نوسازی یا پنهان‌سازی مسائل اصلی منطقه ۲۰ تهران؟
بازسازی ۱۸ سرای محله، لازم است اما به‌تنهایی کافی نیست. تا زمانی که چالش‌های ساختاری، زیرساخت‌های فرسوده، کمبود سرانه‌ها و پروژه‌های نیمه‌تمام تعیین تکلیف نشوند، نمی‌توان از «بهبود کیفیت زندگی» سخن گفت.
عصر خبر- اعلام نوسازی ۱۸ سرای محله در منطقه ۲۰ تهران، در ظاهر یک اقدام مثبت و قابل توجه است؛ رنگ‌آمیزی چند هزار متر مربع، مرمت سرویس‌های بهداشتی، تعویض چراغ‌های روشنایی و مناسب‌سازی ورودی‌ها از جمله فعالیت‌هایی هستند که برای حفظ کیفیت فضاهای خدماتی شهری ضروری‌اند. با این حال، پرسش اصلی اینجاست که آیا چنین اقداماتی به معنای پیشرفت واقعی در منطقه ۲۰ است؟ یا تنها گزارشی پررنگ از مجموعه‌ای کارهای روزمره که نمی‌تواند پاسخگوی مسائل اصلی و مزمن این منطقه باشد؟
واقعیت آن است که نگهداشت مستمر سرای محلات باید بخشی طبیعی و بی‌حاشیه از عملکرد مدیریت شهری باشد. مردم انتظار ندارند برای تعویض یک لامپ یا مرمت یک سرویس بهداشتی، تیتر خبری ساخته شود؛ انتظارات و مطالبات شهروندان بسیار فراتر از این‌هاست. محلات جنوبی و کم‌برخوردار منطقه ۲۰ سال‌هاست با کمبود سرانه‌های خدماتی، فرسودگی زیرساخت‌ها، ضعف فضاهای فرهنگی و ورزشی و فاصله معنادار با استانداردهای عدالت شهری دست‌وپنجه نرم می‌کنند. آیا چنین مشکلاتی با یک گزارش نوسازی محدود در چند ساختمان کوچک مرتفع می‌شود؟
در چنین شرایطی طبیعی است که مردم منطقه بپرسند: اگر هدف «ارتقای کیفیت زندگی» است، چرا برخی پروژه‌های عمرانی سال‌هاست نیمه‌تمام مانده‌اند؟
چرا هیچ گزارش شفافی از وضعیت زیرساخت‌های حیاتی، توسعه حمل‌ونقل عمومی، و افزایش واقعی سرانه‌های خدماتی منتشر نمی‌شود؟
چرا برنامه‌ای روشن، قابل سنجش و زمان‌بندی‌شده برای کاهش نابرابری خدماتی در محلات جنوبی ارائه نمی‌گردد؟
در بخشی از گزارش شهرداری نیز آمده که ورودی ۱۴ سرای محله مناسب‌سازی شده است. این اقدام مهم و ضروری است؛ اما مردم حق دارند بدانند چرا چنین استانداردی که سال‌هاست در قوانین شهرسازی وجود دارد، تا امروز در بسیاری از این سراها اجرا نشده بود؟ دسترس‌پذیری برای افراد دارای معلولیت، یک گزینه اضافه نیست؛ حداقل استاندارد عدالت شهری است، نه پروژه‌ای که هر چند سال یک‌بار به عنوان دستاورد برجسته شود.
همچنین نوسازی پشت‌بام‌ها، تعمیر روشنایی و بازسازی آسانسور سرای محله دیلمان از جمله کارهایی است که اساساً باید در چارچوب یک چرخه منظم نگهداشت انجام شود. تأخیر در این اقدامات و مطرح کردن آن‌ها در قالب «گزارش عملکرد ویژه»، این پرسش را تقویت می‌کند که آیا نگاه مدیریتی در منطقه ۲۰ بر اقدامات مقطعی و نمایشی تکیه دارد، نه بر برنامه‌ریزی بلندمدت و توسعه‌محور؟
آنچه امروز شهروندان منطقه ۲۰ بیش از هر چیز انتظار دارند، حرکت از اقدامات جزیی و پراکنده به سمت یک رویکرد کلان، عدالت‌محور و مبتنی بر آینده‌نگری است. بازسازی ۱۸ سرای محله، لازم است اما به‌تنهایی کافی نیست. تا زمانی که چالش‌های ساختاری، زیرساخت‌های فرسوده، کمبود سرانه‌ها و پروژه‌های نیمه‌تمام تعیین تکلیف نشوند، نمی‌توان از «بهبود کیفیت زندگی» سخن گفت.
شهرداری منطقه ۲۰ باید فراتر از بازسازی‌های کوچک حرکت کند و یک برنامه جامع و شفاف برای رفع عقب‌ماندگی‌های انباشته ارائه دهد.
تا وقتی چنین برنامه‌ای وجود نداشته باشد، حتی زیباترین رنگ‌ها نیز نمی‌توانند جای خالی یک چشم‌انداز واقعی برای آینده این منطقه را پُر کنند.
