تمجید غربی‌ها از طرح دولت رفسنجانی برای کاهش جمعیت ایران

جام نیوز: نشریه استرالیایی “گیزمودو” (Gizmodo ) ایران را یکی از
“آینده نگرترین” کشورهای جهان توصیف کرده است و می‌نویسد شواهد نشان می‌دهد
 ایران در یک نسل قادر شد نرخ رشد جمعیت را کاهش دهد. نویسنده
گزارش این نشریه به نگرانی‌های کارشناسان از افزایش شمار جمعیت جهان که به
هفت میلیارد رسیده و موجب فرسایش پرشتاب منابع طبیعی و بالا رفتن شدید
مصرف انرژی می شود، اشاره کرده و یادآور شده: «چند سال پیش از آن که چنین
نگرانی هائی ابراز شود، کشوری بود که رهبرانش عمیقا نگران هزینه های
اقتصادی و اقلیمی افزایش جمعیت بودند. در ایران، “آیت‌الله خمینی” خواهان
وضع مقررات جدیدی شد که زنان را به داشتن فرزندان زیاد ترغیب می‌کرد. در
نتیجه، جمعیت کشور از ۳۷ میلیون نفر در ۱۹۷۹، به ۵۰ میلیوننفر در ۱۹۸۶
رسید.» آلن ویز من، روزنامه نگار،  این تحول را “بالاترین نرخ رشد جمعیت که جهان تا کنون دیده است” توصیف کرد. او
در کتاب اخیر خود با عنوان “شمارش معکوس” به تصمیم مدیران ایران بعد از
این رویداد اشاره می‌کند و می‌گوید: «در اواخر دهه  میلادی۸۰، کارمندان
سازمان برنامه و بودجه ایران متوجه شدند کشور بسوی بحران اقتصادی عمده‌ای
پیش می رود ، و رشد جمعیت از ظرفیت منابع آن  فراتر خواهد رفت.» این
نشریه استرالیایی مدعی شد «اما بعد از یک سلسله جلسات محرمانه، گروهی از
کارشناسان جمعیت، متخصصین بودجه و وزیر بهداشت توانستند رهبر ایران را
متقاعد کنند لازم است کاری، و هرچه سریعتر، انجام گیرد.» این
گزارش می افزاید: «آنها نیاز داشتند جمعیت کشور به سطوح قابل اداره
برگردد. بنابراین، پس از پایان جنگ، رهبر ایران موافقت کرد وزارت بهداشت
برنامه تنظیم خانواده را تدوین کند و به اجرا بگذارد.» گیزمودو می‌نویسد: «برنامه با شعار “یک فرزند خوب است، دو فرزند کافی است” آغاز شد. وعاظ در مساجد در باره آن سخن گفتند.» این
نشریه می‌افزاید: «وزارت بهداشت صدها درمانگاه تنظیم خانواده تاسیس کرد،
کارمندان وزارتخانه که بسیاری از زن بودند به شهرها و حتی روستاها فرستاده
شدند. آنها یک ماموریت داشتند، وسائل جلوگیری از بارداری را برای هرکسی که
می خواست فراهم آورند؛ از کاندوم تا عقیم سازی.» این
گزارش می‌گوید: «حتی وقتی دولت جدیدی به قدرت رسید و سعی کرد سیاست های
مراقبت‌های بهداشتی را تعدیل کند، کاهش تعداد جمعیت ادامه یافت. بسیاری از
زنان تحصیل کرده و وارد نیروی کار شده بودند، و آغاز دوباره سیاست هایی که
به انفجار جمعیتی در دهه ۱۹۸۰ رسید، غیر ممکن بود.» نویسنده
می‌افزاید: «نمی دانیم در آینده چه اتفاق می افتد اما ما شواهدی داریم که
در یک نسل، کشوری بزرگ و مذهبی مانند ایران قادر شد نرخ رشد جمعیت را پائین
بیاورد.» این گزارش در پایان، طرح کاهش جمعیت -که
از سوی رهبر انقلاب مورد مذمت قرار گرفت- را الگوی مطلوبی برای دیگر کشورها
معرفی کرده و می نویسد: «اگر می خواهیم از یک بحران اقلیمی با پائین آوردن
جمعیت جهان پرهیز کنیم، شاهد خوبی داریم که اینکار می تواند بدون ارعاب
انجام گیرد. تمام آنچه لازم است این است که ابزار جلوگیری از بارداری در
دسترس هرکسی که می خواهد قرارداده شود.» 

 گفتنی
است که طرح استعماری کاهش جمعیت که از سوی سران کشورهای استکباری تهیه و
تنظیم شده است، سال ها توسط سازمان های بین المللی در ایران مورد پیگیری
بود و دولت کارگزاران در دهه هفتاد، مجری طرح عقیم سازی جمعیت کشور بود. به
باور کارشناسان اجتماعی و پزوهشگران جمعیت، به واسطه اجرای طرح کنترل و
کاهش جمعیت در دهه هفتاد تا اواسط دهه هشتاد، نرخ باروری در ایران به شدت
کاهش پیدا کرد و بیم آن می رود که در آینده نه چندان دور، ایران جوان به
کشوری پیر از لحاظ جمعیتی تبدیل گردد. لازم به ذکر
است با هدایت و حمایت رهبر انقلاب و برنامه ریزی و پیگیری دولت های نهم و
دهم، طرح کنترل و کاهش جمعیت از دستور کار نظام خارج شد و همین موضوع باعث
شد تا طی دهه گذشته، شاهد افزایش نرخ باروری در کشور باشیم. اما
بر اساس اطلاعات منتشر شده از کلیات برنامه ششم توسعه کشور که در دولت
یازدهم تدوین شده است، شاهد حذف طرح حمایت از رشد جمعیت هستیم و بیم آن می
رود که دولت، ادامه دهنده مسیر غلط دولت کارگزاران و اصلاحات در زمینه کاهش
جمعیت باشد. طرحی که به باور رهبر حکیم انقلاب، تبعات منفی آن برای کشور
تن انسان را می لرزاند! در پایان بخشی از سخنان آیت
الله خامنه ای در خصوص ضرورت افزایش جمعیت کشور، تقدیم می گردد: «مسئله‌ی
جمعیّت. یكی از خطراتی كه وقتی انسان درست به عمق آن فكر میكند، تن او
میلرزد، این مسئله‌ی جمعیّت است؛ كه من به آقای دكتر هاشمی هم به‌نظرم یك
جمله‌ی كوتاهی گفتم، با آقای دكتر روحانی هم مفصّل صحبت كردیم؛ مسئله‌ی
جمعیّت را جدّی بگیرید؛ جمعیّت جوان كشور دارد كاهش پیدا میكند. یك جایی
خواهیم رسید كه دیگر قابل علاج نیست. یعنی مسئله‌ی جمعیّت از آن مسائلی
نیست كه بگوییم حالا ده سال دیگر فكر میكنیم؛ نه، اگر چند سال بگذرد، وقتی
نسلها پیر شدند، دیگر قابل علاج نیست.» (۱۳۹۲/۰۹/۱۹)