کشفیات جدید در ‌تخت جمشید

سرپرست تیم کاوش آبراهه‌های تخت جمشید کاوش آبراهه‌های تخت جمشید را تشریح کرد و از کشف جدید در این زمینه خبر داد.

به گزارش فارس از شیراز، علی اسدی بعد از ظهر امروز در جمع
خبرنگاران با بیان اینکه کاوش بخش انتهایی تخت جمشید از سه ماه پیش آغاز
شده است اظهار داشت: این کاوش با هدف آگاهی از وضعیت ضلع جنوبی تخت‌گاه در
دوره هخامنشی در مرحله نخست و سپس باز کردن مسیری به منظور خروج آب‌های جمع
شده در کانال‌های زیرزمینی تخت جمشید آغاز شده است.

سرپرست تیم کاوش آبراهه‌های تخت جمشید گفت: در ادامه کاوش بخش انتهایی
آبراهه‌های تخت جمشید بقایای یک کانال دیگر انتقال آب و همچنین بخش‌هایی از
یک ساختار نامشخص کشف شد.

وی از ایجاد یک کارگاه طولی با ابعاد طول 80 متر و عرض چهار متر در
امتداد خروجی آبراهه‌های زیرزمینی در گوشه جنوب شرقی تخت‌گاه تخت جمشید خبر
داد و تصریح کرد: این کارگاه به سمت جنوب امتداد داشت و هدف ما این بود که
با توجه به برداشت خاک‌های کاوش‌های پیشین تخت جمشید که در این قسمت ریخته
شده بود بتوانیم علاوه بر اینکه مسیری برای خروج اضطراری آب از کانال‌ها
ایجاد کنیم از لایه‌های زیرین کارگاه کاوش اطلاعاتی راجع به این قسمت به
دست آوریم.

اسدی ادامه داد: نتایج حاصل شده نشانگر وجود شواهد متعددی از کانال‌های
ایجاد شده در دوره هخامنشی در این محل بود و این کانال‌ها دارای جهات
مختلفی بود که به نظر می‌رسد بخشی از شبکه وسیع‌تری از ساختارهای دوره
هخامنشی در جنوب تخت‌گاه تخت جمشید هستند.

وی گفت: بخشی از این کانال شناسایی شده نشانگر استفاده از بلوک‌های سنگی
تراش خورده بوده و به نظر می‌رسد مانند کانال‌های زیر تخت‌گاه سرپوشیده
بوده است.

سرپرست تیم کاوش آبراهه‌های تخت جمشید افزود: در کنار ساختارهای معماری
به دست آمده، مجموعه‌ای از یافته‌های دیگر از قبیل سفال‌های دوره هخامنشی و
سرپیکان‌های این دوره قطعات ظروف سنگی و برخی اشیای کوچک به دست آوردیم که
به طور عمده این شواهد دارای ویژگی‌های مواد و آثار دوره هخامنشی هستند و
تاریخ‌گذاری ما را از یافته‌های معماری قطعیت می‌بخشند.

وی ادامه داد: همچنین بیش از 2 هزار قطعه سنگ شاخص و نقشدار مربوط به
کاخ‌های تخت جمشید از جمله کاخ 100 ستون در کاوش لایه‌های بالایی کارگاه
کاوش به دست آمد که این‌ها در زمان کاوش‌های تخت جمشید در 100 سال گذشته در
ضلع جنوبی تخت‌گاه ریخته شده بودند.

اسدی تصریح کرد: این آثار می‌توانند در مرمت بخش‌هایی از پایه و سرستون‌ها و جرزهای کاخ های تخت‌گاه مورد استفاده قرار گیرند.

وی در پاسخ به این سئوال که آیا شواهدی وجود دارد که این آبراهه مربوط به
فاضلاب است یا فقط آبراه بوده است اظهار داشت: ما شواهدی برای اینکه این
آبراهه فاضلاب بوده نداریم و شواهد ما گویای این مطلب است که آبراهه‌ها
مربوط به بارانی است که به داخل کانال‌ها هدایت می‌شده چراکه در بسیاری از
کاخ‌ها تنبوشه‌های سفالی یا ناودان‌های سفالی که آب را به داخل کانال‌های
زیرزمینی هدایت می‌کرده‌اند در داخل دیوارها بوده‌اند و آب را از سقف بنا
به داخل لوله‌ها هدایت می‌کرده‌اند.

اسدی خاطرنشان کرد: شبکه بهم پیوسته کانال‌ها تمام این آب‌ها را به ضلع جنوب شرقی تخت‌گاه و محل خروج کانال هدایت می‌کرده است.

وی ادامه داد: کانال‌های زیرزمینی تخت‌گاه مجموعه‌ای بیش از 2 کیلومتر را
شامل می‌شوند که با ویژگی‌های دقیق معماری هخامنشی ساخته شده و در برخی
بخش‌ها تا پنج یا شش متر نیز ارتفاع دارند.

سرپرست تیم کاوش آبراهه‌های تخت جمشید در پایان تصریح کرد: این کانال‌ها
با قیر طبیعی اندود شده‌اند و بعد از ویرانی تخت جمشید به تدریج با خاک
آوار و دیوارهای خشتی پر شده و تا به زمان کاوش‌های تخت جمشید که به تدریج
کاوش آن آغاز شده همین وضعیت را داشته‌اند.