تحریم انتخابات، ما و سیاه پوستان آمریکا
این که “فرقی ندارد چه کسی رئیس جمهور شود” هم حرف کودکانه ای است. اگر چهار سال پیش به سعید جلیلی رأی داده بودیم، آیا امروز به سرنوشت عراق دچار نشده بودیم و برنامه نفت در برابر غذا، درباره ما اجرا نشده بود؟!
عصر ایران؛ جعفر محمدی – کسانی که به هر دلیلی از وضع موجود و حتی از نظام جمهوری اسلامی ایران ناراضی اند چه راهی برای بهبود اوضاع پیشنهاد می کنند؟
تحریم انتخابات؟ با رأی ندادن، آنها که تندروتر هستند زمام امور را در دست می گیرند و اوضاع همه، از جمله تحریمی ها بدتر می شود.
حمله خارجی؟ در چنین وضعیتی، مردم و از جمله خود تحریمی ها بیشتر آسیب می بینند و فضای کشور، نظامی و بسته می شود. چه کسی جنگ را دوست دارد و کشته شدن عزیزانش را؟!
شورش داخلی؟ چنین فرضی دور از انتظار است و بر فرض وقوع، همین ثبات نسبی را نیز بر هم می زند و افراطی گری را دامن می زند، نهادینه می کند و ما را دهها سال به عقب می راند. چه کسی دوست دارد در یک جامعه شورش زده و ناامن که حتی در خیابان هایش هم امنیت نیست، زندگی کند؟!
پس تنها یک راه می ماند، راهی که الزاماً همه خواسته های ما را بر آورده نمی کند ولی اگر ایران و آینده بچه هایمان برایمان مهم است، باید همین مسیر را برویم: برای اعمال قدرت ما، بهترین راه صندوق های رأی است.
این که “فرقی ندارد چه کسی رئیس جمهور شود” هم حرف کودکانه ای است. اگر چهار سال پیش به سعید جلیلی رأی داده بودیم، آیا امروز به سرنوشت عراق دچار نشده بودیم و برنامه نفت در برابر غذا، درباره ما اجرا نشده بود؟! آیا بسیاری، به خاطر محدودیت های دارویی، نمرده بودند؟!
آدم ها با یکدیگر متفاوت اند، رئیس جمهورها نیز با یکدیگر تفاوت دارند. دانستن این نکته ساده، هوش بالایی نمی خواهد.
ما با صندوق های رأی خیلی آرام و با طمأنینه، به سمت اهداف دراز مدت می رویم. تمام دموکراسی های دنیا نیز راهشان را آرام و آهسته طی کرده اند. در خود آمریکا تا چند ده سال قبل، حتی آبخوری های سیاه پوستان جدا از سفیدپوستان بود؛ در اتوبوس ها، اگر یک سیاه پوست روی صندلی بود و یک سفید پوست سوار می شد و جا نبود، آن سیاه پوست باید جایش را به سفید پوست می داد.
سیاهان آمریکا اما به جای خانه نشینی و غر زدن، فعالیت های مدنی شان را تشدید کردند؛ در انتخابات، با انسجام و همدلی بیشتری رأی دادند، ابتدا به کاندیداهای سفید پوست که حقوق بشر را به رسمیت می شناختند رأی می دادند و به وسیله آنها فضا را برای ابراز دیدگاه های خودشان بازتر می کردند. اندک اندک توانستند کاندیداهای سیاه پوست داشته باشند و در نهایت کار به جایی رسید که با رأی خودشان و دهها میلیون سفید پوست، یک سیاه پوست رئیس جمهور آمریکا شد.
اگر سیاهان آمریکا اهل خانه نشینی، غر زدن و بهانه گرفتن بودند و به جای رأی دادن ، مدام می گفتند چه فرقی می کند کدام سفید پوست رئیس جمهور شود، الان به جای آن که در نهادهای حکومتی از سنا و دادگستری گرفته تا فرمانداری ایالات و مناصب اقتصادی، سهیم باشند همانند اجداد خود بردگی می کردند.
دموکراسی، روندی تدریجی است و اگر امروز ما در این فرایند مشارکت نداشته باشیم، بهبود وضعیت فرزندان مان را به تأخیر انداخته ایم.
مردم امروز ایران، قطعاً باید از مردم سیاه پوست قرن گذشته آمریکا، فهیم تر باشند.
