محمدسعید احدیان، دستیار سیاسی رسانه‌ای رئیس مجلس نوشت: اکنون که طرح شفافیت قوای سه گانه به مرحله تصمیم گیری در مجمع تشخیص رسیده است و سامانه اعلام شفاف آراء نمایندگان داوطلب راه اندازی شده باید از خود پرسید آیا با نگاهی به گذشته میتوان ادعا کرد که برای برخی از افراد، آیا شفافیت بیش از آنکه یک دغدغه واقعی باشد، صرفا راهی جدید برای تخریب مجلس و قالیباف در لباس شفافیت نبوده است؟

از آغاز حرکت مجلس یازدهم مشخص بود که پیش بردن ایده شفافیت در مجلس کار ساده و بدون دردسری نخواهد بود؛ همه می دانند که مجلس نه تنها با رای رییس مجلس که حتی با رای صد و پنجاه نماینده هم نمی توانست شفافیت را تصویب کند؛ برخی از ابتدا ادعا می کردند که این مجلس وعده شفافیت داده است ولی منظور آنها این بود که تعدادی از نمایندگان این مجلس در خصوص رای مثبت شخص خود به شفافیت وعده داده بودند و وعده آنها تاثیری در رای بسیاری از نمایندگان دیگری که در شهرها و روستاها با وعده های دیگری رای آورده بودند نمی گذاشت اما در نظر عده ای قالیباف باید پاسخگوی همه نمایندگانی باشد که به این جمع بندی نرسیده بودند که به شفافیت رای مثبت دهند.

با این وجود و با توجه به تجربه مجلس دهم که شفافیت به راحتی آب خوردن و با رای منفی قاطع نمایندگان بایگانی شد، اینبار با اصرار قالیباف و تعدادی از نمایندگان علیرغم یک بار تصویب نشدن (علی رغم رای نزدیک به دو سوم یعنی با ۱۵۳ رای موافق و فقط با ۳ رای کمتر برای تصویب) در دومین مرحله و این بار با توسیع مفهوم شفافیت به تمام ارکان قوای سه گانه رای آورد. یعنی شفافیت آراء نمایندگان به علاوه شفافیت در بسیاری از تاریکخانه‌های تصمیم‌گیری در کشور.

برخی از مدعیان شفافیت که تا پیش از تصویب طرح شفافیت قوای سه گانه با آنکه می دانستند قالیباف تمام ظرفیت موجود ریاست مجلس را برای جلب نظر موافق و طرح چندباره (و غیر معمول) شفافیت به کار گرفته است بی وقفه شخص او نه حتی نمایندگان مخالف شفافیت را زیر بار رگبار حمله قرار داده بودند. اگر فکر می کنید پس از تصویب طرح شفافیت قوای سه گانه این حملات خاتمه یافت در اشتباهید.

ابتدا گفتند این را تصویب کردند تا شورای نگهبان آن را رد کند ، اما دیدند با اصلاحات لازم سخنگوی شورای نگهبان چند بار اعلام کرد که شورا آن را تایید کرده و فقط چند نکته مدنظر مجمع تشخیص باقی مانده، که این اتهام هم به نتیجه نرسید.

اصرار مجلس بر شفافیت قوای سه گانه منطقا باید مورد استقبال طرفداران واقعی شفافیت باشد چرا که هدف حداقلی آنها را گام ها و شاید ده ها سال به جلو می برد ولی در این مرحله نیز امروز که این طرح با طولانی شدن رسیدگی در مجمع هنوز به تصویب نرسیده، نوک حمله همچنان به سوی کیست؟ قالیباف. کسی از مجمع تشخیص برای تصویب این طرح مطالبه ای دارد؟ خیر. چرا؟ چون برای برخی تصویب شفافیت نگران کننده تر از عدم تصویب آن است و تصویب آن فرصت طلایی تخریب بی امان قالیباف را خواهد سوزاند.

در آخرین گام یعنی انتشار داوطلبانه آرا به علت طولانی شدن بررسی مجمع، اگر گمان می کنید که برخی شفافیت طلبان، جریان مطالبه از نمایندگان غیر داوطلب شفافیت را آغاز کرده اند همچنان در اشتباهید؛ اولین حمله پس از رونمایی از این سامانه همچنان به قالیباف بود! او به دروغ متهم شد که جزو داوطلبان نیست در حالی که بود؛ سپس متهم شد که با کلیات طرح حمایت از افشاگران فساد مخالفت کرده است که موافقت کرده بود. حتی امروز هم کسی از سایر نمایندگان نمی خواهد به داوطلبان بپیوندند و تنها هدف برخی شفافیت طلبان، پیدا کردن بهانه ای برای حمله به کسی است که اولین نفر طرح شفافیت را امضا کرد؛ برای طرح چندین باره شفافیت تمام تلاش خود را به کار بست؛ بر تصویب طرح و ارسال به مجمع پافشاری نمود و در انتشار داوطلبانه پیشقدم شد. امروز نه کسی از شورای نگهبان و مجمع تشخیص مطالبه ای دارد و نه کسی از سایر نمایندگان می‌خواهد به شفافیت داوطلبانه بپیوندند؛ همه نشانه ها فقط به سوی قالیباف است.

اگر دغدغه شفافیت برای عده ای واقعی است. اکنون که مطالبات آنها به نتایج ملموسی رسیده است باید با ابراز خوشحالی برای تکمیل دغدغه خود، در تلاش باشند اما سکوت عجیب آنها و مطالبه همچنان آنها از قالیباف و مجلس خیلی اغراض اصلی آنها را روشن می کند.

حال با همه این تناقضات آیا باید باور کنیم برخی طرفداران یک جریان سیاسی خاص واقعا نگران شفافیت هستند؟ این سوالی است که انبوه نیروهای انقلابی که دغدغه واقعی شفافیت را دارند باید از خود بپرسند و تصمیم بگیرند.