفر از شهروندان بررسی شد.»
به گزارش عصر خبر، در نگاه نخست، چنین جلساتی نشانه‌ی توجه مدیریت شهری به مردم و تلاش برای شنیدن مشکلات آن‌هاست. اما پرسش اساسی اینجاست که آیا این جلسات واقعاً دردی از مردم دوا می‌کند یا صرفاً به یک آیین تکراری تبدیل شده است؟
در طول سال‌های اخیر، جلسات موسوم به «ملاقات مردمی» در شهرداری‌های مناطق مختلف تهران با نظم و تبلیغات ویژه برگزار شده است. در گزارش‌های رسمی معمولاً از «ارائه‌ی راهکارهای قانونی» سخن گفته می‌شود، اما تجربه‌ی شهروندان نشان می‌دهد که بخش قابل توجهی از این درخواست‌ها در روندهای اداری طولانی و زمان‌بر گرفتار می‌شوند. بسیاری از مراجعان می‌گویند پس از شرکت در این جلسات، پاسخ نهایی یا اجرای تصمیم‌ها به تأخیر می‌افتد. مردم از یک در وارد می‌شوند، درد دل می‌کنند، فرم پر می‌کنند و با لبخند بدرقه می‌شوند؛ اما احساسشان این است که نتیجه‌ی ملموسی به دست نمی‌آید، جز وعده‌ی همیشگیِ «در حال بررسی است».
در گزارش اخیر نیز آمده که تنها هفت نفر در این جلسه حاضر بوده‌اند. منطقه‌ای با صدها هزار شهروند که از مشکلاتی مانند بافت فرسوده، ترافیک، کمبود فضای سبز، ضعف خدمات شهری و فرسودگی زیرساخت‌ها رنج می‌برد، چگونه می‌تواند با رسیدگی به هفت پرونده در هر جلسه به سامان برسد؟ اگر همین روند ادامه یابد، رسیدگی به مشکلات تمام مردم منطقه شاید تا چند دهه‌ی دیگر هم به پایان نرسد!
مشکل اصلی در ذات برگزاری این نشست‌ها نیست؛ بلکه در تبدیل آن‌ها به نوعی تشریفات تبلیغاتی است. مدیران شهری به جای حضور میدانی و پیگیری مستقیم مشکلات محلات، به جلسه‌ای رسمی بسنده می‌کنند تا بگویند «در میان مردم بودیم». اما بودن در میان مردم تنها با صندلی و دفتر و دوربین معنا نمی‌یابد؛ بلکه با تصمیم شجاعانه، اقدام فوری و اصلاح رویه‌های معیوب اداری معنا پیدا می‌کند.
در شرایط امروز تهران، مردم دیگر از وعده خسته‌اند. آن‌ها به دنبال دیدن نتیجه‌اند، نه شنیدن دلسوزی. وقتی شهردار منطقه، معاونان و روسا با تشریفات کامل گرد هم می‌آیند تا درباره‌ی مشکلات هفت نفر صحبت کنند، باید از خود بپرسند: چند نفر دیگر در محلات ۲۰گانه‌ی منطقه، فرصت شنیده شدن را پیدا نمی‌کنند؟
پاسخگویی واقعی یعنی اقدام مؤثر. یعنی این‌که خروجی هر جلسه در قالب گزارش عمومی منتشر شود: چه تصمیمی گرفته شد، چه زمانی اجرا می‌شود، و چه کسی مسئول است.
تا زمانی که این جلسات به جای «حل مسئله»، ابزار آرام‌سازی افکار عمومی و نمایش مردمی بودن باقی بماند، شکاف میان مردم و مدیریت شهری هر روز بیشتر خواهد شد. شهرداری اگر واقعاً می‌خواهد اعتماد عمومی را بازسازی کند، باید از نمایش عبور کند و به میدان اقدام قدم بگذارد.
مردم دیگر تشنه‌ی شنیده شدن نیستند؛آن‌ها منتظرند کاری واقعاً انجام شود.
