بیماری ام اس از زبان یک متخصص مغز و اعصاب

به گزارش ايسنا، حسین مژدهی‌پناه افزود: ام‌.اس یکی از بیماری‌های دستگاه عصبی است که مغز و نخاع را درگیر می‌کند. در اوایل تشخیص بیماری ام . اس، ممکن است فرد دچار بحران عصبی و روحی شود که لازم است در این شرایط، اعضای خانواده‌ با ایجاد فضای مناسب و دور از استرس، بیمار را حمایت کرده تا دوران اولیه را به‌ سلامت پشت سر بگذارد.
 
وی گفت : این بیماری به دلیل واکنش التهابی که ایجاد می‌کند، پوشش‌های عصبی را درگیر کرده و نهایتا در هدایت عصب‌ها اختلال ایجاد می‌کند.
 
مژدهی‌پناه تصریح کرد: این بیماری با هر بار فعال شدن، بخشی از سیستم عصبی را درگیر می‌کند و تاری دید، دوبینی، سرگیجه، خواب‌رفتگی دست‌ و پا، مختل شدن حرکات چشم، عدم تعادل و یا ترکیبی از این نشانه‌ها، از علائم بیماری است.
 
این پزشک متخصص مغز و اعصاب خاطرنشان کرد: با توجه به اینکه نمی‌توان علامت اختصاصی برای این بیماری در نظر گرفت، افراد می‌توانند در صورت مشاهده تاری‌های ثابت و پایدار چشم، عدم تعادل و اختلال حرکتی در اندام‌ها، سرگیجه‌های مداوم به پزشک متخصص مغز و اعصاب مراجعه کرده و مورد معاینه قرار گیرند.
 
وی ادامه داد: علائم بیماری ممکن است بعد از ظاهر شدن، با مصرف دارو یا بدون دارو برای مدتی بهبود یافته و مجددا در زمان‌های بعدی با علائمی دیگر ظاهر شوند.
 
مژدهی‌پناه با اشاره به اینکه علت این بیماری هنوز مشخص نیست، تصریح کرد: هرچند ممکن است بعضی از عوامل مانند ارث، عوامل محیطی و عفونت‌ها در ایجاد آن نقش داشته باشند اما تاکنون هیچ عامل دقیق و قطعی برای ایجاد این بیماری مشخص نشده است.
 
این متخصص با بیان اینکه بیماری ام‌ . اس بیشتر در سنین جوانی ظاهر می‌شود، توضیح داد: شایع‌ترین سن شروع این بیماری از 20 تا 40 سالگی است، هرچند در سنین زیر 10 و بالای 55 سال نیز ممکن است با احتمال بسیار کم شروع شود ولی در این سنین، غیرمعمول است و استرس در تشدید این بیماری نقش زیادی دارد.
 
این پزشک متخصص ، با بیان اینکه میزان ابتلا به این بیماری برای زنان، سه تا چهار برابر مردان است، اضافه کرد: با وجود اینکه بیماری مذکور، درمان قطعی ندارد اما با مصرف منظم دارو می‌توان آن را کنترل کرد زیرا داروها بین 30 تا 50 درصد احتمال حملات را کمتر می‌کنند.
وی اظهار کرد: درمان به‌ موقع می‌تواند از پیشرفت بیماری ام.اس جلوگیری کند اما از آنجایی‌که درمان در طول حیات باید ادامه یابد تا زمانی ‌که تشخیص بیماری، قطعی نشده و علت آن مشخص نشود، نباید برای شروع درمان عجله کرد.