از پشت دیوارهای اوین و از آن سوی میله‌های زندان برایت از روزهایی می‌نویسم که دوشادوش همراهان و همفکرانت مصمم برای گرفتن حقی که از زنان دریغ شده بود، تلاش می‌کردی. حقوقی که زنان داشتند و با بدفهمی و بدسلیقگی مسیر زندگی آنان منحرف شد.

در دولت سازندگی، گشایش‌ها و دریچه‌هایی رقم خورد و راه را برای توسعه مطالبات و توجه به حقوق زنان در دولت اصلاحات به‌رغم فرصت‌سوزی‌ها، بی‌مرامی.ها و باندبازی‌ها هموار کرد، گرچه کافی نبود. زمان می‌گذشت و دولتی از پی دولتی دیگر و همچنان تداوم سختی راه. سخت از این رو که دگم‌اندیشان، اعم از اصولگرا و اصلاح‌طلب، ساز مخالف می‌زدند و حتی سخت‌تر که گاهی با برخی سیاست‌ها و تصمیمات به آنچه با خون دل بنا شده بود، سنگ پرتاب می‌کردند.

زخم‌هایی که هنوز بر تنت، بر تنم و بر تن همه زنان میهنم جاری است، حاصلش شد رشد دختران جوان و زنان ایران زمین که اکنون خود برای به دست آوردن حقوق غارت شده‌شان می‌جنگند. زنانی که می‌دانند در این جاده پر از سنگ، با فراز و نشیب و طولانی، آگاهی و مقاومت شرط پیروزی است، آن هم در زمانه‌ای که زن در خط زندگی و بالاتر از آن، یعنی آزادی ایستاده است.

امروز نسلی بیدار و آگاه خواهان حق انتخاب پوشش، انتخاب سبک زندگی و تغییر نگاه به زن هستند و حالا بعد از گذر آن همه سال با کارنامه‌ای پر از تلاش به حق برایت بزرگداشت می‌گیرند. خوب می‌دانیم امروز بزرگداشت همه زنانی است که در گذر زمان بر باور غلط ناتوانی و نابرابری خویش غلبه کرده و اکنون با جنبش زن، زندگی، آزادی این مشعل را دست به دست داده.اند. بنگر به دختران و زنان آسیب‌دیده، زندانی جان‌باخته تا به یاد بیاوری که چقدر در اینجا زندگی ناهموار ولی در جریان است.