مگر قانون اساسی را به خاطر ضدانقلاب شدن چند عضو مجلس خبرگان کنار می گذاریم که فیلمها را بخاطر بی حجابی فلان بازیگر توقیف کنیم؟
روزنامه فرهیختگان نوشت: چرا فیلم‌های ارزشمندی از قبیل «میم مثل مادر» یا «به نام پدر» به این دلیل که گلشیفته فراهانی در آنها بازی کرده بود، طی تمام این سال‌ها نباید از تلویزیون پخش می‌شدند؟
این درست شبیه آن است که سرود ماندگار و خاطره‌ساز «ای شهید» که هر سال در دهه فجر بارها از تلویزیون پخش می‌شود، به این دلیل که خواننده‌اش پس از مدتی به جمع خوانندگان لس‌آنجلسی پیوست، از فهرست نمادهای دهه فجر حذف شود یا مثلا قانون اساسی را به این دلیل که بعضی از تدوینگرانش بعدا به جرگه ضدانقلاب درآمدند یا مشخص شد جاسوس هستند و حتی اعدام شدند، دیگر محترم نشماریم. ا
ین مسائل را گاهی خود ما برای خودمان می‌سازیم، نه اینکه اهمیت واقعی و ذاتی داشته باشند و به این شکل برای خودمان مشکلاتی دست‌وپا می‌کنیم. می‌توان به‌راحتی از این مسائل عبور کرد و گنجینه تاریخ سینمای ایران را به رفتار سیاسی چند هنرپیشه و کارگردان که پس از تولید آن فیلم رخ داده، ربط نداد
