سپاس تیمسار!

عصر خبر-  دکتر حمید هنرجو : نام نیروی انتظامی که می آید، کارکرد های گوناگون فرزندان سبزپوش ایران در صحنه های اجتماعی به ذهن تک تک ما متبادر می شود.
خوب است در هفته نیروی انتظامی، ضمن تبریک و خداقوّت به این عزیزان و خانواده هایشان از خدمتگذاری واقعی و با اخلاص در این نهاد انتظامی نام برده شود…
قبل از آغاز خدمت سربازی، مقالات او را در مجله نگهبان که آن سالها توسط نیروی انتظامی منتشر می شد خوانده بودم، سرتیپ علی اصغر مهابادی را اولین بار در تهران، ساختمان مرکزی ناجا حوالی میدان ونک ملاقات کردم، مثل نوشته هایش بود… دُرست، گویا و محکم.

دو دهه و اندی از آن دوران گذشته و همشهری خوبمان در خیابان بازنشستگی قدم می زند، امّا در این مقطع نیز دست از تلاش اجتماعی بر نداشته و به عنوان وکیل پایه یک دادگستری و پژوهشگر در یکی از دانشگاه ها به جامعه خدمت می کند. 
مهابادی که در دفاع مقدس نیز رزمنده و پاسدار خاک، آئین و هویت بوده را – بدون مبالغه – مغلوب ِ جایگاه و درجه هایش ندیدم و حالا که او از بدنه اداری نیرو منفک شده و خدمت سربازی من هم به پایان رسیده، این واقعیت را می نویسم. 
نگاه او به “سرباز” برادرانه بود و “زیردست” یا هر عنوان ناپسند دیگری در ادبیات حرفه ای سرتیپ، جایی نداشت، اتفاقا من در مرکز و یگانی دیگر از مجموعه نیروی انتظامی خدمت می کردم و ویژگی های اخلاقی، مراتب انصاف و دقت در کارش را از سربازان و درجه داران وقت در ناجا می شنیدم.
مهابادی در روستای “می آباد ملایر” که اکنون رضوانکده نامیده می شود به دنیا آمده، عده ای از قدیمی ترهای منطقه، روستا را “میوا” یا “مه آباد” نیز نامیده اند.
نسل من با وجود عزیزانی نظیر او باور می کند که بر و بچه های نیروی انتظامی در چندین جبهه مشغول کار و تلاشند و می توان به تربیت فکری، علمی و تداوم نظائر او در عرصه های مختلف فکر کرد و امید داشت، امّا به شرطها و شروطها…
توصیف او به عنوان “دلاور” در صحنه اخلاق و  خدمت صادقانه به کشور و مردم شایسته و مبارک است، زیرا  سرتیپ (تیمسار) مهابادی در تمام عُمر، سربازی راستین برای میهن و مکتب بوده و همین مزیت برای پاسداشت او کفایت می کند.
بیائید یاد بگیریم که در دوره زندگی خادمان و مشاهیرمان از آنها بگوئیم و بنویسیم، آن هم در زمانه ای که … 
یا علی مدد!