عذرخواهی با اکراه؟!؛ وقتی احترام به خبرنگار فقط جلوی دوربین معنا پیدا می‌کند!
خبرنگاران سال‌هاست در مسیر اطلاع‌رسانی، با کمترین امکانات و بیشترین فشارها، کنار مردم ایستاده‌اند. کوچک‌ترین بی‌احترامی به آنان، بی‌احترامی به مردم و حق دانستن است. احترام به خبرنگار یعنی احترام به پرسشگری، نه پخش ویدئوی عذرخواهی بعد از بالا گرفتن انتقادات.
عذرخواهی دیرهنگام و محتاطانه‌ی معاون بهداشت وزارت بهداشت پس از درگیری لفظی با یک خبرنگار، نه‌تنها موج انتقادات را آرام نکرد، بلکه پرسش تازه‌ای را پیش آورد: آیا مسئولان ما فقط وقتی که دوربین روشن است «پاسخگو» می‌شوند؟
به گزارش عصر خبر، نشست خبری هفته سلامت روان در وزارت بهداشت قرار بود نماد گفت‌وگوی شفاف میان مسئولان و رسانه‌ها باشد؛ اما آنچه از سالن وزارتخانه بیرون آمد، بیشتر شبیه یک کلاس توبیخ بود تا نشست خبری.
علیرضا رئیسی، معاون بهداشت وزارت بهداشت، در پاسخ به پرسش یکی از خبرنگاران، کنترل خود را از دست داد و با لحنی تند سخن گفت؛ رفتاری که خیلی زود در شبکه‌های اجتماعی دست‌به‌دست شد و واکنش‌های فراوانی برانگیخت.
ساعاتی بعد، آقای رئیسی در ویدئویی رسمی از خبرنگاران عذرخواهی کرد؛ اما نوع بیان و توضیحاتش بیشتر شبیه توجیه بود تا عذرخواهی. او گفت «قصد بی‌احترامی نداشتم» و «جلسه طولانی بود»، گویی خستگی می‌تواند مجوز استفاده از ادبیات نامناسب باشد.
خبرنگاران سال‌هاست در مسیر اطلاع‌رسانی، با کمترین امکانات و بیشترین فشارها، کنار مردم ایستاده‌اند. کوچک‌ترین بی‌احترامی به آنان، بی‌احترامی به مردم و حق دانستن است. احترام به خبرنگار یعنی احترام به پرسشگری، نه پخش ویدئوی عذرخواهی بعد از بالا گرفتن انتقادات.
رفتار معاون بهداشت، نمادی از یک مشکل عمیق‌تر است: فرهنگ پاسخ‌گویی ظاهری.
بسیاری از مدیران تا وقتی دوربین روشن نیست، صراحت خبرنگار را «جسارت» تلقی می‌کنند، اما جلوی لنز، لبخند می‌زنند و «تقدیر از رسانه» می‌گویند.
سلامت روان جامعه زمانی معنا دارد که سلامت گفتار مسئولان هم جدی گرفته شود. احترام به خبرنگاران، بخش جانبی کار نیست؛ پایه‌ی اعتماد عمومی است.
