تلفن شخصی روزانه چند نفر را آزرده می‌کند؟

راننده عذر خواهی می‌کند تا کناری بایستد و به تلفن همراهش پاسخ  بگوید.
بعد از یکی دو دقیقه صحبت و نهایتا خداحافظی، رو به مسافران می‌گوید:
ببخشید، جریمه صحبت کردن با موبایل حین رانندگی بسیار سنگین شده و یا باید
جواب ندهم و یا برای جواب دادن به تماس های ضروری لازم است گوشه‌ای توقف
کنم.

به گزارش تابناک، اواخر فروردین ماه سال جاری، زمانی که وزیر
ارتباطات و فناوری اطلاعات برای پاسخگویی به سوال نمایندگان در مجلس حضور
یافته بود، در بخشی از سخنانش گفت: امروز ۵۴ میلیون مشترک فعال تلفن همراه
وجود دارد و ۸۹ میلیون خط تلفن همراه واگذار شده که با احتساب خطوط تلفن
ثابت در حال حاضر به ازای هر فرد ایرانی دو خط تلفن فعال در کشور وجود
دارد.

تقی پور در ادامه با بیان اینکه سال گذشته هزار و ۱۰۰ میلیارد
دقیقه مکالمه در کشور وجود داشته است، گفت: به صورت میانگین مردم هر روز
سه میلیارد دقیقه در روز با تلفن همراه صحبت کرده‌اند و ۹۸ درصد این
مکالمات موفق بوده است.

اکنون کافی است که بخش زیادی از جمعیت حدود
دوازده میلیون نفری زیر ده سال، درصد قابل توجهی از جمعیت ده سال و بالاتر
تا پانزده سال و قسمتی از جمعیت بالای هفتاد سال را از جمع کاربران تلفن
همراه خارج کنیم تا با کسر عدد حداقلیِ پانزده میلیون از آخرین عدد جمعیتی
کشور، دریابیم که سه میلیارد دقیقه مکالمه در بهترین حالت به 60 میلیون نفر
تعلق دارد؛ به عبارتی بهتر، هر نفر روزانه به طور میانگین 50 دقیقه
مکالمه، آن هم تنها با تلفن همراه انجام می‌دهد!

فارغ
از هرگونه سخنی در تایید یا رد آمار مطرح شده و یا قیاس اعداد و ارقام
بدست آمده با دیگر جوامع، بهتر است که با عدد بدست آمده پلی بزنیم به
چگونگی رخ دادن این فرایند؛ بیشتر در چه مکان‌ها و چه زمان‌هایی با این
وسیله همراه مکالمه می‌کنیم؟ زنگ تلفن‌مان یا بلندی صدای خودمان روزانه
موجب آزار چند نفر می شود؟ تاخیر/تعجیل در پاسخ دادن به تماس ورودی و حتی
پیامک را به خشنودی/نارضایتی چند نفر ترجیح می دهیم و …؟

به
عبارتی بهتر بیایید فکر کنیم که چقدر دیگران را با تلفن شخصی و گاه عزیزتر
از جانمان می آزاریم؟ زمانی که در اتوبوس، تاکسی و یا مترو هستیم؛ زمانی که
در محل کار و در جمع همکاران و یا حتی حضور ارباب رجوع هستیم، در جمع های
خانوادگی و یا دوستانه چطور؟ در کلاس درس، مطب دکتر، عروسی، عزا، مهمانی و
غیره.

ناگفته پیداست که پاسخگویی به تلفن همراه و مخاطب آن سوی خط
حتما کاری شایسته است اما آیا مقدور نیست که مثلا در اماکن عمومی مانند
اتوبوس یا مترو، دست کم اندکی آرامتر مکالمه کنیم؟ آیا رعایت حقوق دیگران
اهمیت ندارد که مثلا با این توجیه که “نمی‌شنوم” به ذهن دیگران یورش نبریم؟
آیا نمی‌شود که در برخی از اماکن عمومی، تلفن همراهمان را روی حالت سکوت
بگذاریم تا آهنگ خوشایند زنگ آن برای دیگران حکم سنباده به اعصاب را پیدا
نکند؟

اکنون کافی است که بدانیم در آستانه بیست سالگی ورود این
پدیده مدرن به کشورمان هستیم؛ سابقه اولین تماس تلفن همراه در کشورمان به
نوزدهم مرداد ماه سال ۱۳۷۲ خورشیدی بر می‌گردد؛ البته درست بیست سال بعد از
اولین تماس غیر تجاری تلفن همراه در جهان که در سال ۱۹۷۳ میلادی توسط دکتر
مارتین انجام گرفت.

این در حالی است که اکنون این وسیله پر کاربرد،
به ویژه انواع هوشمند (SMART) آن تا اندازه ای به زندگی روزمره‌مان گره
خورده که حتی تصور یک روز بدون آن برایمان غیر ممکن می نماید اما شاید
یکبار هم به پالایش اخلاقیات مرتبط با آن ننشسته باشیم تا سهمی در فرهنگ
سازی در این زمینه داشته باشیم.

به این ترتیب ممکن است در میانه های
گفت‌وگو با دوستی، پیامکی دریافت کنیم تا به ناگاه مشغول نوشتن پاسخ به
کیلومترها آن سوتر شده و از نیم متری مان غافل شویم؛ یا ممکن است هنگام
صحبت با تلفن همراه آنقدر بلند حرف بزنیم که دور و اطرافیانمان آزرده شوند و
یا …؛ اما چاره چیست؟

به یافتن راهکار که می رسیم، غالبا ذهنمان
به سمت رسانه های فراگیر و کلیشه همیشگی سوق پیدا می کند؛ “باید فرهنگسازی
کنند”، انگار نه انگار که صحبت در باره امثال من و شما و یا دور و
اطرافیانمان است! اینجاست که نظر شایسته ترین اقدام برای مقابله با این
ویژگی های زشت “تذکر دادن” به نظر می رسد که البته روشی صد درصد مفید هم به
شمار نمی‌آید، چراکه ممکن است با مذاق بسیاری مان جور در نیاید، مگر اینکه
از طرف نزدیکان و اعضای خانواده باشد.

آیا هیچ شده زمانی که صحبت
کردن بلند بلند یک نفر با تلفن ناراحتتان کرده است، به یاد فردی مشابه در
اطرافیانتان بیافتید و تصمیم بگیرید که ر اولین وهله مشکلش را به وی گوشزد
کنید تا در صدد رفع آن برآید؟