ابوطالبی نوشت:

سرانجام عربستان هم به ابتکار داوود پیوست؛ تا بیانیه اورشلیم و اجلاس سران (I2U2) و پیوندآن با (Negev Forum) و(PGCC)، به ایجاد «کمربند امنیتی مهار ایران» به رهبری آمریکا و محوریت اسرائیل بینجامد. آنچه که از مراکش تا اسرائیل و از آنجا تا هند را جهت مقابله با چالشهای مشترک امنیتی‌شان که نه فقط آینده‌ی امنیت و انرژی منطقه را تحت تاثیر قرار می‌دهد بلکه شرایط را برای بازگشت ایران و آمریکا به برجام نیزپیچیده‌تر وسخت‌تر میکند، یکپارچه میسازد. کمربندی اسرائیل‌محور، همچون کمربند سنتو، که در آن هند به جای پاکستانِ چین‌محور و عراق به جای ایرانِ روسیه‌محور نشسته‌اند.

این معادله‌ی تازه دوسو دارد؛ هرچند کنشهای دوسوی معادله اصولا نامتعادل است، زیرا: دریکسو آمریکا ترتیبات منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای جدیدی ایجادکرده تابتواند با ائتلافی منطقه‌ای برای امنیتی کردن ایران، پس از پیوستن فنلاند و سوئد به ناتو، آن را برای مقابله با روسیه وچین به (AUKUS) متصل نماید.

در سوی‌ دیگر هم ظاهرا دولت در ایران، سیاست خارجی و دیپلماسی را دون شأن خود دانسته، و اصولا نه برای دیپلماسی ارزشی قائل است و نه سیاست‌ورزیِ خارجی را حائز اهمیتی می‌داند که به آن بپردازد. از این‌رو از یک‌طرف، افراط‌گرایی ‌و تندرانی و پرخاش‌جویی و سخن تند گفتن جای دیپلماسی را برای حل معضلات خارجی و بازگشت به برجام گرفته است؛ و از طرف دیگر، تهران پس از سال‌ها بی‌حاصلی، میزبان اجلاس سران آستانه شده است تا پوتین و اردوغان بتوانند اختلافات خود در بالانس میان اوکراین و سوریه را رودررو برطرف نمایند!

اینجااست که سیاست‌خارجی آمریکاستیز ایران، باید برای خروج از بحران، به بازتعریف اساسی خود بپردازد. زیرا عدم درک حساسیت تحولات، شرایط منطقه‌ای را بسیار پیچیده و وضعیت بین‌المللی ایران را شدیدا امنیتی‌ کرده است. اینکه سردرگمی‌ها در حال بستن پنجره‌ی دیپلماسی و گشودن دروازه‌ی خصومت‌ورزی است.