جشنواره انار ساوه؛ ویترینی پُر زرق‌وبرق برای مسئولان، اما بی‌حاصل برای باغدار؟
برنامه‌های جانبی جشنواره، از چادرهای عشایری تا کارگاه‌های آشپزی، دیدنی و جذاب است، اما نشاط واقعی زمانی است که باغدار نگران فروش محصول نباشد. نشاطی که روی مشکلات واقعی بنا نشده باشد، بیشتر شبیه پرده‌ای است که روی زخمی بزرگ افتاده باشد.
چهارمین جشنواره ملی انار ساوه با انبوهی از شعارها، مراسم افتتاحیه، غرفه‌های رنگارنگ و سخنرانی‌های پرطمطراق آغاز شد؛ اما پرسش بزرگ همچنان پابرجاست: این جشنواره برای باغدار ساوجی چه کرده است؟
به گزارش عصر خبر، هربار مسئولان پشت تریبون از «هویت ملی»، «مرجعیت علمی» و «آینده درخشان» سخن می‌گویند، اما در زمین واقعیت، باغدار همچنان با همان مشکلات قدیمی دست‌وپنجه نرم می‌کند: کم‌آبی، آفت، نوسان قیمت، نبود بازار تضمینی و حضور پررنگ واسطه‌ها.
مسئولان می‌گویند «انار ساوه فقط یک میوه نیست؛ بلکه یک برند ملی است». حرف درستی است، اما یک برند با سیاست درست ساخته می‌شود، نه با اجرای چند موسیقی محلی و برپایی غرفه‌های پرزرق‌وبرق.
وقتی باغدار هیچ تضمینی برای فروش محصول به قیمت مناسب ندارد آیا واقعاً جشنواره می‌تواند هویت بسازد؟
کمیته علمی این دوره یکی از محورهای تبلیغاتی مهم جشنواره است. اما مردم حق دارند بپرسند: خروجی کمیته‌های علمی سه دوره گذشته چه بود؟
چند رقم مقاوم معرفی شد؟
چند فناوری جدید به باغ‌های ساوه راه پیدا کرد؟
چند تصمیم از این کمیته‌ها تبدیل به برنامه اجرایی شد؟
تا وقتی گزارشی از نتایج منتشر نشود، این کمیته‌ها بیشتر شبیه فرم اداری و عکس یادگاری باقی می‌مانند تا موتور توسعه.
نمایشگاه «یاقوت سرخ» با ۲۲۰ غرفه از ۱۴ استان شاید برای مسئولان یک رکورد باشد، اما تجربه نمایشگاه‌های مشابه نشان داده بخش مهمی از غرفه‌ها معمولاً در اختیار واسطه‌ها و فروشندگان غیرتولیدکننده قرار می‌گیرد.
به همین دلیل امسال نیز نگرانی جدی میان باغداران وجود دارد:
آیا این رقابت عظیم، سهم باغدار واقعی را خورده و میدان را برای غرفه‌های تجاری باز کرده است؟
این پرسش از دل مردم است؛ پرسشی که باید شفاف پاسخ داده شود، نه با آمارهای کلی.
مسئولان ساوه از «توان صنعتی، صادرات کالا و جایگاه ملی» صحبت می‌کنند، اما سؤال اساسی این است:
سهم انار ساوه در صادرات چقدر افزایش یافته؟
زیرساخت بسته‌بندی و سردخانه‌ای کجاست؟
خرید تضمینی چه شد؟
این‌ها همان نقاطی است که جشنواره باید به مردم گزارش دهد، نه اینکه در لابه‌لای مراسم و موسیقی‌های آیینی گم شود.
برنامه‌های جانبی جشنواره، از چادرهای عشایری تا کارگاه‌های آشپزی، دیدنی و جذاب است، اما نشاط واقعی زمانی است که باغدار نگران فروش محصول نباشد.
نشاطی که روی مشکلات واقعی بنا نشده باشد، بیشتر شبیه پرده‌ای است که روی زخمی بزرگ افتاده باشد.
امروز مردم ساوه از مسئولان یک چیز می‌خواهند: شفافیت.
اگر این جشنواره ادعای «ملی بودن» دارد، پس باید اثرش در زندگی مردم دیده شود، نه فقط در عکس‌های افتتاحیه.
در نهایت یک جمله را نمی‌توان پنهان کرد:اگر جشنواره انار ساوه قرار است فقط ویترینی برای چند روز باشد، مردم دیگر وقت و حوصله شنیدن وعده‌های تکراری را ندارند.
این رویداد زمانی «ملی» می‌شود که باغدار، نه فقط بازدیدکننده، از آن سود واقعی ببرد.
